او هرگز آزادی را ندید و رفت؛ شباهت گاریدوی پرسپولیس به تاتنهام مورینیو

درماندگی پرسپولیس از خلق موقعیت در هوای آلوده شهر قدس، دروازه خالی الکسیس گندوز و توپی که به آرامی منجر به گل سوم مس رفسنجان قعر جدولی شد، حکم چهارمین شکست فصل سرخپوشان در هفته سیزدهم لیگ را امضا کرد؛ این سکانس پایانی مسیر خوان کارلوس گاریدو در پرسپولیس بود. 

مسیری که بامداد سه‌شنبه ۵ تیر، با توفان خبری بامدادی در رسانه‌ها پیرامون سرمربی تازه باشگاه آغاز شد و در نهایت، خوان کارلوس گاریدو به عنوان سرمربی تیم کارش را آغاز کرد. از همان ابتدا، رزومه نه‌چندان پربار این سرمربی و ناکامی در تجربه‌های آخر او روی نیمکت تیم‌های مختلف و دوری ۱۰ ساله او از سطح اول فوتبال جهان، هواداران پرسپولیس را نگران کرد اما گاریدو، توانست با شروع نسبتاً خوب خود اعتماد هواداران پرسپولیس را در مقطع ابتدایی فصل جلب کند. حضور در صدر جدول لیگ، عملکرد قابل‌قبول در جده مقابل الاهلی عربستان و پیروزی در دربی تهران، بهترین شروعی بود که می‌توانست برای یک مربی خارجی ناآشنا با فضای فوتبال ایران رقم بخورد ؛ آن هم در شرایطی که پرسپولیس، چند ستاره اصلی خود در فصل گذشته را از دست داده بود و بازیکنان جدید تیم، هنوز شرایط آرمانی خود را پیدا نکرده بودند.

ماه عسل گاریدو در ایران اما خیلی زود به پایان رسید؛ عملکرد ضعیف در بازی‌های آسیایی مقابل پاختاکور ‌و‌ السد، به لیگ هم سرایت کرد و پس از اولین شکست لیگ برتری مقابل استقلال خوزستان، پرسپولیس در سراشیبی سقوط قرار گرفت . اختلاف با برخی بازیکنان مانند سروش رفیعی و یاسین سلمانی و از طرفی قطع همکاری با آنالیزور تیم، باعث ایجاد جو منفی پیرامون خوان کارلوس گاریدو شد و در این میان، هواداران هم به هیچ وجه از کیفیت بازی تیم در لیگ نخبگان آسیا رضایت نداشتند؛ کیفیتی که حتی باعث شد نتایج قابل‌قبول پرسپولیس در لیگ، تحت‌الشعاع فشار هواداران قرار بگیرد و گاریدو در کنترل کردن این فشار مضاعف روی تیمش ناموفق بود. از سوی دیگر ارتباط نه‌چندان خوب و صمیمانه با رسانه‌ها و سختگیری گاریدو در ارتباط با افراد پیرامون باشگاه، به مسموم‌تر شدن جو علیه این سرمربی اسپانیایی کمک‌ کرد و همه چیز برای پرسپولیس، در شرایطی بحرانی قرار گرفت.

تکراری‌ترین حرف گاریدو در مصاحبه‌هایش ابراز علاقه به تجربه جو ورزشگاه آزادی با تیمش بود. جوی که هیچ‌گاه در تختی، شهر قدس یا شهرهای خارج از تهران که سرخ‌ها میزبانی کردند رخ نداد.

از سویی دیگر گفته می‌شود که رابطه گاریدو با اکثر بازیکنان شکرآب شده و اگر درگیری بین او و بازیکنان وجود نداشته باشد، ارتباط صمیمانه‌ای هم وجود ندارد و برخی بازیکنان، تمرینات سختگیرانه و پرفشار گاریدو را دلیل افزایش مصدومیت بازیکنان تیم در این فصل می‌دانستند. تمام این مسائل، منجر به بحران فعلی پرسپولیس و شکست در سه مسابقه از چهار دیدار آخر شده و حالا، به پایان راه گاریدو در پرسپولیس رسیده‌ایم؛ بدون آنکه او، ارتباط نزدیکی با هواداران تجربه کرده باشد یا بازی تیمش را در ورزشگاه آزادی دیده باشیم!

ژوزه مورینیو در یکی از مصاحبه‌های جالب خود به این موضوع اشاره کرد که تنها تیمی که نتوانسته با هواداران و مدیریت آن ارتباط احساسی و صمیمانه برقرار کند، تاتنهام است؛ چرا که اکثر دوران حضور او در تاتنهام در دوران شیوع ویروس کرونا سپری شد. به نظر می‌رسد گاریدو نیز در پرسپولیس، به چنین سرنوشتی دچار شد. پرسپولیس در مدت زمان حضور او، به جای ورزشگاه آزادی در قزوین، اراک و شهرقدس میزبانی را تجربه کرد و تنها در یک مسابقه آسیایی در داخل ایران به میدان رفت و نباید این موضوع را در برقرار نشدن ارتباط بین هواداران با گاریدو نادیده گرفت. 

پس از شش ماه حضور، گاریدو قربانی ناآگاهی خود از شرایط حضور در تیم قهرمان ایران شد. ناآگاهی از نحوه ارتباط با بازیکنان و رسانه‌ها، نآاگاهی از نیازهای کادر فنی و بیشتر از همه، نآاگاهی از هویت فنی پرسپولیس در یک دهه اخیر !