حقایقی در مورد نابینایی عنکبوتها و ارتباط آن با بیماری لکه زرد انسان| عنکبوت‌های گرسنه نابینا می‌شوند

به نقل از ساینس‌آلرت، از دست دادن بینایی مشاهده شده در این مطالعه بی شباهت به تباهی لکه زرد وابسته به سن(AMD) در انسان‌ها نیست. با درک بیشتر در مورد آن، متخصصان ممکن است بتوانند درمان‌های بهبود یافته‌ای برای این بیماری ایجاد کنند.

محققان یک عنکبوت جهنده(Phidippus audax) را مورد بررسی قرار دادند. این عنکبوت یک گونه‌ی معمولی است که برای تشخیص طعمه بسیار به گیرنده‌های نوری حساس به نور در چشمان بزرگ خود متکی است. هنگامی که این عنکبوت‌ها مواد مغذی کافی دریافت نمی‌کنند، این گیرنده‌های نوری ممکن است از بین بروند.

الکه بوشبک(Elke Buschbeck) زیست‌شناس دانشگاه سینسیناتی(Cincinnati) می‌گوید: گیرنده‌های نوری انرژی زیادی مصرف می‌کنند و به سختی می‌توان نیازهای انرژی آنها را تامین کرد.

اگر آنها را از غذا محروم کنید، سیستم از کار می‌افتد. این معادل عملکرد لکه زرد در چشم ماست.

محققان به بررسی آسیب شبکیه در چشم‌های جانبی قدامی عنکبوت‌ها (ALEs) پرداختند و ۹ عنکبوت فاقد مواد مغذی را با ۱۲ عنکبوت شاهد برای بررسی نحوه‌ی توزیع تراکم گیرنده‌ی نور مقایسه کردند.

آسیب بیشتر در قسمتی از چشم بود که گیرنده‌های نوری به شدت فشرده شده بودند و کمترین آسیب در نواحی دیگر بود. عنکبوت‌هایی که رژیم غذایی محدودی داشتند نیز به طور کلی کوچک‌تر بودند که قابل انتظار است.

روشی که طی آن گیرنده‌های نوری از بین می‌روند با از بین رفتن لکه زرد که بخشی از چشم انسان است که آنچه را که در مقابل ما قرار دارد پردازش می‌کند، مطابقت دارد. متابولیسم بدن انسان پیش از این با مشکلات بینایی مرتبط بوده اگرچه جزئیات آن هنوز مشخص نیست.

محققان مطالعه بر روی عنکبوت‌ها را با بررسی ارتباط بین تغذیه و بینایی آغاز نکردند، اما این مسیری است که آنها پس از مشاهده لکه‌های تیره روی گیرنده‌های نوری برخی از عنکبوت‌هایی که بررسی می‌کردند، در پیش گرفتند.

آمارهای سال ۲۰۱۴ حاکی از آن است که حدود ۸.۷ درصد از جمعیت انسانی در سراسر جهان به نوعی به تباهی لکه زرد مبتلا هستند که منجر به صرف هزینه‌های هنگفتی برای سیستم مراقبت‌های بهداشتی می‌شود. این عارضه با گذشت زمان بدتر شده و می‌تواند منجر به از دست رفتن جدی بینایی شود.

حدود ۸۵ تا ۹۰ درصد موارد شامل از دست رفتن گیرنده‌های نوری در چشم می‌شود. تصور می‌شود که عوامل ایجاد آن ژنتیک، فشار خون بالا و چاقی باشد و اکنون به نظر می‌رسد که بتوانیم تغذیه را نیز به این فهرست اضافه کنیم.