تابلو است که به خاطر ما در کنار مادرم مانده است !

تابلو است که به خاطر ما در کنار مادرم مانده است. البته اخلاقش با من و خواهرم خوب است. من می توانم کمکی به رابطه شان بکنم؟ حرف های مادرم هم تا حدودی حق است. پدرم 55 ساله و مادرم 48 ساله است.

پیش از هر چیز به شما به دلیل ذکاوت و هوشیاری تان از این که راه درستی را برای پاسخ به سوال های تان انتخاب کرده اید، تبریک می گویم. خانواده اولین و مهم ترین مامن هر شخص است. بی تردید وجود هر گونه اختلاف بین والدین می تواند فرزندان را مکدر و ناخرسند کند. بنابراین داشتن احساس های ناخوشایند در چنین شرایطی برای شما طبیعی است.    بهتر است هر کس نقش خود را ایفا کند تمایل شما برای کمک به والدین تان را کاملا درک می کنم. شاید حتی این طور به نظرتان برسد که برای انجام این کار ناگزیر هستید اما باید بدانید شما نه در ایجاد شرایط پیش آمده سهمی دارید و نه وظیفه اصلاح و ترمیم آن بر عهده شماست. به احتمال بسیار، پدر و مادرتان با مشکلات ارتباطی متعددی در رابطه زناشویی خود دست به گریبان هستند. توجه داشته باشید که ممکن است برطرف ساختن چنین مشکلاتی از حیطه توانایی ها و وظایف فرزندی شما خارج باشد.    شما باید چه کنید؟ در چنین شرایطی ممکن است گاهی احساس گناه یا مقصر بودن کنید. این که والدین شما به خاطر شما در کنار هم به زندگی کردن ادامه می دهند و خود را در رنج و زحمت قرار داده اند. باید بدانید که چنین طرز فکری صحیح نیست. در واقع تصمیم گیری درباره ادامه دادن یا ندادن زندگی مشترک،  یک تصمیم و انتخاب کاملا فردی و برخاسته از ارزش های شخصی است که هر انسانی خود آن را اتخاذ می کند و مسئولیتش را نیز می پذیرد. هر چند لازم است شما همواره قدرشناس و سپاس گزار تمام محبت های والدین خود باشید اما این مورد، موضوعی نیست که به خاطر آن خود را مدیون والدین تان احساس کنید.از گشتن به دنبال مقصر دست بردارید به خاطر بسپارید در هر اختلافی که در یک رابطه انسانی پیش می آید، بی تردید هر دو طرف تا اندازه ای بی تقصیر و تا اندازه ای نیز مقصر هستند. همه افراد مسائل را از دیدگاه خود بازگو می کنند و حقیقت را به شکلی منحصربه فرد و هم راستا با باورها و عقاید خود درک می کنند بنابراین تعیین این که چه کسی در طرف درست و چه کسی در طرف نادرست ماجرا قرار دارد روش درستی برای درک اختلافات انسانی نیست. درصورتی که والدین تان در این باره با شما صحبت می کنند، تنها شنونده باشید و به خاطر بسپارید که هر یک از آن ها از منظر خود به قضیه نگاه می کنند و این ممکن است تمام آن چه حقیقتا وجود دارد نباشد.    پدرتان را در نقش پدری ببینید والدین تان را نه به عنوان همسر والد دیگرتان که به عنوان پدر یا مادرتان بشناسید. سعی کنید با پدرتان همان گونه که با شما در ارتباط است رابطه برقرار کنید. به عبارت دیگر، این تصور که او پدر خوبی است با وجود آن که ممکن است از دید مادرتان، همسر کاملا خوبی برای ایشان نباشد، خدشه دار نمی شود. این موارد، دو نقش متفاوت است که پدرتان ممکن است یکی را به خوبی ایفا کند و در دیگری چندان خوب نباشد. این مسئله درباره مادرتان نیز صادق است. بنابراین سعی کنید این مرزبندی را در ذهن و در ارزیابی تان راجع به والدین تان لحاظ کنید.    درباره احساسات تان با والدین تان صحبت کنید درباره آن چه در ارتباط والدین تان تجربه می کنید با آن ها صحبت کنید. احساسات و افکارتان را با آنان در میان بگذارید و تمایل خود را برای این که آنان را شاد و خوشبخت ببینید ابراز کنید. در صورتی که امکان آن را مهیا دیدید می توانید به آنان پیشنهاد کنید از یک زوج درمانگر برای برطرف شدن مشکلات خود کمک بگیرند.