گرد و خاک برانکو در پرسپولیس!

  روزی که برانکو ایوانکوویچ به پرسپولیس آمد، سرخ‌ها مجموعه‌ای از بازیکنان ریز و درشت لیگ برتر را در اختیار داشتند و چندان این تیم میلی به برقراری توازن نداشت، چرا که برای بررسی تئوری آن هم، برانکو با مشکلات فراوانی روبرو بود! خط دفاع متزلزل، دروازه نامطمئن، خط هافبک قدرتمند و خط حمله با کیفیت، او چگونه می‌توانست تمام خطوط را در کنار هم منظم و همسطح راهی میدان کند؟!

پس از گذشت یک‌فصل از حضور پروفسور در پرسپولیس، او رفته‌رفته بر اوضاع باشگاه تسلط کافی را پیدا کرد و توانست مهره‌های باب میل خود را در لیگ بخرد و تیمی کاملاً قدرتمند را از آن پرسپولیس لطمه دیده بسازد؛ در آن روزها صحبت‌ها حول محور این مسئله می‌چرخید که ایوانکوویچ ستاره‌دوست است و اغلب دستش را بر روی اسامی بزرگ می‌گذارد، اما آیا این ادعا واقعیت داشت؟!

اگر حضور سه‌ساله پروفسور در پرسپولیس را بررسی کنیم، به این نتیجه خواهیم رسید که برانکو به هیچ عنوان ستاره‌دوست نبوده و نیست! او برخلاف ادعاهای منتقدین، گارد عجیبی را در مقابل بازیکنان بزرگ دارد و تمرکز و نگاهش به بازیکنان گمنامی است که دستوراتش را مو به مو انجام دهند، به این اسامی دقت کنید: محسن ربیع‌خواه، علی علیپور، محمد انصاری، شایان مصلح، احمد نوراللهی، امید عالیشاه و ...، کدام یک از آنها دارای  نامی بزرگ در لیگ ایران بودند؟! بله! ایوانکوویچ ستاره‌سازی را می‌پسندد و حالا پرسپولیس نیز در مسیر اهداف سرمربی کرواتش تسلیم‌وار  به دنبال او می‌دود.

در این سالیان اخیر، برانکو با بی‌رحمی و البته اقتدار مثال‌زدنی، چشمانش را بر روی چندین ستاره بزرگ پرسپولیس بسته است، ستاره‌هایی همانند: مهدی طارمی، رامین رضاییان، محسن مسلمان، وحید امیری، فرشاد احمدزاده، که هرگز برانکو را در سخت‌ترین شرایط پشیمان از تصمیم خود نکردند تا آقای صبور فوتبال ایران، نشان دهد که ستاره محوری سالهاست در افکار او جان داده است.

رفتاری که امروز با گادوین منشا می‌شود، دقیقاً همان‌چیزیست که رضاییان، طارمی، احمدزاده و مسلمان آن را تجربه کرده‌اند، ایوانکوویچ پیش‌تر به صراحت اعلام کرده بود که منشا نتوانسته پاسخ اعتمادش را بدهد و تیر خلاص را در ارتباط با این ستاره نیجریه‌ای زده بود، پس دیگر از خروج الماس سیاه از لیست 23 نفره سرخ‌ها نباید تعجب کرد، چرا که در پرسپولیس نام‌ها و روابط حرف اول را نمی‌زنند، بلکه برانکو، حتی به اشتباه، حرف اول و آخر را می‌زند، زیرا او راه را به خوبی بلد است و این مسئله را در گذشته ثابت کرده است.