هیجانات کاذب دلیل ناکامی های تراکتورسازی

نه اینکه لیگ یک فوتبال ایران به لحاظ فنی فاقد ارزش و منزلت باشد اما حق فوتبال تبریز بود که از همان روزهای آغازین پیدایش در لیگ برتر یک نماینده داشته باشد و چه تیمی ایده‌آل‌تر از تراکتور با آن همه هوادار پرشور که بعد از سال‌ها این صعود رخ داد و اول تیم آذربایجان را در عالی‌ترین لیگ فوتبال ایران دیدیم.
 تراکتور برای آن صعود متحمل رنج‌های بسیار شده بود و از خاطر نمی‌رود که همین حرف و حدیث‌ها در یکی، دو سال مانده به صعود این تیم به لیگ برتر به نقطه اوج رسیده بود و حتی عده‌ای به این باور رسیده بودند که دسیسه‌هایی در پس پرده شکل گرفته تا هرگز تراکتور به لیگ برتر نرسد. نظیر همان وقایع حال چند سالی است که در مواجهه با قهرمانی تراکتور شکل گرفته و توهم توطئه و احیانا برنامه‌ریزی‌های پشت پرده‌ای برای ناکام گذاشتن این تیم برای رسیدن به قهرمانی لیگ برتر ایران به نقطه اوج رسیده است که نمونه بارز آن در لیگ چهاردهم رخ داد. به زمانی که این تصویر در سراسر تبریز تسری یافت که دست‌هایی تلاش کردند این تیم جام قهرمانی لیگ را به چنگ نیاورد. گرچه آن تصمیم سختگیرانه علیرضا فغانی در مواجهه با آندرانیک تیموریان در بازی با نفت تهران این سناریو را به واقعیت نزدیک می‌کرد اما به واقع آن چه در آن شب تلخ تبریز را از رسیدن به قهرمانی لیگ محروم ساخت نه فغانی بود و نه آن اشتباه مرگباری که توسط پسر تونی اولیویرا به تیم و بعد از آن به کل ورزشگاه تعمیم یافت تا همگان تصور کنند بازی سپاهان به تساوی انجامیده و تراکتور به لطف تفاضل گل قهرمان لیگ شده است.
 همه آن حسرت‌های دامنه‌دار ناکامی در صعود به لیگ برتر و شب تلخ قهرمانی سپاهان و آن شادی سوخته در ورزشگاه یادگار امام (ره) شهر تبریز ناشی از هیجانات کاذبی بود که همواره در مواجهه با تراکتورسازی وجود داشته و برخی هواداران هم عرصه را برای خود تنگ کرده‌اند و هم قدرت تصمیم‌گیری را برای مدیران این باشگاه دشوار نموده‌اند.
 اکنون که به ماجراهای شکست تراکتور مقابل سپیدرود و بعد از آن باخت مقابل پیکان و وقایع عجیب بعد از آن می‌نگریم، بیشتر این باور در ذهن‌مان تقویت می‌شود که این هیجانات کاذب است که عناوین متعددی را از اول تیم شهر تبریز گرفته است و به‌واقع اگر فضای آرام‌تری پیرامون تراکتور وجود داشت و سکوهای کم تنش‌تری ایجاد می‌شد، چه بسا تراکتور‌سازی روی موج موفقیت‌های پی در پی قرار می‌گرفت و سال‌ها در حسرت صعود به لیگ برتر و پیامدش قهرمانی در لیگ برتر فرو نمی‌رفت.
 تراکتورسازی با ظرفیت‌های فنی و مالی مناسب دست کم می‌توانست یکی، دو سال بعد از صعودش به لیگ برتر جام قهرمانی لیگ را به دست آورد اما سلسله اشتباه‌های مدیریتی و تصمیم‌های نه‌چندان آینده‌نگرانه در انتخاب سرمربی، مدیر و بازیکنان لطمه‌های بسیاری به این تیم وارد کرد و در عین حال در فصل جاری نیز همین هیجانات و واکنش‌های فکر نشده نیز سازمان فکری این تیم را به کلی بر هم زده است.
 نگاهی حتی گذرا به تغییرات در این باشگاه به وضوح نشان می‌دهد که در تبریز بی‌ثباتی موج می‌زند در حالی که اگر تصمیم‌گیران این باشگاه نگاهی به خواهر‌خوانده خود باشگاه سپاهان بیندازند، در‌می‌یابند که آنچه موجب قهرمانی‌های متعدد باشگاه اصفهانی در فوتبال ایران شد، ایجاد ثبات مدیریتی و برخورداری از یک اتاق فکر مطلوب در سازمان فوتبال باشگاه سپاهان بود. ویژگی که در این سال‌ها در تراکتورسازی دیده نشد و هر بار که این باشگاه لیگ را به نیت قهرمانی آغاز کرد، حاشیه‌ها دامنش را گرفت تا آنها از رسیدن به جام قهرمانی باز بمانند.
 وقایع تراکتورسازی در سال‌های اخیر آنجا آزارمان می‌دهد که می‌بینیم این باشگاه با پر‌عنوان‌ترین مربی لیگ برتر (امیرقلعه نویی) نیز نمی‌تواند جامی را به دست آورد و حال در عصر جدید هم که زنوزی با آن همه هزینه‌های سرسام‌آور نیز سعی در تصاحب جام دارد باز هم تراکتورسازی از روی ریل قهرمانی خارج می‌شود و به آنچه مد‌نظرش است نمی‌رسد.
 تراکتور این فصل به لحاظ برخورداری از نیروی انسانی بی‌گمان بهترین تیم تاریخ این باشگاه است. تیمی که بهترین‌های تاریخ فوتبال ایران را یکجا جمع کرد و مربی پرسابقه‌ای را روی نیمکت خود نشاند؛ هرچند که این مجموعه نیز توفیقی به دست نیاورد و حالا حتی در خطر از دست دادن سهمیه لیگ قهرمانان فصل آتی نیز قرار دارد.
 برای این تراکتور اما همچنان می‌شود نسخه قهرمانی نوشت. تراکتور باید از تمام این اتفاقاتی که در سال‌های اخیر برایش رخ داده درس بگیرد (از لیگ یک تا بازی با نفت و بازی با سپیدرود و پیکان) و عمیقا از تصمیم‌های هیجانی دوری کند.
 شاکله این تراکتور اگر حفظ شود و هوادارانش یاری کنند چه بسا با حفظ همین مجموعه نه‌تنها قهرمانی در لیگ بلکه قهرمانی در آسیا را هم تجربه کند. این تراکتور بیش از آنکه بداند ماجرای آن روز اسفبار فروزان در رشت چه بود یا شب بازی با نفت نیازمند یک باز‌آوری ذهنی و عملی دوباره است؛ ساختن آنچه تا‌کنون به‌رغم همه توانایی‌هایش نداشته است؛ ثبات، آرامش و رویکردی منطقی به همه قضایا.