نوازنده‌های این ساز زیرخاکی‌اند
نی را در هر زمانی می‌توان مظلوم ترین ساز خواند، نی همانند آدمی است که توانایی صحبت ندارد و شما باید آن را به سختی به صدا در بیاورید به همین خاطر استقبال از ساز نی کم است و همین باعث می شود نی و نی نوازان به زیرخاکی تبدیل می شوند.
اینها را علی احسان فریدونی شاعر، نی نواز و موزیسین بیجاری گفته است.
او موسیقی و شعر گفتن را از سال ۱۳۶۰ آغاز کرده و چون آن زمان سرود نیاز به موسیقی داشت زودتر وارد عرصه شد اما در زمینه شعر چون به پختگی کامل نرسیده بود قدم ها را کند برداشت تا دیرتر دیده شود.
احسان فریدونی شاعر، نی نواز و موزیسین پر افتخار بیجاری در یکی از سردترین روزهای زمستان سال ۱۳۵۰ در بیجار، بام ایران چشم به جهان گشود؛ او همزمان با شروع دوران راهنمایی و آغاز انقلاب به کارهای فرهنگی روی آورد و در اکثر زمینه های تئاتر، سرود، فیلم سازی و… فعالیت داشت که بعدها فعالیت خود را در زمینه شعر و موسیقی ادامه می دهد.
وی افزود: از سال ۱۳۸۰ به بعد در انجمن هایی که فعالیت داشتم ترانه سازی را برای شُعرای استان و شهرستان می نوشتم، در سال ۱۳۹۲ اولین کتابم در قالب غزل به نام “گاهی به سرم می زند آدم بشوم” و در سال ۱۳۹۴ یک مجموعه شعر به نام “سلام ای ماه مادرزاد” به چاپ رسیده است که بسیاری از این اشعار به آهنگ تبدیل شده اند.
این شاعر و موزیسین بیجاری ادامه داد، موسیقی را از سال ۶۸ به صورت اختصاصی متمرکز بر روی ساز نی آغاز کرده ام و در این مدت تا کنون بیش از یک هزار برنامه در جای جای کشور در قالب کنسرت و برنامه های فرهنگی اجرا کرده ام.
وی بیان کرد: برگزیده دومین جشنواره کشوری فجر، برگزیده سومین جشنواره استانی فجر، کسب رتبه اول چهار دوره پیاپی شعر منطقه ای وحدت، برگزیده چهار دوره پیاپی شعر دفاع مقدس، برگزیده جشنواره شعر آخرین منجی، دبیر بیش از ۱۰ جشنواره شعر دفاع مقدس در سطح منطقه ای، دبیر ۸ دوره جشنواره شعر انتظار، شاعر برگزیده و دبیر جشنواره بین المللی شعر کوردی رضوی، داوری بیش از ۳۰ جشنواره کشوری و منطقه ای از مقام هایی است که کسب کرده ام.
احسان فریدونی ساز پیانو را زیر نظر استاد زلیخاپور، سنتور را زیر نظر استاد رضایی و رحمت الله عفیفی، ساز نی زیر نظر استاد جمشید عندلیبی و عبدالنقی افشارنیا یاد گرفته است و اولین و بهترین استادش در حوزه شعر اخویش “علی اصغر فریدونی” و استاد “محمد علی بهمنی” بوده اند.
این شاعر بیجاری معتقد است، در گذشته سخت کوشی وجود داشت ولی امکانات حال حاضر نبود و افزود: برای یادگیری گوشه‌ای از دستگاه‌های موسیقی راهی شهرهای مرکز کشور می‌شدم اما اکنون اینگونه نیست به راحتی با سرعت بالا آموزش های لازم را می‌توان دید؛به نظر من سخت کوشی و حوصله گذشته در بخش های هنری و ادبی جایگاه خود را از دست داده است.
وی می گوید: در یک کلام هرآنچه موفقیت دارم مدیون بیجار و کردستان است، اگر بیجار نبود علی احسانی فریدونی نیز نبود؛ امروزه هرچند فعالیت هنری ام را در سطح کشور ادامه می دهم اما تا زمانی زنده‌ام در بیجار می‌مانم و بیجار تنها جایی است که می‌توانم زندگی کنم چرا که این میزان صداقت، آرامش و صمیمیت بین آدم ها را در بیجار می‌توان دید.
فریدونی در پاسخ به این سوال که شعر تا چه حد در بیجار پیشرفت کرده است، افزود: شعر و شاعر مانند یک رودخانه کوچک است و باید خود را از این مسیر به شاعران کشور نزدیک کرد و نباید در یک محل باقی ماند؛ بسیاری از جوانان شاعر بیجاری بسیار خوب در حال فعالیت هستند اما خود را با جریان دریای شعر کشور متصل نمی‌کنند.
این شاعر و موزیسین بیجاری، به جوانان توصیه کرد: موسیقی را به صورت آکادمیک زیر نظر اساتید آغاز کنند، امروزه امکانات وجود دارد جوانان فعالیت را با تلاش و زحمت کشیدن ادامه دهند، هیچ گاه دچار غرور نشوند، خود را استاد نخوانند و همواره در پی یادگیری باشند.
وی درباره جایگاه نی در موسیقی ایرانی معتقد است، اگر ۱۰ بار دیگر هم به عقب برگردد باز هم ساز نی را انتخاب می کند چرا که نی ساز دل آدم است و روز به روز نیاز اش به ساز نی بیشتر می‌شود.
به گزارش ایسنا، نی از سازهای محلی است و در اکثر نقاط ایران وجود دارد. وسعت صدای نی دو اکتاو و نیم و در انواع آن با کوک‌های متفاوت، فاقد یک تا دو نت است. “نی هفت بند” از سازهای بدون زبانه و بادی ایرانی است؛ ساز نی، قابل کوک نبوده و نوازنده در همنوازی‌ها و تکنوازی‌ها از انواع مختلف نی استفاده می‌کند.