وقتی آرای معترضان در فوتبال ایران به توپ بسته می‌شود!
فدراسیون فوتبال در واکنشی خارج از عرف به اعتراض وریا غفوری و امید عالیشاه به کیفیت توپ‌های لیگ برتری به این بازیکنان تذکر داد و به نوعی آن‌ها را از محرومیت در داربی پیش رو ترساند.
در زمان حکومت سلسله قاجار در ایران، پاسخ محمدعلی شاه به انتقاد و اعتراض نمایندگان مجلس شورای ملی، همکاری با یک کلنل روس و به توپ بستن مجلس بود. استبداد صغیر و کبیر شاه قاجار، دهان منتقدان را در آن مقطع بست اما تاریخ را به سکوت وانداشت. مقایسه عملکرد مسوولان کنونی فوتبال با سران قاجار شاید قیاس نادرستی باشد اما آن چه این روزها در فدراسیون فوتبال رخ می‌دهد شبیه همان سلوک اما در مقیاس بسیار کوچک‌تر است.
ماجرا از این قرار است که فدراسیون فوتبال و کمیته انضباطی در بیانیه‌ای عجیب به وریا غفوری و امید عالیشاه برای مصاحبه درباره توپ‌های لیگ برتری تذکر داد و نکته جالب‌تر، درخواست ارائه دفاعیه برای اثبات کیفیت پایین توپ‌های لیگ برتری بود.
با صرف نظر از این که بازیکنان و مربیان بهترین اشخاص برای مشخص کردن کیفیت توپ‌های مورد استفاده در بازی‌های لیگ و ملی هستند، عملکرد فدراسیون در قبال این مصاحبه‌ها جالب و به‌گونه‌ای مستبدانه است. این رفتار فدراسیون آن‌قدر عجیب است که مربیان و بازیکنان مختلف بارها به کیفیت این توپ‌ها اعتراض کردند که به نوعی نشان می‌دهد نه تنها سرخابی‌های پایتخت، بلکه همه تیم‌ها با توپ‌های این فصل لیگ مشکل دارند و باب میل‌شان نیست.
البته نکته دیگر این تذکر کتبی، ترساندن ستاره‌های سرخابی است. تذکر دوم به هر کدام از بازیکنان دو تیم می‌تواند باعث محرومیت آن‌ها از داربی شود و همین باعث می‌شود تا حداقل دو هفته دیگر، امثال امید عالیشاه و وریا غفوری به توپ‌ها و کیفیت برگزاری لیگ اعتراض نکنند؛ لیگی که از همان ابتدایش هم با تاخیر آغاز شد و آماده نبودن ورزشگاه‌ها را بهانه این تاخیر کردند. البته بعد از شروع شدن بازی‌ها و آماده نبودن ورزشگاه مشخص شد که این دلیل چندان هم موجه نبود.
دو هفته از لیگ برتر می‌گذرد و نه همه ورزشگاه‌ها به صورت کامل آماده هستند و نه توپ‌های مناسب در بازی‌ها استفاده شده‌اند. گیت بلیت ورزشگاه‌های مختلف هنوز دو هفته نگذشته، دچار خرابی می‌شوند و اعتراضی هم صورت می‌گیرد، با تذکر جدی و کتبی روبرو می‌شود.
نواقصی که فدراسیون برای حل آن، از روش‌هایی مانند تهدید استفاده می‌کند و به فکر رفع آن نمی‌افتد.