کالدرون، استراماچونی و تمرکز روی چیزهایی الکی
تا به حال شنیده‌اید که در آستانه یک بازی حساس در فوتبال اروپا، مربی‌ای به دستمزد بازیکنان تیم رقیبش گیر دهد و بگوید آنها خیلی زیاد حقوق می‌گیرند؟ بگوید چرا بازیکنان خارجی‌شان گران هستند؟ شنیده‌اید که بگوید فلان تیم فرزند خوب است و ما بچه طردشده؟
قاعدتاً نشنیده‌اید چون در اروپا و هر جایی به جز جغرافیایی که ما زندگی می‌کنیم، هیچ‌وقت مالک ۲ رقیب اصلی فوتبال یک کشور، یک نفر نیست! هیچ‌وقت نمی‌شود یک نهاد دو باشگاه مهم را در یک سطح فوتبال مدیریت و رهبری کند. در نتیجه اصلاً بچه خوب و بدی وجود ندارد. در نتیجه اگر تیمی دستمزد بازیکنانش پایین باشد، سرمربی‌اش به تیم رقیب نمی‌تازد که چرا آنها بیشتر می‌گیرند؟ دستمزد زیاد تیم رقیب ربطی به ساختار مالی باشگاه دیگر ندارد و قاعدتاً اعتراضی هم به‌وجود نمی‌آید. در ایران اما موضوع فرق دارد. اگر یک تیم مربی ۱.۶ میلیون یورویی بیاورد، تیم رقیب و هوادارانش هم انتظار مربی‌ای با همین دستمزد دارند. چرا؟ چون مالک هر دو باشگاه اصلی یک نفر/نهاد است؛ وزارت ورزش.
وقتی پدر یکی باشد، آن موقع هر دو فرزند مدام پول توجیبی‌شان را با همدیگر مقایسه می‌کنند و وقتی این پول توجیبی شفاف پرداخت نشود، همیشه مرغ همسایه غاز خواهد بود. استقلال و پرسپولیس امروز به مصاف هم می‌روند تا زودرس‌ترین دربی تاریخ لیگ برتر را برگزار کنند اما تیتر روز گذشته خبرگزاری‌ها از نشست خبری ۲ مربی خارجی این تیم‌ها چه بود؟ نه خبری از بحث‌های فنی بود و نه کری‌های احترام‌آمیز. ۲ مربی علاقه داشتند بگویند تیم مظلوم، ما هستیم و تیم مورد توجه دیگری.
فایده این بحث چیست؟ هیچ. کجای دنیا اتفاقات مشابه رخ می‌دهد؟ هیچ‌کجا. خروجی بحث به کجا می‌انجامد؟ امروز ساعت ۱۶:۰۰ ببینید!