مدیری که سوژه شبکه های مجازی شد؛
سوژه ای که نماد غیرت و تعصب به تیمش را معنا کرد / کاش مدیران فوتبال ماهم مثل تو بودند؛عبدالراحمن الحلافی!
بعد از سوت پایان بازی پرسپولیس و النصر عربستان، دوربین‌ها مرد عربی را نشان دادند که به تیرک دروازه تکیه داده و زانوی غم بغل کرده بود.
بعد از دیدار تیم های پرسپولیس ایران و النصر عربستان شبکه تلوزیون مردی را نشان داد که با بهت و حسرت تکیه بر تیرک دروازه زده بود آن مرد عبدالرحمان الحلافی از شاهزادگان سعودی و رئیس هیات مدیره باشگاه النصر است.
دیدن تصویر غم زده‌ی او، مرا به فکر انداخت که خوش به حال تیم‌های عربستانی که چنان مدیرانی دارند که بعد از باخت تیم شان، نزار می‌شوند.
با خودم گفتم کاش تیم های ما همچنین مدیرانی داشتند که بعد از باخت تیم شان گوشه‌ای تکیه می‌دادند که گویی عالم برسرشان خراب شده است ، کاش مدیران ورزشی ما هم مثل عبدالرحمان روی تیم‌شان غیرت داشتند ، کاش مدیران ورزشی ما هم مثل تو بودند عبدالرحمان الحلافی!
مدیران ورزشی در ایران می‌آیند ، نامی برای خود دست و پا می‌کنند ، بدهی به بار می‌آورند و در جایی دیگر مدیر می‌شوند، بدون اینکه کسی از آنها بپرسد « به چند؟»
ورزش ما مدیرانی می‌خواهد که دلشان و قلبشان برای تیم هایی که تحت مدیریت شان است بسوزد ، مدیر تیم عربستانی مانند یک هوادار غم زده بود ، مدیران ما اما با کت و شلوار در جایگاه مخصوص می‌نشینند و بعد از باخت ها سری تکان می‌دهند و تمام .
ورزش ایران اگر استعداد نداشت ، شک نکنید با این مدیریت ، ره به جایی نمی‌برد و همیشه در حال عقب گرد بود ، الان هم می‌بینیم که در برخی از ورزش‌ها که در جهان سرآمد بودیم هم افت کرده‌ایم چه برسد به ورزش‌های وارداتی!
خنده دار نیست؛ سال‌ها ما فقط در حال ناله کردن از نفود تیم های عربی و شرق آسیا در AFC هستیم و هیچ کار دیگری نمی‌کنیم. فقط یادگرفته ایم بگوییم آنها با دلارهای نفتی در حال پیشرفت هستند ،انگار ما با عرق جبین و کد یمین فوتبال مان را اداره می‌کردیم.
این روزها که ما نمی‌توانیم نفت بفروشیم و پول نفتی نداریم اما آن روزها که وضع‌مان با دلارهای نفتی خوب بود هم نتوانستیم در ورزش به ویژه فوتبال سرمایه گذاری کنیم.
با «آل کثیف» گفتن هیچ دردی از فوتبال ما دوا نمی‌شود ، بهتر است به جای اینکه یقه دیگران را بچسبیم به سراغ خودی‌ها برویم ، خودی هایی که در بی‌کفایتی نمره یک دنیا هستند ، کسانی که توانستند قراردادی ببندند که ما در آن 6 میلیون یورو ، معادل 170 میلیارد تومان را تقدیم ویلموتس کنیم ، مربی که پیام آور باخت برای ایران بود.
دست از مسخره کردن دیگران برداریم و به خودمان فکر کنیم ، چرا به اینجا رسیدیم ، چرا مجبور هستیم به خاطر بدهی هایی که داریم ، قانون منع ورود مربی و بازیکن خارجی بگذاریم که دوباره بی‌کفایتی‌های گذشته تکرار نشود.
فوتبال بدون بازیکن و مربی خوب خارجی درست مثل اقتصاد بدون رابطه با جهان است؛ درجا می‌زند، عقب‌گرد می‌کند اما پیشرفت ندارد.
امروز فوتبال ایران لبخند به لب دارد اما خوش‌به‌حال عربستانی‌ها به خاطر داشتن مدیرانی که قلبشان برای تیم‌شان می‌زنند.