آل‌کثیر- مغانلو؛ طارمی-علیپور نمی شود
اولین برد یحیی گل محمدی در دربی‌ها در شرایطی به دست آمد که این مربی در غیاب امیدعالیشاه، مغانلو و آل‌کثیر را همزمان در ترکیب قرار داده بود. این اتفاق باعث شد تا پرسپولیس عملا در نیمه اول همچون نیمه دوم بازی با سپاهان، ارتباط بین خط میانی و حمله خود را از دست داده بدهد. باعث تعجب است که چرا یحیی علیرغم مشاهده این موضوع باز از زوج همزمان آل‌کثیر و مغانلو در دربی استفاده کرد. زوجی که پتانسیل تشکیل یک زوج ایده‌آل را ندارد. هر دوی این مهاجمان در محوطه جریمه زهردار و خطرناک هستند اما قابلیت گرفتن توپ، انتقال آن به نقطه مناسب، سپس فضاسازی و ریتم دادن به حملات تیم خود را به صورتی که بازیکنی مثل امیری و عالیشاه در یک سوم دفاعی حریف قادر به انجام آن هستند را ندارند. بنابراین آنچه در نیمه اول مشاهده شد، عدم توپ‌گیری دو مهاجم و دشواری رساندن توپ به محوطه جریمه استقلال از سوی بازیکنان پرسپولیس بود. اتفاقات دو بازی مقابل سپاهان و استقلال، نشان داد که پرسپولیس بدون یک بازیکن مثل عالیشاه و امیری در پشت مهاجم خود، تا حدودی قدرت تهاجمی‌اش را از دست می‌دهد و احتمالا یحیی باید متوجه شده باشد که در بازی‌های بزرگ و سنگین باید در مورد استفاده همزمان از عیسی و مغانل تجدید نظر کند.
بسیاری از هواداران پرسپولیس انتظار دارند که زوج آل‌کثیر و مغانلو همانند زوج طارمی و علیپور روزهای رویایی برای خط حمله پرسپولیس بسازند. اما باید توجه کرد که در آن زمان علیپور با دوندگی بی امان خود هم در پرسینگ از جلو به برانکو کمک می‌کرد و هم با درگیر کردن مدافعان فضاهای مناسبی را برای طارمی ایجاد می‌کرد. از آن طرف، طارمی با قدرتی که در حفظ توپ و جلو بردن آن داشت قادر بود به خوبی با چند گام بلند به سرعت به محوطه جریمه حریف برسد. عیسی آل‌کثیر اما نه از جنس طارمی است و نه علیپور. او مهاجمی است که به یکباره سر و کله‌اش در محوطه جریمه پیدا می‌شود و مرد گل کردن پاس‌های به موقع است. او نه توان فیزیکی بازی کردن دارد و نه قدرت پا به توپ طارمی را دارد. بنابراین مرد بیرون از محوطه جریمه نیست و صرفا مهاجم هجده قدم است. از مغانلو نیز وینگر خوب در نمی‌آید. بنابراین دو مهاجمی که چندان قادر به خلق موقعیت برای خود نیستند و باید به انتظار پاس‌های مناسب بمانند، همزمان در خط حمله پرسپولیس به کار گرفته می‌شوند که این موضوع باعث می‌شود در بازی‌های مهم و دشوارتر، کمتر صاحب توپ شوند. در حالی که اگر یکی از این دو در نوک حمله قرار گیرد و بازیکن رونده و تکنیکی پشت سر آنها بازی کند، زهردارتر و موثرتر خواهند بود.