مرور آمار و فراز و فرودهای یک فصل مهدی عبدی در پرسپولیس

عبدی فصل قبل نه از سوی کالدرون و نه یحیی و کادرش چندان مورد اعتماد قرار نگرفت و بازیکن ذخیره‌ای بود که درخشش اصلی‌اش را از اواخر فصل آغاز کرد. او گل قهرمانی را به نفت مسجدسلیمان زد و بعدتر در لیگ قهرمانان دو گل به شارجه و النصر زد که دومی در نیمه نهایی فوق‌العاده مهم  و سرنوشت ساز بود.

در شروع فصل تازه و به جهت محرومیت عیسی آل کثیر و عدم جذب مهاجمی شاخص، یحیی مجبور شد تا به عبدی جوان در ترکیب اصلی اعتماد کند چرا که قبل از فینال لیگ قهرمانان باید ترکیبی بدون بازیکنان محرومش در فاز حمله (آل کثیر، پهلوان و امیری) را تست می‌کرد.

عبدی در سه بازی ابتدایی فصل مقابل سایپا، صنعت نفت و نفت مسجدسلیمان فیکس بود اما در هر سه مسابقه در میانه نیمه دوم از بازی بیرون رفت تا اینکه مقابل پدیده و در برد پرگل تیمش نیمکت‌نشین شد و دقیقه 88 به میدان رفت.

بعد از گلزنی در فینال آسیا عبدی نشان داد راه گل زدن در بازی‌های بزرگ را خوب یاد گرفته هر چند گل مهمش به خاطر ناکامی در آن مسابقه بزرگ چندان در خاطره‌ها نماند.

با بازگشت به لیگ برتر عبدی به خاطر آنچه مقابل اولسان انجام داده بود باید فیکس می‌شد اما مقابل نساجی و ذوب‌آهن که در ترکیب اصلی قرار گرفت گل نزد و یک بار دقیقه 81 و بار دیگر دقیقه 60 تعویض شد.

سپس بازی حساس با سپاهان از راه رسید اما عبدی به نیمکت چسبید و تازه دقیقه 92 بود که فرصت پیدا کرد یکی، دو دقیقه در لحظات تلف شده دنبال توپ بدود.

حالا نوبت دربی بود و انگار یحیی چاره‌ای نداشت که به عبدی جوان اعتماد کند اما او مزد این اعتماد را گرفت و شماره 16 اولین گل فصلش را در هشتمین بازی مقابل رقیب دیرینه به ثمر رساند و در تاریخ دربی‌ها دوگله شد.

عبدی هفته بعد دربی مقابل فولاد (بازی هفته یازدهم) هم فیکس بود و در یکی از سخت‌ترین بازی‌ها برای تیمش گل زد و البته باز هم دقیقه 77 تعویض شد.

بعد از این دو گل فوق‌العاده مهم این مهاجم مازندرانی در سه بازی متوالی مقابل آلومینیوم اراک، ماشین سازی و تراکتور فیکس بود اما گلی نزد در حالی که مقابل ماشین 90 دقیقه کامل بازی کرد اما در دو بازی دیگر در اواسط نیمه تعویض شد. سپس او در بازی عقب افتاده با مس رفسنجان نیمکت‌نشین شد و تازه دقیقه 94 به میدان رفت که فرصتی برای خودنمایی نداشت.

عبدی در آخرین بازی نیم فصل اول مقابل پیکان هم بازی را از روی نیمکت شروع کرد و تازه دقیقه 83 به زمین رفت تا با وجود دو گل مهمی که زده بود، نیم فصل خوبی را پشت سر نگذارد.

کادر‌فنی پرسپولیس در حالی که مهاجم قابلی نداشتند و بیشتر از عالیشاه و امیری در خط حمله استفاده می‌کردند، اعتقاد داشتند عبدی هنوز به آن درک بالا از حضور یک مهاجم در محوطه جریمه حریف نرسیده ضمن اینکه درگیر شدن او با مسائل مربوط به ازدواجش تمرکزش را بهم ریخته بود و نوسان فنی زیادی داشت.

نیم فصل دوم بلافاصله شروع شد و عبدی همچنان نیمکت نشین بود و در سه بازی آخر سال 1399 مقابل سایپا، صنعت نفت و نفت مسجدسلیمان شرایط برای او اصلاً خوب نشد. عبدی مقابل سایپا و صنعت نفت از دقیقه 81 و 80 به میدان رفت و بعد از حضور فیکس در بازی حذفی مقابل مس نوین کرمان و ناکامی در گلزنی، وقتی ترابی و مغانلو به ترکیب اضافه شدند، مقابل نفت مسجدسلیمان اصلاً بازی نکرد.

با این حساب و در نظر گرفتن اینکه عیسی آل کثیر هم از 13 فروردین به تیم برمی‌گشت، شرایط عبدی فوق‌العاده سخت و سخت‌تر می‌شد و در واقع با حضور ترابی، مغانلو، آل کثیر و آمادگی بالای عالیشاه و امیری، بازی کردن عبدی حتی برای لحظاتی کوتاه هم غیر ممکن به نظر می‌رسید اما آخر کار خدا برای مهدی خواست.

در اولین بازی سال 1400 مقابل پدیده مهدی از دقیقه 66 به بازی رفت و مقابل نساجی هم اصلاً بازی نکرد تا شاهد بازگشت رؤیایی عیسی با گل باشد. قاعدتاً بعد از این بازی عبدی باید خودش را می‌باخت و بیشتر به قهقرا می‌رفت اما بی‌خیالی زیاد او در نهایت به نفعش شد.

بعد از بازی با نساجی تیم به هند رفت و شش بازی فشرده انجام داد. اینجا و در آسیا یحیی و کادرش هرگز به عبدی اعتماد نکردند و او که در لیگ قهرمانان 2020 سه گل مهم (دو گل در نیمه نهایی و فینال) زده بود، تورنمنت تلخی را پشت سر گذاشت.

در روزهای درخشش مغانلو و ترابی و در شرایطی که آل کثیر کم کم آماده می‌شد، عبدی هر شش بازی را از روی نیمکت شروع کرد. او در بازی اول با الوحده اصلاً فرصت بازی پیدا نکرد و در 5 بازی بعدی در اواسط یا اواخر نیمه دوم به بازی می‌رفت و البته گلی هم نزد تا خاطره خوبی از هند برایش ثبت نشود.

تا اینجا همه چیز برای عبدی بد بود؛ فقط دو گل زده در لیگ، نیمکت نشین صرف در نیم فصل دوم، بدون موفقیت در لیگ قهرمانان و جام حذفی.

در بازگشت از هند و در مسابقه فینال‌گونه مقابل سپاهان که فوق‌العاده تعیین کننده بود، عبدی اصلاً بازی نکرد و باز هم شاهد درخشش و گلزنی عیسی بود تا شرایط برایش بدتر شود.

او که در دربی رفت گل زده بود امید داشت یحیی دوباره در این بازی بزرگ برای حضور در میدان انتخابش کند اما باز هم روی نیمکت نشست و بعد از تماشای گل عیسی تازه دقیقه 93 به میدان رفت تا بازی را برای تیمش آن جلو نگه دارد که البته بدشانس بود که کمک داور یک پرچم اشتباه علیه‌اش بالا برد و نگذاشت که برگردد.

بازی با شاهین بندرعامری در جام حذفی فرصتی بود تا عبدی از آن استفاده کند که همین گونه هم شد. او در ترکیب اصلی قرارگرفت و دو گل هم زد اما هنوز برای فیکس شدن در لیگ کافی نبود.

بازی با ذوب‌آهن در فولادشهر نقطه مهمی برای مهدی عبدی در این فصل بود. او باز هم بازی را از روی نیمکت شروع کرد اما بعد از گل شهریار که نتیجه را به تعادل کشید، در نقش ژوکر طلایی گل پیروزی تیمش را به ثمر رساند.

عبدی بدشانس بود که بعد از این بازی، بازی‌های لیگ به خاطر مسابقات تیم ملی یک ماه تعطیل شد اما در فصل تابستان و بازی‌های سرنوشت‌ساز باقیمانده زمان درخشش واقعی او فرا رسیده بود.

در بازگشت به لیگ، یحیی باز هم به عبدی در ترکیب اصلی اعتماد نکرد و در بازی دشوار مقابل مس فسنجان وقتی همه چیز گره خورده بود، او را در نیمه دوم به میدان فرستاد که مهدی با یک کنترل و ضربه‌ای حرفه‌ای تنها گل سه امتیازی و مهم‌ترین گل این فصلش را به ثمر رساند.

بعد از این گل مهم عبدی باز هم مهاجم ذخیره تیم بود و مقابل گل گهر از دقیقه 80، مقابل فولاد از دقیقه 83 و جلوی آلومینیوم اراک از دقیقه 77 به میدان رفت و گلی هم نزد.

دوباره رسیدیم به دربی و این بار جام حذفی. این بار هم عبدی نیمکت نشین بود و تازه از دقیقه 74 به میدان رفت اما تا دقیقه 120 کاری از پیش نبرد و با خراب کردن پنالتی و شکست تیم دنیا برایش تیره و تار شد. این چندمین باری بود که او در طول یک فصل به بن‌بست خورده بود اما باز هم بی‌خیالی ذاتی و البته توان فنی و پشتکارش در خودنمایی به کمکش آمد و از زمین بلند شد.

در مهم‌ترین و حساس‌ترین مقصع فصل و در سه هفته پایانی ابتدا مهدی مقابل ماشین سازی فیکس شد و درخشید؛ دو گل زد و یک پاس گل داد و باز هم دقیقه 69 از زمین بیرون رفت. با این حال عجیب بود که مقابل تراکتور باز هم بازی را از روی نیمکت شروع کرد و وقتی از شروع نیمه دوم به میدان رفت گلی زد که تیمش را به قهرمانی نزدیکتر می‌کرد. عبدی در بازی آخر مقابل پیکان هم فیکس شد و در همان دقیقه 8 با گلزنی سند قهرمانی تیمش را امضا کرد تا نشان دهد ذخیره و فیکس نمی‌شناسد و اینچنین پایانی درخشان برای خودش رقم زد.