جدایی اسماعیلی از استقلال و سؤال مهمی که فرشید در خلوت باید به آن فکر کند
از چند روز پیش خبر رسیده بود که باشگاه العربی قطر با فرشید اسماعیلی توافق کرده و تنها اعلام رسمی این انتقال باقی مانده است.
با وجود این نه‌تنها آن شایعات سروصدای چندانی به پا نکرد، بلکه حتی انتشار گزارش قطعی و تصویر معارفه اسماعیلی با پیراهن تیم قطری هم موجب هیاهوی چندانی نشد. این در حالی است که در این سال‌ها غالبا هر بازیکن ایرانی که از پرسپولیس و استقلال راهی کشورهای عربی شده، در کانون حواشی بوده است. به شجاع خلیل‌زاده نگاه کنید؛ همینطور ترابی، نوراللهی، کنعانی‌زادگان، علی کریمی استقلال یا حتی روزبه چشمی و مهدی قائدی. بالاخره عده‌ای موافق و مخالف بوده‌اند و بر سر دوگانه مشهور «پول- تعصب» حسابی بحث شده است. داستان فرشید اسماعیلی اما فرق داشت. او در سکوت کامل رفت و عجیب اینکه کمتر هواداری بابت جدایی این بازیکن ابراز ناراحتی کرد. این، ابهام بزرگی است که خود اسماعیلی در خلوتش باید در مورد آن تامل کند. تردیدی نیست که فرشید اسماعیلی بازیکن بی‌استعدادی نبود و توانایی‌هایی داشت و دارد، اما او در این سال‌ها از مسیر حرفه‌ای‌گری فاصله گرفت و حاشیه‌هایی ساخت که جالب نبود. اگر این بازیکن سرش را پایین می‌انداخت و ساده و راحت فوتبالش را بازی می‌کرد، هم توفیق فنی بسیار بیشتری پیدا می‌کرد و هم مردم بیش از حالا دوستش داشتند؛ طوری که برای تمدید قراردادش به باشگاه فشار می‌آوردند و با انتشار خبر جدایی‌اش فضای مجازی را به هم می‌ریختند. اسماعیلی اما راه را اشتباه رفت و کار به جایی رسیده که حالا وقتی خبر پیوستن او به العربی منتشر می‌شود، گروهی از هواداران استقلال خدا را شکر می‌کنند! نه‌تنها خود فرشید باید بیشتر در مورد این اتفاق فکر کند، بلکه شرایط او می‌تواند درس خوبی برای سایر بازیکنان بااستعداد باشد؛ اینکه بدانند فقط مهارت فنی کافی نیست و مردم آن را در کنار انضباط و وقار می‌پسندند.