در وصف وحید امیری؛ بالاتر از ستاره

یکی از اتفاقات خوب بازی ایران و سوریه، آزاد شدن وحید امیری بود! بازیکنی که برای مدت کوتاه قرار بود جای خالی سعید آقایی را به عنوان دفاع چپ پرسپولیس پر کند، آنقدر اما این کار را خوب انجام داد که دیگر همه یادشان رفته بود او یک دفاع چپ نیست. امیری با این که  از آن دست بازیکنانی است که در هر پستی بهترین عملکرد خود را ارائه می‌دهد اما بازی نکردن در پست تخصصی رفته رفته به افت او انجامید. امیری در چند بازی آخر پرسپولیس و تیم ملی خسته بود. بازی کردن در دفاع چپ باری مضاعف روی دوشش بود که گویی او را سنگین کرده بود. با این حال او هر گاه در نیمه دوم این بازی‌ها یک خط جلوتر می‌آمد، به همان هافبک فعال و شاداب تبدیل می‌شد که در میانه میدان می‌درخشید. اوج این جلو آمدن‌ و شکوفایی در نیمه دوم بازی با لبنان بود، امیری با یک نمایش عالی، پایه‌گذار هر دو گل ایران بود و موجب شد تا تیم ملی بازی باخته را به یک برد خاطره‌انگیز تبدیل کند.

دراگان اسکوچیچ در بازی با سوریه بالاخره تصمیم گرفت تا به این داستان تکراری و این  تعویض همیشگی پایان دهد و امیری را بعد از مدت‌ها  به همان جایی که به آن تعلق دارد، برگرداند. حاصل این بازگشت یک بازی طلایی و یک برد شیرین برای تیم ملی بود. شماره 11 گل اول ایران را ساخت، مسبب یک پنالتی برای تیم ملی شد و در طول 90 دقیقه هم ستاره  تحسین‌برانگیز میدان بود. 

هر بازیکنی را که در هر مهارتی برتر می‌‌دانید امیری توانایی دارد که آماری بهتر از او در یک بازی خلق کند. او در این بازی بیشتر از علی قلی‌زاده به عنوان تکنیکی‌ترین بازیکن ایران دریبل زد. بیشتر از امید نورافکن مدافع، عملکرد دفاعی داشت. تقریبا پا به پای سعید عزت‌اللهی در میانه میدان بازپس‌گیری توپ داشت. امیری از آن بازیکنانی نیست که درخشش او را بتوان در یک «هایلایت» چند دقیقه‌ای به تصویر کشید و به نمایش گذاشت. برای دیدن هنرنمایی‌اش باید 90 دقیقه فوتبال را با دقت دنبال کنی. مثلث‌هایی که او با بازیکنان در این بازی و بازی قبلی تشکیل می‌داد، شاید یک کلاس آموزشی باشد؛ اصولی، حرفه‌ای، قشنگ و چشم‌نواز. او پادشاه گرفتن توپ در نیم‌فضاهایی است که محل حیاتی برای رسیدن یک تیم به گل هستند. هر توپ‌گیری او در آن ناحیه یا بوی گل می‌دهد یا یک خطر جدی روی دروازه حریف ایجاد می‌کند؛ همانطور که در این دو بازی روی 4 گل ایران نقش داشت. 

جا‌به‌جایی وحید امیری با سامان قدوس در میانه میدان در بازی با لبنان نشان داد که برای ستاره بودن نیازی به حضور در لیگ‌های معتبر و استوری‌های عجیب و لهجه خاصی نیست. می‌شود هیچ کدام از این‌ها را نداشته باشی اما منجی تیمت شوی.

امیری از آن بازیکنانی است که به قول سینمایی‌ها فرم و محتوا را با هم دارد. این بازیکن کم‌نظیر از لحاظ فنی از نظر اخلاقی و تعصبی هم مثال‌زدنی است. بازیکنی که به قول خیلی‌ها هر مربی آرزو دارد 11 تا از او داشته باشد. درست است 11 تا. وحید امیری حتی اگر درون دروازه هم بایستد می‌تواند ستاره تیمش باشد و بهترین عملکرد خود را به نمایش بگذارد.