غفوری؛ گشاینده راه‌های تهاجمــی

  غفوری از روزی که در نفت تهران درخشید و در سپاهان هم جای پای بارزی را برای خود باز کرد، به وضوح مدافع راستی بود که انجام کارهای دفاعی دومین وظیفه او بود و آنچه مهم‌تر بود و وی را برای آبی‌ها مهره‌ای کلیدی نشان می‌داد، شهامت او در کارهای رو به جلو و شکاف‌ها و خلل‌هایی بود که در ساختار دفاعی حریفان ایجاد می‌کرد. مانورهای مؤثر او در سمت راست و حرکت پرشتابش به سمت جلو و ماجراجویی‌هایی که در سمت چپ خطوط دفاعی حریفان صورت می‌داد، همه و همه مواردی بودند که استقبال از حضور وی را در هر تیمی فزون‌تر می‌ساخت. به همین منوال انتقال غفوری به استقلال هم که پنج سال پیش روی داد، این تیم را صاحب مهره‌ای کرد که در عین داشتن کارآیی‌های مورد اشاره، تجربه‌ای را داشت که می‌توانست او را از تنگه‌های سخت عبور بدهد و به تبع آن تیمش را هم در موقعیت‌های سخت به فرصت‌ها و امکاناتی تازه و ارزشمند برساند و از او مهره‌ای کلیدی بسازد. غفوری با این ساز و کارها از مؤثرترین بازیکنان آبی‌پوش در سال‌های اخیر بوده و مردی که اگر روزی غیبت می‌کرد، استقلال به وضوح در کارهای تهاجمی می‌لنگید و چیزی نمی‌شد که می‌خواست باشد و در ذهنش طراحی کرده بود.

حتی مصدومیت‌ها و برخی مسائل حاشیه‌ای و ورود او به پیامدهای جدایی آندره‌آ استراماچونی و تاختن‌های کلامی او به این مدیر و آن مدیر باشگاه در دو سه سال اخیر و به واقع فراتر رفتن او از حد و حدود اختیارات یک بازیکن و چارچوب یک کاپیتان نیز سبب نشد استقلال از او دست و دل بشوید و با اینکه میانه او با بعضی جانشینان سرمربی ایتالیایی سابق استقلال و اسلاف این مربی (و به واقع شفر، فکری و مجیدی) در مقاطعی شکرآب شد، اما او جایگاه خود را به عنوان یک بازیکن ضروری و مهم در  ساختار استقلال همیشه حفظ کرد و همان جا ماند که از فردی در اندازه‌های فنی وی توقع آن می‌رود. غفوری از یک‌سو با کاهش بهای نجومی قرارداد خودش موافقت نمی‌کرد و از جانب دیگر هر موقع در امر پرداخت‌های مالی در استقلال مشکل و تأخیر حادث می‌شد، به عنوان سخنگو و نماینده متضرر شده‌ها با رسانه‌ها مصاحبه و مدیران را محکوم می‌کرد. او در چند نوبت علیه باشگاه بیانیه هم منتشر کرد و طبعاً پیام‌ها و کامنت‌های او به جای درمان دردها، عاملی برای دور شدن مشکلاتی تلقی می‌شد که سران استقلال آن را معضلاتی درون خانوادگی توصیف می‌کردند و توقع نداشتند که توسط خودی‌ها بیان شود، بخصوص اگر آن فرد بازوبند را هم بر دست می‌بست. هر چه بود، غفوری در سال‌های اخیر حداقل همان قدر که در کارهای فنی و حضورش در میدان مؤثر نشان می‌داد، در کارهای بیرون از میدان نیز فعال بود ولی خیلی‌ها معتقدند در جنبه دوم او به کارهایی دست زد که اثر چندانی نداشت و فقط باشگاه را دچار چنددستگی بیشتری کرد.

 

با این حال اینک که غفوری پس از غلبه بر جدیدترین مصدومیتش آماده بازگشت به میدان و همراهی مجدد آبی‌ها است، وی می‌تواند بخشی از مشکلات تهاجمی امسال استقلالی‌ها را حل کند. آنها در فصل بیست و یکم لیگ برتر فوتبال کشور نماد مسلم پایداری دفاعی و اتخاذ تاکتیک‌هایی بوده‌اند که کمترین فرصت‌های گلزنی را نصیب حریفان کرده است و حتی گلی که اواسط هفته پیش در وقت تلف شده دیدار با آ‌لومینیوم اراک پذیرا شدند و با آن برد 0-1 را با تساوی 1-1 عوض کردند و دو امتیاز حیاتی را از دست دادند نیز کارآیی روش‌های دفاعی آبی‌ها را چندان کم و کوچک‌تر از برآوردهای قبلی جلوه نداده است. در عین حال آنجا که کار استقلال روبراه و کافی و در حد انتظارات نیست و در قواره‌های یک مدعی واقعی قهرمانی نشان نمی‌دهد، نوع و نحوه انجام کارهای تهاجمی در این تیم است. فقدان کارآیی در خط حمله این تیم که البته ریشه در وجود نداشتن خلاقیت کافی در نزد ‌هافبک‌های آبی‌پوش هم دارد، باعث شده تهاجم‌های این تیم هیچ خط و ایده مشخصی نداشته باشد و به جای اینکه بر عنصر فکر و برنامه‌ریزی قبلی تکیه کند، صرفاً نوعی تقلای جسمانی برای باز کردن دفاع حریفان بوده که طبعاً اثر کامل مورد نظر را نداشته و اگرچه گلزنی‌هایی را هم موجب شده اما آنی نبوده که استقلال می‌طلبیده و این تیم را به یک حد مورد نظر و استاندارد در کارهای تهاجمی برساند.

 

آیا رجعت غفوری به قلب عملیات تهاجمی استقلال و کارآیی و مهارت او برای تأمین این مهم، مشکلات فوق را کاهش خواهد داد و فرهاد مجیدی را به ادامه فصل جاری خوشبین‌تر خواهد کرد؟ این سؤالی است که فقط مسابقات آتی و اتفاقات بعدی فصل جاری آن را مشخص خواهد ساخت اما قدر مسلم اینکه وریا با وجود 35 ساله شدن هم می‌تواند از نو کلیددار ماجراها و گشاینده راه‌های تهاجم و تسهیل در امر گلزنی استقلال باشد و کارهایی را ساماندهی و اجرایی کند که این تیم در غیاب او به کرات از انجام آن بازمانده است.