چرا امیری پرسپولیس، همان امیری تیم ملی نیست؟
یکی از نقدهای فنی که این روزها زیاد اطراف پرسپولیس به گوش می‌رسد، افت کیفی وحید امیری است.
امیری ۳۳ ساله یکی از ستاره‌های استثنایی فوتبال ایران طی سال‌های اخیر بوده است. در این مدت که رفته رفته ترکیب تیم ملی در اختیار لژیونرها قرار گرفته است، امیری آن‌قدر کیفیت داشته که به عنوان یکی از معدود نمایندگان لیگ ایران، در ارنج اصلی تیم ملی باقی مانده و معمولا هم عملکرد موثری داشته است. او در همین مسابقات انتخابی جام‌جهانی ۲۰۲۲ هم به معنای واقعی کلمه عالی بود و نقش بسیار پررنگی در صعود آسان و قریب‌الوقوع تیم ملی به مسابقات دوحه قطر ایفا کرد. با تمام اینها اما وحید در فصل جاری مسابقات لیگ برتر کمی از استانداردهای مورد انتظار فاصله گرفته و نوع نمایش‌های او رفته رفته با انتقاداتی همراه شده است. شاید اوج این نقدها مربوط به هفته گذشته مسابقات لیگ برتر بود که امیری در دیدار با پدیده مشهد به اشتباه دروازه خودی را باز کرد. فراموش نکنید این بازیکن در تمام طول نیم‌فصل اول هیچ گلی برای پرسپولیس به ثمر نرساند. حالا این پرسش به‌طور جدی‌تری مطرح شده که چرا وحید امیری پرسپولیس زیاد شبیه وحید امیری تیم ملی نیست؟ در این مورد باید به چند نکته توجه کرد.
نخست اینکه از هیچ بازیکنی نباید انتظار داشت همیشه در یک سطح باقی بماند. فراز و فرود بخشی از طبیعت فوتبال است و بزرگ‌ترین ستاره‌های دنیا هم ممکن است در مقطعی دچار نزول شوند. تازه چیزی که در مورد افت امیری گفته می‌شود هم دقیق و کامل نیست؛ چه اینکه او حتی در روزهای بدش هم همچنان جزو موثرترین بازیکنان لیگ ضعیف ایران به شمار می‌آید. در عین حال باید به وحید هم حق داد گاهی از سطح ممتاز فاصله بگیرد؛ مخصوصا که ممکن است او در اثر انجام این همه بازی، تا حدودی هم خسته و فرسوده شده باشد. باید با امیری مدارا کرد تا این دوران را پشت سر بگذارد.
اینکه انتظار داشته باشیم فقط یک بازیکن بار تیم بزرگی مثل پرسپولیس را به دوش بکشد درست نیست. اگر سرخ‌پوشان کمی از طراوت و شادابی گذشته فاصله گرفتهاند، این مساله دلایل تاکتیکی و فنی دارد. حتی مهدی ترابی را هم با وجود پنج پاس گلی که ارسال کرده نمی‌توان با آن بازیکن قبراق یکی، دو سال قبل مقایسه کرد و البته این موضوع در مورد امثال عالیشاه، پهلوان، عبدی و عیسی آل‌کثیر (قبل از مصدومیتش) هم صدق می‌کند. بنابراین شاید افت نسبی امیری هم در همین نمودار قابل تحلیل باشد.
در نهایت اینکه تغییر پیاپی و بی‌پایان پست هم به امیری آسیب زده است. وحید در تیم ملی یا دفاع چپ است یا هافبک چپ؛ در پرسپولیس اما او علاوه بر این دو پست، به عنوان هافبک راست یا مهاجم سایه هم به میدان می‌رود. گاهی در یک مسابقه سه بار شاهد تغییر پست امیری هستیم؛ بنابراین طبیعی است که او بخشی از تمرکزش را از دست بدهد و در انجام امور محوله دچار سرگیجه شود. در این مورد امیری چوب کاستی‌های پرسپولیس در سایر پست‌ها را می‌خورد. شاید در نیم‌فصل دوم و با تقویت احتمالی تیم، این مشکل از میان برود.