ترجیح رمضانی به ارسلان؛ برتری هوایی در اولویت فرهاد
آرمان رمضانی در غیاب رودی ژستد به ارسلان مطهری ترجیح داده شد و این تصمیم کمی هواداران را غافلگیر کرد.
3 اخطاره بودن رودی ژستد و غیبت او در بازی مقابل صنعتنفت این تصور را به وجود آورد که بالاخره نوبت به مهاجم گلزن آبیها خواهد رسید. ارسلان مطهری که با وجود فرصت کمی که در استقلال داشته گلهای حساسی به ثمر رسانده، یکی از بازیکنانی است که به اعتقاد بعضی از کارشناسان و منتقدان میتوان جای ژستد در ترکیب اصلی قرار بگیرد. در بازی با صنعت نفت هم اما آرمان رمضانی به مطهری ترجیح داده شد تا مشخص شود که خواسته فرهاد مجیدی از بازیکنی که در آن پست به میدان میرود، مسائلی به غیر از گلزنی است. او در آن پست بیش از اینکه نیاز به یک بازیکن گلزن داشته باشد، یک بازیکن بلندقد میخواهد تا با زدن ضربات سر اول فرصت را برای دیگر بازیکنان همتیمیاش برای باز کردن دروازه حریف فراهم کند. نمونه این اتفاق در دقیقه 15 برای استقلال افتاد. صنعت نفت با یک پرتاب اوت به دنبال ایجاد موقعیت روی دروازه استقلال بود اما مدافع استقلال توپ را بلند فرستاد و بعد از ضربه سر آرمان رمضانی این توپ به آمانوف وبعد هم به یامگا رسید و به یک موقعیت تبدیل شد. چند دقیقه بعد ارسال بلند حسین حسینی را آرمان رمضانی با سر زد و این توپ اگرچه به بازیکن خودی نرسید اما با دفع بازیکن صنعت نفت یک کرنر را نصیب آبیپوشان کرد.
این اتفاقی است که در زمان حضور ژستد بیشتر در زمین دیده میشد و البته آرمان رمضانی نتوانست به اندازه همتای خارجیاش دراین کار موفق باشد. فرهاد مجیدی فصل گذشته، آرمان رمضانی را با همین هدف از پرسپولیس خرید و بعد از این که نتوانست این وظیفه را به خوبی انجام بدهد، این فصل جای خود را به ژستد داد. آرمان رمضانی البته در شوت زدن بازیکن بهتری است و به همین دلیل در کمتر از 60 دقیقهای که در زمین حضور داشت یک شوت در چارچوب زد که تبدیل به گل نشد. قرار گرفتن استقلال در رده اول برترین تیمها در دوئلهای هوایی نقش زیاد بازیکنان بلندقد در ترکیب این تیم را در بعضی از پستها نشان میدهد.
ارسلان مطهری در دقیقه 57 به جای آرمان رمضانی به میدان آمد اما اینبار نتوانست گل یا شوتی داشته باشد. او هم در این بازی همان وظایفی را داشت که آرمان رمضانی انجام میداد و به همین دلیل چندان در موقعیت گل قرار نگرفت. حضور آرمان رمضانی در ترکیب اصلی به جای ارسلان مطهری نشان میدهد که یک مربی به بازیکنی که وظایف محول شده را بهتر انجام میدهد به بازیکنی که شاید بهتر گل بزند بیشتر نیاز دارد.