اشرافی گری؛ آفت انقلاب

آن گونه که شعائر انقلاب نشان می داد و همگی برگرفته از آیات قرآنی بوده ماننده این آیه ی شریفه که می فرماید: «وَنُرِیدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى ٱلَّذِینَ ٱسۡتُضۡعِفُواْ فِی ٱلۡأَرۡضِ وَنَجۡعَلَهُمۡ أَئِمَّةٗ وَنَجۡعَلَهُمُ ٱلۡوَٰرِثِینَ» و یا این آیه ی شریفه که می فرماید: «وَأَنْ لَیْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى» و آیاتی دیگر که مضامینی بدین روال دارند، همه به عنوان شعارهای انقلاب که در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز به آنها استناد شده است، حکایت از آن دارد که نظام اسلامی توجه ویژه ای به  عدالت اجتماعی، نظم اجتماعی، شایسته سالاری و مبارزه با ظلم و تبعیض و فساد دارد و یا به عبارت بهتر باید برای همیشه چنین توجهی به فاکتورهای فوق داشته باشد.

این شعارها و اهداف، امروزه کم رنگ شده و دنیاطلبی، جاه طلبی، قدرت طلبی و وابستگی شدید به تجملات با توده های مردم را بدبین و آنها را از نظام و انقلاب دور کرده است.

هرچند این آفت در میان همه ی مسئولان و مدیران نظام نیست و هنوز افرادی هستند که با شعائر انقلاب، مأنوس و قانون پذیرند، اما این روند در واقع زنگ خطر و هشداری است به دلسوزان نظام و انقلاب تا هرچه زودتر و به روش های مختلف، قاطعانه در برابر این بلیه بایستند.

به نظر می رسد مرحله ی کنونی؛ زمانی برای پند و اندرز، گوشزد نکات اخلاقی و راهنمایی و مشاوره نیست، بلکه به ناچار می بایست از چوب قانون به نحو مقتضی استفاده کرد و قوانینی مانند از کجا آورده ای؟

شفاف سازی حقوق و اموال مسئولان، مدیران و نمایندگان مجلس، وزراء و معاونان آنان و همه ی کسانی که هر یک به نحوی در رأی امور قرار دارند، سیستمی کردن برنامه ها و امور اجرایی و بهره گیری از فضای دیجیتال و اینترنت، هوشمندسازی دولت و الکترونیکی کردن امور و دست زدن به هر اقدامی که میتواند مجاری نفوذ سوءاستفاده گران را مسدود کند از یک طرف و شناسایی، محاکمه و مجازات متخلفان، رشوه خواران و دزدان بیت المال به صورت قاطع و پیگیر از طرف دیگر؛ می تواند در مقابله با مفسده های اقتصادی و فرهنگی و سیاسی، مؤثر باشد.