در نقد قراردادهای یک ساله/ باشگاه؛ برده بازیکنان

هر کجا یک مثال خوب در مورد «اتحاد ایرانی‌ها» خواستید، می‌توانید به ائتلاف این روزهای بازیکنان و مربیان علیه منتقدان اشاره کنید! این روزها حجم اعتراضات به دریافتی هنگفت و نامتعارف بازیکنان و مربیان حسابی بالا گرفته و اهالی این رشته ورزشی با تمام قدرت در حال دفاع از خود هستند. اول مرتضی پورعلی‌گنجی استوری گذاشت که: «ورزشکار جماعت هر چقدر می‌گیرد نوش‌جانش». بعد علی دایی از او حمایت کرد، بعد نوبت به امید عالیشاه رسید که در صفحه‌اش یک شکواییه بلند بالا علیه منتقدان منتشر کند. آخرین نفری هم که تا لحظه تنظیم این مطلب به کمپین «نوش جان خودمان» پیوسته علیرضا بیرانوند بوده است. خلاصه که شاهد یک گارد بسته و محکم از سوی این آقایان هستیم؛ جماعتی که می‌خواهند القا کنند دریافتی‌های عجیب و غریب و بعضا ۱۰، ۱۵ یا ۲۰ میلیارد تومانی حق آنهاست، اما آیا واقعا چنین تصوری درست است؟

مردم در این چند روز از جهات مختلف به موضوع واکنش نشان داده‌اند؛ اینکه اختلاف طبقاتی در ایران خیلی زیاد شده و در خود اروپا هم فقط درصد معدودی از ستاره‌ها دستمزدهای خیلی کلان دریافت می‌کنند. با این حال یک نکته جالب در مورد این دوستان، مربوط به استدلال کلیشه‌ای اغلب آنها می‌شود؛ اینکه عمر ورزش قهرمانی کم است و آنها ناچارند طی ۱۰ یا ۱۵ سال به اندازه گذران همه عمرشان پول در بیاورند. این استدلال به‌شدت جای بحث دارد؛ چون اولا عایدی همین دوران هم سر به فلک می‌کشد و با واقعیات اقتصادی در ایران تناسب ندارد، ثانیا بسیاری از فوتبالیست‌ها بعد از بازنشستگی با عناوین مختلف در این حرفه می‌مانند و دستمزدهای کلان می‌گیرند؛ از سرمربیگری تا دستیار اول، دوم و سوم تا بدن‌ساز و مربی گلرها و البته آنالیزور و مدیر ورزشی و سرپرست و مربی تیم‌های پایه و مسوول آکادمی. همین چند روز اخیر خبری منتشر شده در مورد اینکه داود فنایی، مربی دروازه‌بان‌های فصل قبل پرسپولیس هنگام جدایی از این باشگاه حدود شش میلیارد تومان از طلبش را بخشیده است! آیا واقعا عمر قهرمانی این‌قدر که وانمود می‌کنید کوتاه است؟