پیمان که می سپاری، پیمان مشکن که حلاوت ماندن بر عهد احلی من العسل است

در کربلا اگر شهادت معنا می یابد، اگر وفاداری نُضج می گیرد، اگر یارانی پایدار تا به سرمنزل مقصود می مانند و می تازند و نَردِ عشق می بازند، اگر القمه از حرکت باز می ایستد، اگر فرات می خروشد، اگر اسبان تیز پای شیهه می کشند و بی طاقتی می کنند

اگر در آتش سوزان نینوا، هیچ آوایی جز نعره ی شیران شرزه، به گوش نمی رسد، برای آن است که قول معروف وآوفوا بالعهد انّ العهد کان مسئولا را همگان، از خرد و کلان، با تمام وجود خود به جای می آورند و تا آخرین نفس و آخرین قطره ی خون خود، در برابر مفسدان، زورگویان، منحرفان و فریب خوردگان دنیا، می ایستند و پیمان شکنی نمی کنند.

اگر باخدای خود عهدی می بندی و یا به بنده ای از بندگان خدا، پیمانی استوار می سازی، همچون امام حسین علیه السلام و یاران وفادارش، بر سر عهد و پیمان خود باش و ذرّهُ المثقالی از آن، عُدول مکن.