نگران جدایی هستی؟ اضطراب جدایی و علائم آن را بشناسید

رباط نیلی با حضور در شبکه سلامت سیما بیان کرد: تشخیص و درمان اضطراب کودکان نیاز به دقت و صرف زمان زیادی دارد. اضطراب جدایی در کودکان ترس از جدا شدن کودک از چهره‌های آشنا است که به آنها دلبستگی دارد، در این بین والدین به خصوص مادر بیشترین اهمیت را دارد. سن اضطراب جدایی در کودکان شامل دوره‌های پیش دبستانی و سال‌های اولیه کودکی است و تا ۱۲ سالگی ادامه دارد، سپس رو به کاهش می‌گذارد.

او ادامه داد: اضطراب جدایی اولین بار از هشت ماهگی نوزاد آغاز می‌گردد و تا پایان دو سالگی از بین می‌رود، علت آن وجود همزیستی بین مادر و کودک در این سنین است زیرا نوزاد بین جسم خود و جسم مادر جدایی قائل نیست، بعد از گذشت مدتی، نوزاد آگاهی می‌یابد که جسم و روحش متمایز از مادر است. کودک در هشت ماهگی با دیدن چهره‌های غریبه دچار حالت گریه می‌شود، در صورت مشاهده چنین علائمی نگران نباشید زیرا کودک در حال گذران تحول و نمو طبیعی خویش است.

این روانشناس گفت: بین دو واژه اضطراب جدایی( که به صورت طبیعی وجود دارد) و اختلال اضطراب جدایی تفاوت قائل هستیم. شیوع این اختلال در بین کودکان ۳ تا ۴ درصد است، در صورت بروز این اختلال در کودک تغییرات جدی در حیطه‌های رفتاری, تحصیلی, رابطه کودک با والدین و روابط با متصدیان کودک، حداقل به مدت یک ماه اتفاق می‌افتد. اضطراب جدایی مربوط به سنین اولیه عمر است که کاملاً طبیعی است اما اختلال اضطراب جدایی شدت و نشانه‌های اضطرابی بسیار شدیدتری دارد. بعضی از علائم و نشانه‌های اختلال اضطراب جدایی عبارتند از، کودک هنگام جدایی از چهره هایی که با آنها دل بستگی دارد اضطراب نشان میدهد. او نگران تجربه ناخوشایند گم شدن و یا بیمار شدن است، در این کودکان شکایت های مکرر جسمی وجود دارد این شکایت‌ها قبل از رفتن به مدرسه بروز می کند مانند دل درد سردرد بدن درد، کابوس های مکرر شبانه می بیند که محتوای این کابوس ها جدایی از والدین است، کودکانی که حاضر نیستند با کسی غیر از پدر و مادر تنها بمانند. وجود سه علامت از علائم ذکر شده به مدت یک ماه، نشانه اختلال اضطراب جدایی است.

دکتر نیلی وجود علائم اضطرابی به ویژه در خویشاوندان خونی کودک و همچنین یادگیری مشاهده ای کودک را در بروز علائم اختلال اضطراب جدایی از والدین، مؤثر دانست و گفت: وجود یک سری خصوصیات خاص در والدین در ابتلای کودک به این اختلال مؤثر است، از جمله والدین بیش از حد محافظه کار و یا والدین ناایمن، که هر دو جزء علائم خطر افزایش دهنده شیوع اضطراب در کودکان محسوب می‌شوند. در بین سبک‌های فرزند پروری، سبک مقتدرانه که هم قوانین را وضع می‌کند و هم کودک را به بهترین نحو حمایت می‌کند از بهترین راه‌های جلوگیری از اظطراب جدایی در کودکان دانست.

این روانشناس گفت: خانواده درمانی، روشهای شناخت درمانی، درمان‌های والدین و کودک که به موازات هم انجام می‌شوند و همچنین دارو درمانی از جمله روشهای دروانی هستند. همچنین قبل از اینکه مدارس باز شوند جدا شدن از کودک را تمرین کنیم و آن را در یک زمان کوتاه به شخص مطمئنی بسپاریم، موقع خداحافظی تشریفات قائل نشویم و ساده و سریع خداحافظی کنیم همچنین به قول خود، در بازگشت به موقع، وفادار باشیم.