مشکل یحیی، قدیمی‌تر و بزرگتر از لوکادیا
آمار استثنایی پرسپولیس مقابل پیکان خراب شد. البته که آمارها و رکوردها همیشه جایی خراب و شکسته می‌شوند اما این مسابقه روی کاغذ حداقل آسان‌ترین بازی پرسپولیس در چهار هفته پایانی نیم فصل اول به حساب می‌آمد که دو امتیاز آن به راحتی آب خوردن از دست رفت.
به صورت کلی می‌توان گفت شوک نداشتن مهاجم تمام کننده‌ای مثل لوکادیا، سر بودن و لغزندگی زمین ورزشگاه آزادی و البته نمایش بی‌نقص و متمرکز پیکان که تمام منافذ را بسته و راه نفوذ نمی‌داد از مهم‌ترین دلایل از دست رفتن این دو امتیاز مهم به شمار می‌آید اما مهم‌تر از این ادله، کمبودها و مشکلات علت پیروز نشدن و جا گذاشتن دو امتیاز حساس در این مسابقه را می‌توان در شکل تیمی پرسپولیس و تصمیمات اشتباه کادر فنی جست و جو کرد.
جابه‌جایی عجیبی که جواب نداد
یحیی که به هیچ‌وجه نمی‌خواهد از دانیال اسماعیلی‌فر دل بکند و نشان دهد در خصوص او و جایگزینی‌اش با رامین رضاییان اشتباه نکرده، بعد از نمایش ضعیف دانیال در دربی او را از پست خودش برداشت و یک خط جلو برد. با این تغییر سیامک نعمتی در دفاع راست فیکس شد و دانیال برای اولین بار در پرسپولیس به عنوان هافبک بازی کرد اما این تغییر هرگز جواب نداد و حتی نزدیک بود کار دست تیم یحیی بدهد. سیامک نعمتی که اصلاً در شرایط مسابقه نیست نمایش ضعیفی در دفاع راست ارائه داد و نه در کارهای تهاجمی و نه دفاعی عملکرد خوبی نداشت. او هرگز نتوانست با دانیال و دیگر هافبک‌هایی که روی دستش بازی می‌کردند کار ترکیبی انجام دهد یا با وجود این کار در ارسال‌ها و سازندگی ناموفق بود. سیامک در دفاع هم یکی دو اشتباه هولناک داشت و نزدیک بود تیمش را دچار مشکل کند! اما با جابه‌جایی دانیال، این بازیکن بیشتر از دربی ضرر کرد. شرح وظایف دانیال به گونه‌ای بود که در برخی لحظات بازی و در فاز حمله او نزدیک‌ترین بازیکن به دروازه حریف بود و متعاقب همین، دو سه بار در موقعیت گلزنی قرار گرفت اما از آنجایی که بازیکنی نیست که ضربه به چهارچوب را خوب بلد باشد این شانس‌ها به راحتی از دست رفت. تعویض دانیال در دقیقه 58 هم نشان از ناکارآمدی او در این پست و اشتباه کادر فنی داشت.
بازی اسپانیایی بدون هافبک‌های گل زن
تیم ملی اسپانیا با سیستم بدون مهاجم قهرمان جام جهانی شد یا پپ گواردیولا با این سیستم در بایرن موفق بود اما پرسپولیس بدون هافبک‌های گلزن و خلاق قادر به تکرار چنین موفقیت‌هایی نیست. در دومین بازی بدون مهاجم تخصصی، ترکیب پرسپولیس غیر از بیرانوند، پورعلی گنجی و گولسیانی از 8 هافبک تشکیل شده بود و حتی مدافعان کناری -نعمتی و امیری- هافبک بودند. پرسپولیس مهاجم هم نداشت و با چرخش نفرات خط میانی بعضاً ترابی، عالیشاه یا حتی اسماعیلی‌فر در نوک حمله قرار می‌گرفتند اما نه این سه بازیکن نه دیگر هافبک‌های پرسپولیس مثل صادقی، کامیابی‌نیا و سرلک نه تکنیک برداشتن بازیکن روبه‌رو را داشتند نه گل زدن بلد بودند.
تنها چهره نسبتاً موفق در این جمع مهدی ترابی بود که حداقل در مانورهای تکنیکی تا حدودی موفق بود اما گل زدن بلد نبود تا جایی که آخرین موقعیت تیمش را به راحتی و با خودخواهی از دست داد. سعید صادقی دیگر هافبک پاسور و تکنیکی پرسپولیس که مثل سروش و ترابی همچنان در موقعیت‌سازی ناکارآمد است نیز در طول بازی نتوانست دفاع پیکان را دور بزند یا بازیکن مقابلش را از پیش‌رو بردارد. این مشکل در مورد دیگر نفرات خط میانی هم مصداق داشت.
به صورت کلی هیچ‌کدام از هافبک‌های پرسپولیس علاوه بر از دست دادن خاصیت پاسوری خود، گلزنی را هم فراموش کرده‌اند و در این شرایط بازی بدون مهاجم توجیهی ندارد.
تغییراتی که شرایط را بدتر کرد
پرسپولیس در این بازی کلاً سه شوت به دروازه حریف زد و در حالت خوشبینانه دو موقعیت گل داشت که این آمار فاجعه به حساب می‌آید. مشکل بزرگ همچنان عدم خلق موقعیت‌های گلزنی به تعداد کافی است که در دوره حضور لوکایا هم وجود داشت اما چون لوکادیا از اندک موقعیتش گل سه امتیازی می‌ساخت این معضل زیاد بولد نمی‌شد. نکته دیگر اینکه پرسپولیس تا دقیقه 58 تغییری نداشت اما یحیی سه تعویض همزمان و بعد از آن دو جابه‌جایی دیگر هم اعمال کرد اما در 30 دقیقه پایانی فقط فرم حملات شدت گرفت و این همه تغییر منجر به بالا رفتن کیفیت بازی پرسپولیس و ایجاد موقعیت گل نشد. اگر در دربی تغییرات با یک کرنر و اشتباه مدافعان و گلر استقلال به نتیجه انجامید اینجا دیگر خبری از اشتباه فردی مدافعان و گلر حریف نبود تا مشخص شود تغییرات نتیجه نداده و مشکلات پرسپولیس فراتر از نداشتن مهاجم نوک تخصصی است و همچنان ناکارآمدی در فاز حمله است که شامل افت پاسورهای تیم و احتمالاً تمرینات تیم برای اعمال کارهای ترکیبی و ساختن موقعیت از روش‌های مختلف برمی‌گردد.