به بهانه انتخابات انجمن ورزشی‌نویسان ایران:
انجمن ورزشی‌نویسان ایران مدیون و وام‌دار منوچهرخان زندی است
تندیس منوچهرخان زندی این مرد بزرگ را بر درب انجمن ورزشی‌نویسان ایران نصب کنید و مدال شجاعت و نشان لیاقت استاد زندی را به روزنامه‌نگاران اهداء نماید.
کارهای فردی در دنیای امروز جای خود را به اقدامات جمعی داده است و جوامع بر اساس دانش و خرد جمعی اداره می‌شود.
به اعتبار چنین تجربه‌ای می‌توان به نقش تشکل‌های صنفی و مدنی در اداره جامعه پی برد و جایگاه آن‌ها را به درستی تعریف و تبیین کرد.
هر چند که قطاری حرکت نکند و در حالت سکون باشد هیچ‌کس سنگ به طرفش پرتاب نمی‌کند، چرا چون در حالت سکون فقط نگاهش می‌کنیم، اما در زمان حرکت همه به سمتش سنگ پرتاب می‌کنند دلیل آن این که حرکت می‌کند.
از همان روز نخست که «انجمن نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی ایران» ثبت شده و رسمیت پیدا کرد مشکلاتش شروع شد. اما باید به «منافع صنفی» چگونه نگاه کنیم؟
انجمن به غیر از یک نام «هیچ» نداشته؛ نه پولی داشته، نه بودجه‌ای، نه زوری داشته و نه توانی. آنچه سبب شد انجمن از هیچ به امروز برسد مجموع کوشش‌هایی است که بسیاری از اعضا به خرج دادند اما آیا جایگاه امروز نهایت آرزوی ما برای «خانه خودمان» بوده و هست؟
تشکیل انجمن نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی ایران نه یک ضرورت، بلکه یک موضوع حیاتی و بسیار اساسی در زمینه فعالیت‌های صنفی بخش مهمی از گروه‌های روشنفکر و فرهیخته در جامعه و ورزش است که حدود سی سال پیش، زمانی که یکی از ورزشی‌نویسان ژاپن میهمان ورزشی‌نویسان ایران بود، با اطلاع از تشکل جهانی اتحادیه بین‌المللی ورزشی‌نویسان(AIPS) و ناآگاه از چگونگی وضع خبرنگاران ایرانی، پیشنهاد اتحادیه ورزشی‌نویسان ایران را مطرح کرد که تقریباً هشت سالی به بوته فراموشی سپرده شد.
این واقعه در مورخ 20 شهریور73 بود که این اتفاق مبارک افتاد و انتخابات برگزار و آقایان؛ منوچهرخان زندی، جمشید حمیدی، صدرالدین کاظمی، حسین خونساری، پرویز زاهدی، سعید مدنی، دکتر عبدالحمید احمدی، محمود حداد، حجت‌اله اکبرآبادی، و آقایان؛ کردی، زمان‌آبادی و فرشیدی به عنوان اعضای علی‌البدل انتخاب شدند. به علت عدم حضور آقای سعید مدنی و استعفای آقایان کردی و زمان‌آبادی از عضویت علی‌البدل هیئت رئیسه، از بین اعضای علی‌البدل هیئت هیئت مدیره، آقای مهرداد فرشیدی به عضویت هیئت مدیره درآمد . اولین پروانه فعالیت رسمی انجمن از سوی وزارت کشور به شماره 190/2-42 الف صادر و در تاریخ 13 آبان 76 به انجمن ابلاغ شد تا انجمن کار رسمی خود را شروع کند، از آن مدت تقریباً 22 سال می‌گذرد که این انجمن توسط این آقایان بالا تشکیل شده و اگر زحمات فراموش نشدنی منوچهرخان زندی و عبدالحمید احمدی و سایر همکاران پیشکسوت‌مان نبود چنین انجمن پایه‌گذاری نمی‌شد هرچند این انجمن ورزشی نویسان از روز اول تا به امروز موفق عمل کرده است جای قدردانی دارد از این عزیزان.
انجمن ورزشی‌نویسان ایران مدیون و وام‌دار منوچهرخان زندی است چون نبود این انجمن پا نمی‌گرفت و ایران هم در میادین بین‌المللی چنین جایگاهی دست نمی‌یافت و هنوز هم نداشت، اگر امروز ورزشی‌نویسان ایران در آسیا و جهان اعتباری دارند مدیون تلاش آقایان منوچهرخان زندی و دکتر عبدالحمید احمدی و سایر پیشکسوتان ورزشی‌نویس است اما منوچهر خان زندی و دکتر عبدالحمید احمدی تا به امروز با هزاران مشغله و گرفتاری کاری این انجمن را اداره کرده‌اند، باید ما جوان‌ترها هم باید قدر این بزرگان را بدانیم و نهایت احترام بگذاریم و حمایت کنیم این تشکل صنفی را.
هر چند که انجمن نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی ایران هنوز تا رسیدن به آنچه که شایسته و بایسته است راه درازی پیش‌‌رو دارد، اما این آینده که همه ما خواهان آن هستیم با نفی گذشته به دست نخواهد آمد.
نقدهایی که به انجمن داریم را باید گفت، به صدای رسا هم باید گفت اما باید مراقب باشیم انتقادمان به استحکام خانه‌ای که مال تک‌تک اهالی رسانه‌های ورزشی ایران است منتهی شود، نه این که این انتقادات پایه‌های این خانه را سست کند.
یکی از مهم‌ترین روش‌ها برای آن که انجمن صنفی نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی ایران تقویت شود تغییر نگاه اعضای این انجمن به خانه خویش است. اگر ما دوست داریم انجمنی پرقدرت، متنفذ، گره‌گشا، مقتدر و کارآمد داشته باشیم باید این انجمن برای خودمان محترم باشد، خودمان این خانه را مهم تلقی کنیم و برای ارتقای آن بجنگیم. اگر چه وظایف اصلی برعهده هیئت‌رئیسه انجمن قرار دارد اما قبل از هیئت‌رئیسه این یکایک اعضا در تمام رسانه‌ها و در جای‌جای ایران هستند که می‌توانند انجمنی که مال خودشان است را ارتقا بخشند. تا روزی که انجمن برای همه ما که اعضای آن هستیم مهم نباشد، برای سایرین اهمیتی نخواهد داشت.
هر چند ما روزنامه‌نگاران بهتر می دانیم که انجمن‌های صنفی روزنامه‌نگاران در هر جامعه‌ای یکی از شاخه‌ها و رسته‌های مهم فعالیت مدنی است. به بیان دیگر یکی از مفاهیم اساسی مردم سالاری و گسترش آزادی‌های سیاسی ـ اجتماعی، در گروی فعالیت صنفی قشری است که وظیفه مهم و اساسی تاثیر‌گذاری بر افکار عمومی جامعه را برعهده دارند. اگر نگاهی کوتاه به تاریخچه تشکل نخستین انجمن‌های صنفی روزنامه‌نگاری در ایران بیندازیم با این مساله روبه‌رو می‌شویم که بیش از 95 سال از تشکیل نخستین تشکل صنفی روزنامه‌نگاری در ایران می‌گذرد.
که این مهم است و نگاهمان هم چگونه باشد ما روزنامه‌نگاران از منظر صنفی مقوله‌ای داریم به نام منافع صنفی. با هر دیدگاهی و گرایشی که در بین ما وجود دارد چه «موافق» و چه « منتقد و مخالف» برای دستیابی به چنین منافعی ابتدا باید به یک نگاه اجماعی برسیم. کم ارزش تلقی کردن یا نادیده گرفتن منافع صنفی، جز این که اعضای صنف را در یک وضعیت نامساعد قرار دهد، دستاورد دیگری ندارد.
بدون تردید در شرایط کنونی وقت آن است که اعضای جوان انجمن نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی ایران را جدی بگیرند و آن را مهم و ضروری تلقی کنند. چیزی که متاسفانه در مجمع و انتخابات هیئت رئیسه انجمن ورزشی‌نویسان در 15 تیر توسط عده‌ای از همکاران منتقد سعی شد با ابهام آفرینی زحمات پیشکسوتان و هیئت رئیسه انجمن در طول 22 سال گذشته آن به حاشیه رانده شود و یا همراه با ابهام باقی بماند.
درحالی که امکان پاسخ‌گویی مستدل به ابهامات طرح شده وجود داشت ولی ورود به چنین چالشی هیئت رئیسه و مسولان ذی‌ربط و دستاندرکاران این انجمن را از اهداف بلندشان که همانا فعالیت انجمن بود دور می‌ساخت و بخشی از انرژی‌شان را بیهود تلف می‌کرد. بنابراین برای حفظ یکپارچگی و یک صدا کردن اعضای صنف، باید مسیر درستی را انتخاب می‌کردند چرا که با وجود نیروهای فشار بر سر راه‌شان، تلاطم‌ها و موانع مختلفی وجود داشت و سکوت می‌توانست تنها جوابی باشه که همه را به هدف این انجمن نزدیک‌تر کند.
مشخص است که ما مسیر فوق‌العاده پیچیده‌ای را باید طی کنیم چو ن هنوز هم این پیچیدگی‌ها تمام نشده است. از این رو، این‌گونه نیست که همه چیز به پایان رسیده باشد؛ اما نکته‌ای که همواره مورد تاکید بوده این است که ما باید در این راه یکپارچه و یک‌دست باشیم و اگر حرفی قرار است زده شود، بر مبنای واقع‌نگری و تحلیل و با گرایش به سمت آینده بهتر باشد.
درباره منافع صنفی آنچه قدرت صنف را تعیین می‌کند، منافع صنفی را نیز می‌سازد. یعنی که هر کجا که قدرت همبستگی اعضای یک صنف حفظ شود از آن به عنوان منافع صنف هم یاد می‌شود. البته نباید فقط منافع صنفی را تابع قدرت دانست، بلکه آن را باید تابع خواست‌ها و نیازهای صنفی اعضا هم دانست؛ البته به اقتدار و تصمیم‌‌سازی تصمیم‌گیرندگان صنف هم بستگی دارد. با این وجود نکته مهمی که همه باید به آن توجه داشته باشیم این است که منافع صنفی در هر دو تعریف، به عنصر «اجماع صنفی» وابسته است.
اگر اعضای صنف در قواعد دموکراسی، انتخابات برگزار کنند و با آرا مشخص یک عده‌ای از اعضای صنف اداره انجمن را بعهده بگیرند، حفظ منافع صنف این است که اعضای دیگری که کمتر رأی آورده در مباحثی که به منافع صنف مربوط است، باید تابع باشند. اساساً یکسری تصمیماتی درصنف باید گرفته شود که جناحی و گروهی نیستند و حوزه آن‌ها حوزه رقابت بین دو جریان داخل صنف نیست.
همچنین ممکن است که اعضای صنف ده‌ها تعارض با هم داشته باشند. این نشان می‌دهد که ما با یک صنف پیچیده و پر از تضاد، مواجه هستیم و برای این که منافع اعضای صنف حفظ شود؛ معنایش این نیست که همه اعضای صنف تابع یک جریان خاص شوند، بلکه مهم نحوه نگاه منتخبین هیئت رئیسه به منافع اعضای صنف است که در جریان اداره صنف تنها باید تلاش کنند تا در یک نگاه کلان، مطالبات به حق اعضای صنف، نهادینه و به کرسی نشانده شود.
اما ضرورت مشارکت و صبوری در کار صنفی مهم است و انجمن نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی ایران دارای موقعیت متمایزی ست، چرا که اعضای آن نقش فوق‌العاده حساسی در جامعه بعهده دارند.
توجه به مسئولیت‌های صنفی، صبوری و گذشت و صداقت در کار صنفی، یکی از ضرورت‌هاست. ارزیابی و آموزش حرفه‌ای اعضای صنف، تکریم نیروهای پیشکسوت، پیشگیری از آسیب‌های مختلف که ممکن است دامن اعضای صنف را آلود کند و تنظیم آیین‌‌نامه همکاری با نهادهای مرتبط از دیگر وظایف انجمن بوده و هست، به این ترتیب شایسته است کلیه اعضای انجمن در راستای تقویت آن تلاش نمایند.
پس از ماست که برماست. چون ازجمله اهداف این انجمن، تشویق نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی به تلاش برای مشارکت در حمایت از اعضا صنف در مقابل حوادث پیش‌بینی نشده است. تضمین امنیت شغلی و دستیابی به حقوق حداقلی و ارائه خدمات مختلف به اعضا، در گرو همکاری و همبستگی همه اعضای صنف است و این خانه حتماً ضعف‌ها و نقایصی دارد، حتماً مشکلاتی دارد و حتماً نارسایی‌هایی دارد اما خانه ماست. باید با این نگاه آن را ببینیم و دست در دست هم، خانه را اصلاح کنیم تا ریشه بدوانیم.
حرف آخر، همان حرفی است که در ابتدای این نوشته اشاره مختصری به آن داشتم؛ انجمن صنفی نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی ایران ثمره 30 سال تلاش است، ثمره سه دهه کوشش بزرگمردان و همکاران پیشکسوتان‌مان در رسانه‌های ورزشی. اینک همه ما خانه‌ای داریم، خانه‌ای که کامل نیست اما «خانه ماست» خانه تک‌تک ماست.
در پایان نیز بنده به عنوان یک عضو شهرستانی از دکتر احمدی و اعضای هئیت رئیسه انجمن نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی ایران تقاضا دارم به پاس زحمات استاد منوچهرخان زندی تندیس این بزرگمرد و پیشکسوت را درب انجمن مرکز نصب کنند و نشان لیاقت و مدال شجاعت را ساخته و به روزنامه‌نگاران اهداء نماید.