رضا برجی نمونه بارز یک آتش به اختیار است/ حضور در ۱۶ جنگ

آیین تجلیل از ۳۵ سال تلاش رضا برجی در عرصه عکاسی و سینمای مستند عصر امروز ۴ مهرماه در فرهنگسرای رسانه برگزار شد.

در ابتدای این مراسم بهزاد تیمورپور مدیر فرهنگسرای رسانه گفت: از اینکه در این برنامه هستم بسیار خوشحالم و معتقدم یکی از افتخارات فرهنگسرای رسانه در این سال ها برگزاری همین مراسم است.

وی افزود: رضا برجی یک بسیجی مجاهد و آتش به اختیار است که به پاس ۳۵ سال زحمت او در حوزه عکاسی و آثار مستند، امروز از او تجلیل می‌شود اما او این روزها در جامعه کمرنگ شده و این باعث نگرانی است.

در ادامه مراسم محسن مومنی شریف رییس حوزه هنری در سخنانی بیان کرد: سابقه آشنایی من با رضا برجی به ۳۰ سال پیش برمی گردد. ۳۰ سال، یک عمر است و به واسطه این آشنایی می توانم بگویم که او ویژگی هایی دارد که باعث می‌شود دوست داشتنی باشد. او اخلاص و فداکاری زیادی دارد و در واقع هم سرباز و هم سردار رسانه است.

وی با انتقاد از اینکه برخلاف شعارهایمان نسبت به وجه رسانه ای و قدرت رسانه ها بی اعتنا هستیم و اهمیت آن را درک نکرده ایم، توضیح داد: امروز نظام سلطه همه لشگر خود را در برابر جریان مقاومت قرار داده است اما ما در میدان نبرد هنگامی که زحمتی می کشیم نمی توانیم مردم را درباره آن اقناع کنیم. لازم است درباره هر اقدام سیاسی، نظامی و... پیوست رسانه ای داشته باشیم ولی هنوز در این زمینه ضعیف هستیم.

مومنی شریف افزود: انقلاب، شیعیان و انسان های آزاده دارایی های ما هستند. افرادی مانند رضا برجی به جاهایی می روند که شاید سفیران ما نتوانند به آن مکان ها بروند بنابراین حرف آنها برای مسئولان ما سند است و آنها دیده بان انقلاب هستند. افرادی مانند رضا برجی سفیران و چشم و گوش انقلاب هستند.

در ادامه مراسم حمیدرضا شکارسری از شاعران کشورمان پشت تریبون قرار گرفت و گفت: من دغدغه جاودانی دارم؛ جاودانی هنرمند، اثر هنری و جایی که هنرمند در آنجا کار می کند. عکاسی و سینمای مستند مدیاهایی هستند که مستقیم با واقعیت در ارتباطند. ما شاعران به واسطه کلمه، نقاشان به واسطه رنگ، موسیقیدانان به واسطه صوت به واقعیت نزدیک می شویم اما  افرادی مانند رضا برجی بی واسطه به واقعیت نزدیک می شوند.

شکارسری در پایان چند بیت در رثای شهیدان خواند.

سپس رضا برجی روی صحنه آمد و گفت: من یک تصویربردارم، یک عکاسم. شاید قلمی بزنم، شاید رسمی بکشم اما نمی دانم آنچه که باید می بودم در حال حاضر هستم یا نه.

وی افزود: به یاد دارم هنگامی که در تاجیکستان جنگ شده بود مستندی تهیه کرده بودیم که ۵ قسمت از آن از شبکه اول پخش شد. بعد از آن ما به عنوان میانجی قلمداد شدیم و من و یکی از دوستانم تنها افرادی بودیم که به آن منطقه جنگ زده رفتیم و در آنجا مستندی تهیه کردیم. پس از پخش آن مستند بسیاری از افراد از وقایع جنگی تاجیکستان مطلع شدند و من متوجه شدم که ۳۰ دقیقه فیلم چه تاثیری می تواند داشته باشد.

برجی بااشاره به اینکه در این ۳۵ سال آنچه که می توانسته انجام داده است، بیان کرد: اگر باز هم به عقب برگردم همین کار ها را می کنم زیرا آنچه که در توان داشتم به کار بستم و یک سر سوزن هم کوتاه نیامدم. در این ۳۵ سال کارهایی کردم که فکر می کنم اگر هر کس دیگری هم تجربه ماندن در کنار مرتضی آوینی را داشت و از افکار او خبر داشت چنین کارهایی را می کرد. من در این ۳۵ سال توانستم عکس بگیرم، فیلم بسازم، بنویسم و در یک جاهایی تنها توانستم گریه کنم چون نمی توانستم برای افرادی که گرفتار یک واقعه هستند کاری بکنم. من پدر و مادری را دیدم که سه فرزند خود را از دست داده بودند و روی قبر فرزندان خود گریه می کردند. من هم با آنها نشستم و گریه کردم. بنابراین جاهایی که لازم بودم گریه کردم و در برخی جاها خندیدم.

برجی به نقل از خاطره ای از دوران جنگ پرداخت و گفت: به یاد دارم در زمان جنگ هنگامی که به کردستان حمله شیمیایی شد یک دختر ۱۲ ساله را دیدم که از وحشت قدرت حرف زدن نداشت. در آن لحظه ماسک شیمیایی ام را درآوردم و به او دادم. البته این کاری است که اگر هر کس دیگری هم بود انجام می داد.

این عکاس در ادامه بیان کرد: بعضی موقع ها که به عقب می گردم نمی دانم که چرا باید در ۱۶ جنگ حضور پیدا می کردم و ۳۰ بار به افغانستان می رفتم اما می دانم که باید اربعین امسال کاری انجام دهم. این کار برای من نیست بلکه برای امام حسین(ع) است بنابراین خدا را قسم می دهم که من را در این راه همراهی کند.

وی در پایان گفت: من در برابر حضرت حق تسلیم هستم و فکر می کنم اگر قرار است از کسی تجلیل شود باید از پدر و مادرم تجلیل شود زیرا ۳۰ سال است که هنوز جنگ در خانه ما است. زیرا ما در سال ۶۶ عزیزی را از دست دادیم و از همان موقع جنگ در خانه ما وجود دارد.