انقلاب تن‌هایمان را به تصویر می‌کشیدیم!

انقلاب تن‌هایمان را

  به تصویر می‌کشیدیم!

من

      و

   تو

وتن(وطن) داده به نقاب‌هایم

در آخرین بوسه که از کوچه گرفتیم

نگاه می‌کرد

به ما ترس

از لب پنچره

که به مشام چراغ می‌رساندیم

     بوی روشنایی را

در هم تنیده و پوسیده می‌شدیم!

تا بخندد

اندکی در ما جهانی

در مشت‌های غم زده‌یمان

جوانه زده بود امید

و هنوز می‌ترسید

از خیابان

که فریاد بکشد

   چشم‌هایمان آزادی!

شاعر: سپیده ثابتیان