عجب پرسپولیسی شده این پرسپولیس/ چه می‌کنه این علی علیپور
پرسپولیس بدجوری به صدر چسبیده، یک جوری که «دو دستی» هم برای توصیفش جواب نمی‌دهد.
خیلی‌ها منتظر یک لغزش پرسپولیس هستند تا تعقیب‌کننده‌هایش با استفاده از توقف یا شکست صدرنشین، ببرند و فاصله را کمتر کنند تا رقابت بر سر قهرمانی جذاب شود و تعیین قهرمانی اندک عقب بیفتد، ولی پرسپولیس نمی‌گذارد کسی حتی یک نگاه چپ به صدر جدول بیندازد.
وقتی فصل شروع شد، پرسپولیس، استقلال و سپاهان روی کاغذ مدعیان اصلی قهرمانی بودند و کمتر کسی فکر می‌کرد پارس‌جنوبی جم تازه‌وارد، سایپای علی دایی، فولاد پورموسوی و حتی ذوب‌آهن با امیر قلعه‌نویی در جدول بین استقلال و پرسپولیس فاصله بیندازند و سپاهانی که سپاهان بود و حالا حالا چی؟! قهرمان، برای سقوط نکردن با قعرنشینان جدول سر و کله بزند، حالا، اما اتفاق عجیبی افتاده است؛ در آغاز هفته بیست‌سوم اگر امتیازات استقلال (۳۲) و سپاهان (۲۰) را روی هم بگذارید، باز باهم در مجموع ۲ امتیاز کمتر از پرسپولیس ۵۴ امتیازی دارند.
خیلی‌ها فاصله فاحش سرخ‌های صدرنشین با تعقیب‌کننده‌ها را به حساب نتایج ضعیف رقبا می‌گذارند، اما تعارف که نداریم حتی اگر تمام رقبا (سپاهان، استقلال و همین ذوب‌آهن) مطابق استاندارد قهرمانی (معدل هر بازی ۲ امتیاز به علاوه یا منهای یک امتیاز) جمع می‌کردند، بازهم الان ۴۳، ۴۴ و ۴۵ امتیازی بودند و به پرسپولیس ۵۴ امتیازی نمی‌رسیدند.
پرسپولیس قدم به قدم فاصله‌اش را بیشتر می‌کند. چیزی نمانده که سرخ‌ها قبل از عید قهرمان شوند و بازی‌های پایانی‌شان که مصادف با ماه‌های ابتدایی سال جدید خواهد بود را تشریفاتی کنند.
سرخ‌ها دیروز در آبادان هم رؤیایی بودند. هرچند فراز کمالوند حالا می‌تواند به همان اتفاق دقیقه دوم بازی استناد کند و بگوید اگر بیژن حیدری آن صحنه مشکوک را پنالتی تشخیص می‌داد، الان ما دست خالی نمی‌ماندیم، اما خارج از بحث توجیه، آنچه ما در آبادان دیدیم، میل و رغبت فراوان پرسپولیس به بردن بود. این تیم انگار اصلاً نمی‌داند چند امتیاز از رقبا بیشتر دارد و از بالا بردن امتیازاتش لذت می‌برد. ۱۶ پیروزی در ازای ۶ مساوی و یک باخت و ۴۰ گل زده در ازای تنها ۹ گل خورده، از آمار پرسپولیس در تاریخ لیگ برتر فوتبال ایران یک استثنا ساخته است. این آمار استثنایی را یک تیم استثنایی به وجود آورده است. تیمی که تحت تأثیر تفکرات سرمربی‌اش، همه جای زمین نسبت به حریفان برتری دارد، تیمی که روش‌هایش برای گلزنی اصلاً تکراری نیست و هر هفته با تغییراتی خیلی جزئی، تحولاتی شگرف را به نمایش می‌گذارد. غیر از علی علیپور که حالا سوپرمن پرسپولیس است و وحید امیری که تقریباً همیشه خوب بوده سرخ‌ها هر هفته یک محور عملیاتی دارند، یک بار فرشاد احمدزاده، بار دیگر رسن و هر بار یک ستاره‌ای که برانکو «رو» می‌کند. این پرسپولیس را نمی‌توان دوست نداشت. واقعاً لذت نبردن از بازی این تیم سخت شده است. تیمی که حالا راه عبور از دفاع اتوبوسی و اتوبوس‌های دفاعی را هم پیدا کرده و متوقف کردنش نیاز به پرسینگ همزمان فضا، توپ و یار و البته مهم‌تر از آن مهره‌هایی که در جنگ یک مقابل یک کم نیاورند، دارد.
البته شک نداریم اگر چنین اتفاقی هم رخ بدهد، باز برانکو یک حربه تازه رو می‌کند. قدیمی‌تر‌ها خوب یادشان است، این تیم شبیه پرسپولیس دهه ۶۰ شده، همان تیمی که وقتی سوت آغاز بازی می‌خورد، ۲ بر هیچ از حریف جلو بود.