در نقد حمله استقلالی‌ها/ می‌پرسند چرا جنگیدی؟
تردیدی نیست که فوتبال ایران فرسنگ‌ها با استانداردهای حرفه‌ای فاصله دارد، اما گاهی در این فضا اتفاقاتی رخ می‌دهد که با همین متر و معیارهای ویران فوتبال خودمان هم قابل قبول نیست. از این جمله می‌توان به جوی اشاره کرد که بعد از بازی آسیایی رفت استقلال و ذوب‌آهن علیه امیر قلعه‌نویی ایجاد شده است.
ذوب‌آهن با هدایت امیر قلعه‌نویی توانست استقلال را یک بر صفر شکست بدهد و تیم سابق این مربی را در آستانه حذف زودهنگام از مهم‌ترین تورنمنت باشگاهی فوتبال آُسیا قرار بدهد. این اما ظاهرا مساله‌ای نیست که به مذاق هواداران تیفوسی استقلال خوش بیاید؛ به‌ویژه که آنها به این تیم با هدایت شفر آلمانی امیدها بسته بودند. گویا مجموعه این مسایل باعث شده حالا انتقادها از امیر قلعه‌نویی اوج بگیرد. در این میان برخی از هواداران استقلال برای آنکه دست‌شان خالی نباشد، مساله مصدومیت شدید داریوش شجاعیان و امید ابراهیمی را بهانه کرده‌اند و از قلعه‌نویی و تیمش به خاطر ارایه بازی خشونت‌بار انتقاد می‌کنند. ایران احتمالا یکی از معدود نقاط دنیاست که در آن یک مربی را به جرم «جنگیدن» محاکمه می‌کنند!
طبیعی است که هواداران هر تیمی در دنیا از شکست تیم محبوب‌شان غمگین و عصبانی شوند، اما طبیعی نیست که این غم و خشم را به بهانه‌ای برای انکار بدیهیات تبدیل کنند. واضح است که امیر قلعه‌نویی باید بازیکنانش را برای ارایه جدی‌ترین نمایش ممکن تهییج می‌کرده؛ اتفاقی که رخ داده و با پیروزی تیم او همراه شده است.
این وسط اگر برای بازیکنان استقلال مصدومیت‌های «فوتبالی» هم به وجود می‌آمد، موضوع جای اغماض داشت، چه برسد به حالا که آسیب‌دیدگی ابراهیمی و شجاعیان اساسا ربطی به ذوبی‌ها نداشته و این دو ستاره استقلال بدون دخالت بازیکنان حریف آسیب دیده‌اند. در این شرایط آیا واقعا دلیلی برای مواخذه قلعه‌نویی و ملتهب کردن فضا علیه او آن هم در آستانه بازی برگشت وجود دارد؟ این کارها یا از سر شیطنت است یا از روحیه آماتور برخی از هواداران نشأت می‌گیرد. هر کدام از این دو مورد که باشد، فرقی در نتیجه نهایی ندارد و حاصل آن زیر سوال رفتن بازی جوانمردانه و حرفه‌ای است.
آنهایی هم که سعی دارند پای تعلقات رنگی قلعه‌نویی را وسط بکشند و پیروزی ثانیه آخری ذوب‌آهن را صرفا چون پای قلعه‌نویی در میان بوده تبدیل به یک داستان جنایی کنند، دارند راه را بیراهه می‌روند؛ چه اینکه همین قلعه‌نویی با همین ذوب‌آهن در مسابقات دور برگشت همین فصل پرسپولیس را هم با یک گل لحظه آخری برد. از قضا در آن بازی هم علی علیپور که یکی از مهم‌ترین ستاره‌های این ماه‌های پرسپولیس است آسیب دید و در میانه‌های نیمه دوم ناچار به ترک زمین شد. آیا اینها به معنای ضدیت قلعه‌نویی با پرسپولیس است. اجازه بدهید آدم‌های ما در این فوتبال حداقل آنقدر آزادی عمل داشته باشند که بتوانند برای تیم خودشان بجنگند؛ باور کنید توقع زیادی نیست!