پسر خوش اخلاق پرسپولیس، اصول حرفه ای را بپذیرد

اگرچه حذف نام سروش رفیعی از فهرست پرسپولیس یک اتفاق شوکه‌کننده و غیرمنتظره بود، اما به هر حال باید آن را به عنوان بخشی از اصول فوتبال حرفه‌ای پذیرفت. طبیعی است که بازیکن خط خورده، از این اتفاق ناراحت شود و واکنش نشان بدهد؛ با این وجود مطالبی که سروش در هنگام بازگشت به تهران بیان کرد اصلا جالب نبود. او البته محبوبیت زیادی دارد و سعی می‌کند با مانور روی همین محبوبیت کارش را پیش ببرد؛ اما منطق او در دفاع از خودش بسیار سست و متزلزل بود.

یک- قبلا یک بار صادقانه گفتم باید از پرسپولیس بروم، اما این بار برگشته بودم که فوتبالم را در این تیم تمام کنم؛ این بخشی از صحبت‌های سروش رفیعی است که به هیچ وجه مبنای منطقی و حرفه‌ای ندارد. شما یک روز پیشنهاد تمدید قرارداد پرسپولیس را رد کردی و گفتی دوست داری درآمد بیشتری داشته باشی، امروز هم پرسپولیس مایل است با شما خداحافظی کند و بازیکنان دیگری را در ترکیب نگه دارد. آیا جای گله‌ای هست؟ چطور بازیکن حق دارد باشگاهش را انتخاب کند، اما باشگاه حق ندارد بازیکنش را انتخاب کند؟ شما الخور را به پرسپولیس ترجیح دادی و پرسپولیس ربیع‌خواه و فرشاد احمدزاده را به شما؛ به همین سادگی!

دو- متاسفم برای مدیران باشگاه که هنوز نمی‌دانند تیم فقط می‌تواند 18 بازیکن بزرگسال داشته باشد؛ این قسمت از اظهارات رفیعی هم کاملا مردود است. در مورد شلوغ‌کاری بیهوده مدیران باشگاه و برگرداندن امثال احمدزاده و کنعانی به اندازه کافی مطالب انتقادی نوشته شده، اما سروش به عنوان یک بازیکن در جایگاهی نیست که راجع‌به چنین مسایلی نظر بدهد. حتی اگر لیست بزرگسالان پرسپولیس فقط پنج جای خالی داشت و پنجاه نفر برای حضور در آن بسیج می‌شدند، باز سروش باید طوری کیفیت فنی‌اش را به سرمربی نشان می‌داد که جزو پنج انتخاب نهایی کالدرون باشد. او اما در این مسیر ناکام بود و بقیه انتقادات هم زاید است. وقتی سرمربی (ولو به خاطر کمبود ظرفیت) شما را از لیست تیم خط می‌زند، یعنی اگر ماندگار می‌شدی هم باید به نیمکت می‌چسبیدی؛ درست همان اتفاقی که در دوره برانکو رخ داد و رفیعی نیمکت‌نشین محض بشار شد. ایوانکوویچ تا وقتی واقعا ناچار نمی‌شد سروش را فیکس نمی‌کرد و هر بار هم که این اتفاق رخ می‌داد، او به عنوان تعویضی اول یا دوم از زمین خارج می‌شد. بهتر است سروش لابه‌لای گلایه‌هایش نیم‌نگاهی هم به کیفیت عملکردش در پرسپولیس نیم‌فصل دوم، فولاد نیم‌فصل اول و حتی الخور بیندازد تا برخی مسایل برایش روشن شود. حتی از پیش از حضور کالدرون در تهران، با ترجمه اظهارات قدیمی او به فارسی روشن شده بود که مربی آرژانتینی از بازیکن تکرو و کسی که توپ را بیخودی و زیاد از حد نگه دارد خوشش نمی‌آید. آیا جز این است که همه اینها دقیقا آدرس سروش رفیعی بود؟

سه- من هیچ؛ شایان مصلح که پشت پنجره‌های بسته با تیم به فینال آسیا رسید را فقط 10 روز قبل از شروع لیگ آزاد کرده‌اند؛ این تلاش کور رفیعی برای بازی با احساسات مردم و قرار دادن افکار عمومی در مقابل باشگاه پرسپولیس هم قابل پذیرش نیست. نخست اینکه وقتی پنجره بسته شد، خود سروش پشت آن ماند، چون قبلا ترجیح داده بود پرسپولیس را رها کند و به تیم قعرنشین لیگ قطر برود. دوم اینکه در ماجرای به تاخیر افتادن اعلام اسم مصلح به عنوان بازیکن مازاد هم باشگاه مقصر نیست. به هر حال سرمربی تیم عوض شده بود و کادرفنی جدید باید کیفیت شایان را ارزیابی می‌کرد. آیا کالدرون می‌توانست بدون دیدن مصلح در تمرینات، راجع‌به او نظر بدهد؟ طبیعی بود که این پروسه قدری به طول بینجامد. در مورد شایان اگر کسی مقصر باشد، او ایرج عرب است که بدون توجیه فنی و پیش از تعیین سرمربی قرارداد منقضی شده این بازیکن را تمدید کرد.