نیویورک تایمز: بحران کرونا، زمانِ گشایش در تحریم‌های ایران است

نیویورک تایمز در مطلبی که درباره شیوع ویروس کرونا و امکان لغو تحریم های آمریکا علیه تهران نوشته آورده است: ایران در شرایط وحشتناکی است؛ در زمره کشورهایی است که به بدترین شکل از کروناویروس آسیب دیده اند با بیش از 27 هزار مورد ثبت شده مبتلا تا به امروز. تحریم ها، اقتصادش را ناتوان کرده و تنش ها با واشنگتن بالاست.

 آیا آمریکا باید تحریم ها را سخت تر کند به این امید که راهبرد "فشار حداکثری"، تهران را وادار به تن دادن به خواسته واشنگتن می کند؟ یا باید تحریم ها را برای کمک به ایرانیان، سبک کند تا به آنها نشان دهد که دعوایی با مردم این کشور ندارد؟

 به نظر می رسد که روشن باشد کدام تصمیم درست است. بکاربستن رحم و شفقت در زمان بحران، یک سیاست خارجی خوب است و در این مورد، چه بسا عملا کمک کند که دولت ترامپ به چیزی که دنبالش هست، برسد.

دولت آمریکا پیوسته تکرار می کند که مانع دادوستد بشردوستانه با ایران نمی شود. در این شرایط هراس آور، سخنان فریبنده به کار نمی آید. آمار مرگ و میر کروناویروس در ایران روز به روز بیشتر می شود.

ایران از صندوق بین المللی پول درخواست یک وام اضطراری پنج میلیارد دلاری کرده و فهرستی بلند از تجهیزات اساسی از دستکش و ماسک گرفته تا دستگاههای کمک تنفسی قابل حمل را ارائه داده است. باید همه این تجهیزات به فوریت در اختیار ایران قرار گیرد.

در هرحال، افزایش تحریم ها در حالی که ایران زخمی و مجروح است، از نظر اخلاقی نادرست و هراس آور است. اکنون، دولت ترامپ باید به این بحران بعنوان یک فرصت دیپلماتیک نگاه کند. کمترین کار این است که مسیر اعطای وام صندوق بین المللی پول را هموار کند.

آمریکا همچنین می تواند پیشنهاد اعزام کارشناسان برای ارائه کمک های فنی را بدهد، تدبیری که به مقام های پزشکی آمریکا هم این فرصت را می دهد که بر تجربه خود در زمینه یک بیماری همه گیر در ویرانگرترین شرایط آن بیفزایند.

دولت ترامپ همچنین باید به فوریت، تحریم ها را بصورت موقت هم شده بردارد و بی آنکه به دنبال بده بستان برود، چه بسا سخاوتمندی آمریکا بهترین راه برای ترغیب ایران به آزادکردن زندانیان آمریکایی و خارجی باشد.

در یک حالت ایده آل تر، این کار می تواند تنش ها را پایین آورده، حملات به نیروهای آمریکایی را کاهش دهد و حتی در ادامه، گفتگوهایی جدی برای توقف تشدید هسته ای ایران سر بگیرد.

اگر با برداشتن تحریم ها، ایران درخواست کمک را رد کرد یا به دنبال کاهش تنش ها نبود، می توان تحریم ها را برگرداند.

از همه مهمتر، هیچ شواهدی وجود ندارد که ادامه راهبرد فشار حداکثری دولت آمریکا، به هیچیک از اهدافش برسد. برعکس، در یک سال گذشته، حاکمیت ایران، با تحریکات مکرر منطقه ای و هسته ای تلافی کرده و آشکارا متقاعد شده که این روش، در قیاس با خویشتنداری، بهتر جواب می دهد.

تعلیق تحریم ها، هموارکردن راه برای وام صندوق بین المللی پول و پیشنهاد کمک، البته کمک واقعی، ممکن است موجب نشود که حکومت ایران کمتر خطرناک شود اما این کاری است که آمریکا بعنوان یک ملت بزرگ باید انجام دهد و برخلاف گزینه دیگر یعنی ادامه و تشدید تحریم ها، این احتمال را بیشتر می کند که ایران کمتر خطرناک بشود.