چرا فصل ۵ بهترین سری جوکر است؟

درست است که این چهره‌های محصول شبکه‌های اجتماعی در عمل نتوانستند در حد و اندازه‌ی حضور مجازی‌شان ظاهر شوند، در هر حال مخاطبانی را با خود همراه کرده‌اند.

درخشش چهره های کمتر شناخته شده

یا درخشش کسانی چون رضا نیکخواه و عباس جمشیدی‌فر مخاطبان را متوجه بازیگرانی کرده است که شاید تا پیش از این توجه زیادی را به عنوان کمدین به خود جلب نمی‌کردند.

یک‌جور توازن و عدالتی هم سعی شده است در انتخاب مهمانان برنامه رعایت شود که این هم حرکت قابل احترام و هوشمندانه‌ای است.

وجود ریش‌سفیدها، میدان دادن به جوانان و چهره‌های مطرح‌شده در شبکه‌های اجتماعی و دعوت از کمدین‌های قدیمی و بار نوستالژیک دوست‌داشتنی حاصل از آن، چهره‌های که زمانی شناخته‌شده بودند و حالا تقریباً از یاد رفته‌اند، از تصمیمات قابل دفاع سازندگان «جوکر» است. البته جای خالی خانم‌ها همچنان و به شدت احساس می‌شود.

به این شکل، در پایان فصل دوم «جوکر» موفق شد مخاطبان ثابت خود را پیدا کند. فصل سوم موفقی را پشت سر نگذاشت و فصل چهارم را به‌کل بر دوش شیطنت‌های گاه سرسام‌آور یوسف تیموری و البته شوخی‌های دوستانه اما بامزه‌اش با یوسف صیادی از سر گذراند.

اما برای فصل پنجم که ویژه‌ی نورزو بود، سنگ تمام گذاشت و برگ‌های برنده‌ی خود را رو کرد. مهمانانی را دعوت کرد که دست‌کم سه نفرشان، هر کدام در سطوح مختلف، به قول خودشان غول خنداندن هستند و عامل اصلی جذابیت فصل ویژه‌ی نوروز «جوکر».

حامد آهنگی

حامد آهنگی که از کمدین‌های محصول جزیره (کیش) است، پیش از این در خندوانه معرفی شد اما کمدی و شخصیت فوق هایپرش جلو دوربین چندان به مذاق مخاطب تلویزیونی خوش نیامد؛ در رئالیتی شو «شام ایرانی» هم چون هنوز شناخته‌شده نبود نتوانست خودی نشان دهد و در سایه‌ی قهقهه‌های علی انصاریان قرار گرفت.

تا «شب‌های مافیا» که هوش زیاد و طنز دوست‌داشتنی‌اش بیش از هر شرکت‌کننده‌ی دیگری در این برنامه جلب توجه کرد. خداداد عزیزی، حسین مهری، مجید واشقانی که محبوبیتش در «شب‌های مافیا» در انتخابش به عنوان مهمان نوروزی «جوکر» بی‌تأثیر نبوده است، هم با هوش فطری‌شان برای بازی مافیا بر سر زبان‌ها افتادند اما حامد آهنگی چند پله بالاتر از سایرین تنها کمدینی بود در این رئالیتی شو درخشید.

حامد آهنگی که در «جوکر» نه محدودیت بازی مافیا را دارد و نه نقش مجری و میزبانی، با نزدیک شدن به شخصیت صحنه‌ای‌اش و با فراغ بال هر آنچه تجربه‌ی خلق کمدی صحنه‌ای و موقعیت را در چنته داشته روی دایره آورده است و از نفس نمی‌افتد.

مجموعه‌ای از توانایی‌هایش که گیتارنوازی، خوانندگی، رقص و بازی بدن، تقلید صدا و گویش و لهجه، لطیفه‌گویی و تکه‌پرانی سر بزنگاه را به کار گرفته و با اینکه شاید در لحظاتی به اصطلاح سینمای «اُوِراَکت» داشته باشد، موفق می‌شود هم از همکاران هم‌بازی‌اش خنده بگیرد و هم مخاطب.

شاید بتوان ادعا کرد که در مورد دوم خیلی بیشتر از تمام پدیده‌های فصل‌های قبلی. جوکر تایم او از جوکر تایم سایر شرکت‌کنندگان هم خلاقانه‌تر بود، هم با مشارکت بیشتری از سوی خودش و هم خنده‌آورتر.

او در تمام تیپ‌هایی که خلق می‌کند چنان فرو می‌رود که کاملاً باورپذیر می‌شود. تقلید صدا و بدن او بی‌آنکه اهانتی به منبع اصلی صدا باشد، هم دقیق بود و هم موقعیت‌های کمدی خوبی را خلق کرد.

محمدرضا علیمردانی

علیمردانی تابه‌حال در بازیگری در تصویر نتوانسته از قابلیت‌های شخصیت صدایش و قوه‌ی بداهه‌پردازی‌اش بهره‌ی لازم را ببرد اما هم گرداننده‌ی محبوب «شب‌های مافیا» است و هم حالا در «جوکر» می‌تواند قابلیت‌های خلق کمدی صحنه‌ای‌اش را به کار بگیرد.

او هم همچون حامد آهنگی، البته در زمینه‌ی صداسازی بیشتر و باتجربه‌تر از او، توانایی گیتارنوازی، خوانندگی، تقلید صدا و لهجه و گویش (رقابت این دو برای تقلید زبان و لهجه‌ی ژاپنی و کره‌ای جالب است)، رقص و بازی بدن را دارد.

به جز این‌ها یک‌جور بداهه‌گویی موزیکال کمدی را هم بلد است که در قسمت سوم از آن استفاده کرد و تحسین و تعجب و خنده‌ی تماشاچیانش را برانگیخت.

او طنازی حامد آهنگی را ندارد اما خلاق است و با استفاده از صداسازی‌های آشنا برای مخاطبانش موفق شده است به یکی از نقاط قوت و جذابیت «جوکر» نوروزی می‌کند.

علی اوجی

از اتفاقات خوب این فصل ویژه‌ی «جوکر» همین قابلیت استفاده‌ی درست از موسیقی (و موسیقی نواحی) و هوش موسیقایی شرکت‌کنندگانش است.

علی اوجی هم سازهای ضربی را می‌نوازد، ژوست است، و توانایی اجرایی خوبی هم دارد. او هم خوب از این توانایی بهره می‌برد و با طنازی‌های خاص خودش و بامزه تعریف کردن لطیفه‌های نه چندان خنده‌آور یکی از دیگر مهمانان این فصل است که بار طنز برنامه را به دوش می‌کشد و حتی حامد آهنگی را بخنداند.

سایر بازیگران تاثیرگذار

مجید واشقانی در جوکر تایمش با تقلید صدا و خوانندگی سهم خودش را در خلق طنز تا اندازه‌ای که در توانش هست، ادا کرده است.

حضور ریش‌سفیدی همچون سیروس میمنت که با مجموعه‌ی «نون خ» سعید اقاخانی نامش بر سر زبان‌ها افتاده است و استفاده‌ای که از همین ریش‌سفیدی‌اش می‌شود، موقعیت‌های کمدی خارق‌العاده‌ای را خلق نمی‌کند اما شیرین است.

همچون امیرحسین صدیق که مهربان و دوست‌داشتنی و آشپز بودنش را می‌توان به جای خلق لحظات خلاقانه و کمدی از او پذیرفت. علی مشهدی هم که به سیاق فصل‌های پیشین «جوکر» شخصیت «نخند» و بالطبع منفور جمع است.

مهران غفوریان

و اما مهران غفوریان که دوباره به خانه‌های مردم بازگشته است. ستاره‌ی یکه‌تاز سال‌های دور تلویزیون، خالق شخصیت‌های غیرمتعارف هژیر و سریال محبوب «زیر آسمان شهر»، یکی از دوست‌داشتنی‌ترین کمدین‌ها در میان مخاطبان و البته همکارانش، به قول دوستانش در «جوکر»، «غول مرحله‌ی آخر»، پیشکسوت کمدین‌های جمع است که قلبش هم درد می‌کند و دیگر توان جنب و جوش گذشته را ندارد، اما همین دهان که باز کند طناز است.

مهران غفوریان برای خلق کمدی بداهه صحنه‌ای کار خاصی نمی‌کند. همان‌طور که خودش می‌گوید خاطرات واقعی زندگی‌اش را تعریف می‌کند. پیش از این استندآپ‌هایش هم همین کار را کرده است.

در «جوکر» هم از همین تکنیک استفاده می‌کند. البته پیشکسوتانه و با شخصیت و وجه کارگردانش، بیشتر تماشاگر طنازی‌های دوستان است و به قول خودش می‌داند بقیه دارند چه کار می‌کنند.

او فوت و فن‌ها را بلد است. اما آنجا که وارد عمل می‌شود و خاطره تعریف می‌کند می‌تواند قدرتمند ظاهر شود. البته شاید اگر سانسور اجازه می‌داد، مخاطب هم می‌توانست شاهد هنرنمایی او باشد.

که چنین نشد و جوانان عرصه موفق شدند در نهایت احترام و بر خلاف میل باطنی‌شان غفوریان را بخندانند و باعث حذفش از صحنه‌ی رقابت شوند. البته که او که اهل مسابقه نیست و به حذف راضی است.

در «شب‌های مافیا» هم ترجیح می‌داد همه به هم دست بدهند و گل روی هم را ببوسند. فضایی که سایر مهمانان «جوکر» برای غفوریان به وجود آوردند هر لحظه‌اش سرشار از مهر و احترام بود.

حامد آهنگی حتی تکه‌ای از ترانه‌ی محبوب تیتراژ پایانی «زیر آسمان شهر» به خوانندگی امیر تاجیک را به تقلید اجرا کرد.