آیا نوجوانان باید آزادانه از محصولات زیبایی استفاده کنند؟

فرهنگ، قانون و مذهب درباره اینکه چه زمانی باید به نوجوان‌ها اجازه داد آرایش کنند هم‌نظر نیستند. در میانه این اختلاف‌نظرها کارشناسان تربیتی و روان‌شناس‌ها می‌کوشند به این پرسش پاسخی کاربردی دهند.

مشهورترین والدین هم از این چالش به‌دور نیستند. واکنش‌های احتمالی به حضور هارپر بکام، دختر سیزده ساله ویکتوریا بکام، در ویدیوهای تبلیغاتی مارک لوازم آرایشی مادرش از همان ابتدا پیش‌بینی‌شده بود، چراکه ویکتوریا تصمیم گرفت بخش نظرات اینستاگرام را ببندد. به نظر می‌رسد این تصمیم از اتفاقات مشابه، مانند انتقادهایی که پس از آرایش کردن نورث وست یازده ساله به کیم کارداشیان وارد شد، تاثیر گرفته است. بسیاری از این انتقادها درباره استفاده تبلیغاتی از دختران نوجوان و مناسب نبودن آرایش برای این گروه سنی بود.

اما پرسش مهم این است: آیا می‌توان آرایش کردن را کلا برای نوجوانان ممنوع کرد؟

دوران نوجوانی با تغییرات جسمی و پوستی همراه است، ازجمله آکنه، جوش‌های دوران بلوغ و رویش موهای صورت. این تغییرات ممکن است بر اعتمادبه‌نفس نوجوانان تاثیر بگذارد و اشتیاق آن‌ها به استفاده از محصولات زیبایی را افزایش دهد.

والدین و اطرافیان اغلب با این سوال روبه‌رواند که چطور می‌شود با انتخاب رویکردی آموزشی و حمایتی این علاقه را به‌درستی مدیریت کرد.

کارشناسان در گفت‌وگو با نشریه گاردین می‌گویند صحبت با کودکان و نوجوانان درمورد ظاهرشان موضوع حساسی است که نباید آن را نادیده گرفت و یا با ممنوع کردن آرایش آن را پاک کرد.

«کی می‌توانم آرایش کنم؟»

دیدن فرزندانتان با آرایش می‌تواند احساسات متفاوتی ایجاد کند: آرایش نوجوانان نشانه دوره گذار در دوران رشد است که ممکن است شما هنوز برای مواجهه با آن آماده نباشید. انتخاب سن مناسب به شما بستگی دارد، اما تحقیقی که یک شرکت تحقیقات بازار مستقر در انگلستان در سال ۲۰۱۹ انجام داد نشان می‌دهد که بیشتر والدین معتقدند که بچه‌ها باید بین ۱۴ تا ۱۶ سالگی اجازه آرایش کردن داشته باشند.

سوزان آلدرسون، بنیان‌گذار خیریه «سلامت روان والدین»، می‌گوید: «بحث‌ درباره زیبایی باید پیش از اینکه کودک آن را مطرح کند شروع شود، [خصوصا] درباره اینکه ظاهر ما لزوما به معنای ارزشمندی ما نیست. در سنین ابتدایی سعی کنید از عروسک‌ها یا شخصیت کتاب‌ها یا تلویزیون برای بررسی تفاوت‌های بصری استفاده کنید، ارتباط خود را باز و بدون قضاوت نگه دارید. می‌توانید از آن‌ها بپرسید که چه چیزی را در این شخصیت دوست دارند و چرا.»

از آن‌ها بپرسید آرایش برایشان چه معنایی دارد و چرا می‌خواهند این کار را انجام دهند. کودکان از طریق رنگ‌آمیزی صورت و بازی پوشیدن لباس‌های مختلف هویت خود را کشف می‌کنند و برای کوچک‌ترها این مسئله ممکن است فقط توسع همین موضوع باشد.

کودکان به‌طور طبیعی رفتار خواهران و برادران بزرگ‌تر یا والدینشان را تقلید می‌کنند. دکتر جینا ویاس-لی، روان‌شناس بالینی از کلینیک سلامت روان کُوِه (Kove)، می‌گوید: «شخصیت وابسته اصلی – معمولا مراقب اصلی – تا دوره نوجوانی تاثیر زیادی دارد»؛ بنابراین ما باید به باورهای‌مان درمورد آرایش توجه کنیم.

آلدرسون می‌گوید: «وقتی درباره زیبایی، ارزش و احترام صحبت می‌کنیم، باید با اعمالمان منطبق باشد. از ابراز نظرات خودانتقادی مانند «چقدر زیر چشمم پف‌کرده» اجتناب کنید.» درعوض، باید کودکان را تشویق کنیم تا خودشان را کامل و در عین حال دارای نقص بپذیرند، چراکه آن‌ها می‌بینند شما نیز همین کار را می‌کنید.

فیونا یاسین، روان‌درمانگر و بنیان‌گذار و مدیر بالینی کلینیک «دِ ویو» (The Wave)، هشدار می‌دهد که کودکان گاهی اوقات از آرایش برای پنهان کردن احساسات منفی استفاده می‌کنند: «ما اغلب می‌بینیم که نوجوانانی که مشکل پوستی دارند یا به خاطر ظاهرشان مسخره شده‌اند، بیشتر آرایش می‌کنند، پس مراقب تغییرات ظریف باشید.»

این احتمال وجود دارد که از فرزند شما درباره ظاهرش انتقادهایی شده باشد که به‌تنهایی نتواند با آن مقابله کند. پس علاقه وسواس‌گونه او به آرایش را از این منظر نیز بررسی کنید.

اگر تصمیم گرفتید که زمان مناسب فرارسیده است سعی کنید با آن‌ها برای خرید لوازم آرایشی بروید و کمک کنید که با استفاده از فرمول‌های سبک‌تر (مانند مرطوب‌کننده‌های رنگی و برق لب) به‌جای محصولات سنگین، برنامه مراقبتی روزانه‌شان (روتین پوستی) را براساس سلامت پوست تنظیم کنند.

اگر فرزند نوجوان شما با عوارض پوستی درگیر است حتما از پزشک متخصص پوست کمک بگیرید. کارشناسان سلامت روان توصیه می‌کنند با نادیده گرفتن ارزش‌های ظاهری، مشکلات پوستی فرزندانتان را نادیده نگیرید، زیرا ممکن است اثرات آن از جای جوش روی صورت فراتر برود و بر اعتمادبه‌نفس و شخصیت او تاثیر جبران‌ناپذیری بگذارد.