علیرضا حقیقی: نگران نباشید، زنده‌ام
شماره یک تیم ملی در جام جهانی و جام ملت‌ها مدت زمانی زیادی است که از حضور در دروازه محروم بوده و این مساله نگرانی‌های زیادی را به وجود آورده است.
علیرضا حقیقی که هفت سال قبل تهران را به مقصد روسیه ترک کرد تا رویای دروازه‌بانی‌اش را در سرزمینی که برترین گلرها را در خود جای داده دنبال کند، توانست در نهایت به سطحی دست یابد که انتخاب اول کارلوس کی‌روش در جام جهانی برزیل و جام ملت های استرالیا لقب گیرد. او اما اکنون مدت‌هاست با بدشانسی دست و پنجه نرم می‌کند تا از بازگشت به دروازه ناکام بماند. با این حال همچنان با روحیه بالا از آینده‌ای درخشانی که برای خود ترسیم کرده صحبت می‌کند و امیدوار است بتواند با پایان مصدومیت بار دیگر با انتخابی مناسب جام جهانی را در دسترس خود ببیند. گفتگوی علیرضا حقیقی بعد از مدت‌ها سکوت در خصوص آخرین وضعیتش را در ادامه خواهید خواند.
مدت‌هاست خبری از شما نیست. در این مدت حتی شایعاتی از خداحافظی‌تان از فوتبال نیز منتشر شد!
خدا را شکر زنده هستم و نگران من نباشید. در مورد خداحافظی چه باید بگویم؟ (می‌خندد) این عجیب ترین شایعه‌ای بود که درست کردند و یک جوک بزرگ است. هنوز جوان هستم و به دنبال بازی و نمی‌دانم این مسائل را از کجا می‌آورند و چطور می‌سازند. هیچ قصدی در این باره ندارم و اصلا درباره‌اش حرفی نزنم بهتر است.
بعد از اینکه ماریتیمو را ترک کردید شرایط برای شما آنچنان که انتظار می‌رفت پیش نرفت. در این خصوص صحبت کن و اینکه در این مدت چرا از دنیای فوتبال فاصله گرفتی؟
من فاصله‌ای نگرفتم و با توجه به پیشنهاداتم دنبال بهترین گزینه بودم. به دلیل مشکلاتی که در ماریتیمو رییس باشگاه با دروغ‌هایش به وجود آورد و همچنین مربی جدید این تیم تصمیم گرفتم جدا شوم. آنها نه مطالباتم را دادند و در مورد اینکه قرار بود دروازه‌بان اول هم باشم زیر قول‌شان زدند. من هم طبق بندی که در قراردادم وجود داشت تصمیم به جدایی گرفتم. متاسفانه در آن مقطع با توجه به بسته شدن پنجره نقل و انتقالات نتوانستم تیم مناسبی را پیدا کنم، هرچند همان زمان دو تیم پرتغالی به من پیشنهاد دادند اما واقعا دیگر نمی‌خواستم در پرتغال به کارم ادامه دهم.
بعد از آن هم البته خبری از تو نشد و این در حالی است که پست دروازه‌بانی با توجه به حساسیتی که دارد نیازمند این است که بازیکن همیشه در تمرین و بازی باشد.
چند پیشنهاد داشتم اما بیشتر آنها در آن مقطع به عنوان دروازه‌بان دوم بودند و این از انتظارم دور بود و همانطور که گفتید به دنبال این بودم که جایی بروم تا بازی کنم و نیمکت نشینی به درد من نمی‌خورد. تجربه خوبی در این زمینه در روبین کازان نداشتم و بر همین اساس به دنبال حضور در تیمی بودم که بتوانم بازی کنم. ساندرلند اولین پیشنهادم بعد از جدایی از ماریتیمو بود که بخاطر اینکه دنبال گلر دوم بودند قبول نکردم. بوآویشتا هم پیشنهاد داد که به دلیل اینکه دیگر دوست نداشتم در فوتبال پرتغال باشم آن را نپذیرفتم.
با آغاز نقل و انتقالات زمستانی در ژانویه انتظار می‌رفت بتوانی تیم جدید خودت را انتخاب کنی. هر چند گفته شد با تیم پرت ویل انگلیس به توافق رسیدی اما در نهایت اینطور نشد. ماجرا چه بود؟
یک هفته قبل از ژانویه و در هفته پایانی دسامبر دو تیم انگلیسی که یکی در چمپیونشیپ و دیگری در لیگ یک به من پیشنهاد دادند. ویگان اتلتیک پیشنهاد جدی داشت در تمرینات این تیم حضور یافتم. دروازه بان دوم ویگان که از لیورپول به صورت قرضی در این تیم حضور داشت مصدوم شد، که در آن زمان به من پیشنهاد عقد قرارداد دادند اما در نهایت به دلیل مشکلات مالیاتی نتوانستند قرارداد ببندند. بعد از ویگان در تمرینات باری حضور یافتم تا از شرایط مسابقه و بدنی دور نباشم که بعد در خصوص تیم پرت ویل هم بدشانسی بزرگی داشتم. من قراردادم را با این تیم به امضا رساندم اما برای کارهای نهایی آن اعلام شد که این باشگاه به دلیل مشکلات مالیاتی و البته عدم دریافت مجوز جذب بازیکن غیراروپایی نمیتواند بازیکنی جذب کند. فرصتی هم برای دریافت مجوز وجود نداشت و حداقل زمان آن 3 هفته می‌شد که در نهایت منجر به عدم عقد قرارداد شد. باشگاه پرت ویل قدمتی 160 ساله دارد و تاکنون اینطور که گفته بودند هیچ بازیکن غیراروپایی جذب نکرده بودند و در لحظه آخر متوجه شدند که قادر به عقد قرارداد نیستند تا بدشانسی‌ام در انگلیس اینگونه تکمیل شود. البته پیش از این از تیم ساندرلند هم پیشنهاد داشتم که آنها هم به دلیل درخواست عقد قرارداد به عنوان دروازه‌بان دوم منتفی شد.
