نتایج شیرین در پرسپولیس و تداوم آن

جمعه شب پرسپولیس یک بازی روان و همه پسند ارائه کرد. از همان نوع بازیهایی که فصل گذشته هم در کارنامه خود ثبت کرده بود. از همان بازیهایی که حتی اگر هوادارانش را کلافه می کرد اما در نهایت پیروز از زمین مسابقه خارج می شد.

برانکو مربی موفق این تیم شاکله اصلی تیمش را حفظ کرده و نشان داد که به ترکیب تیم برنده دست نزده است، از سوی دیگر هماهنگی و همکاری یکدست بازیکنان این تیم نیز، کار برانکو را راحت کرده است. وقتی به فوتبال دهه 60 فکر می کنم به خوبی به یاد می آورم که همیشه تیم های استقلال و پرسپولیس که آن روزها پیروزی خطاب می شد، برنده های از پیش مشخصی بودند. سطح کیفی فوتبال باشگاهی نازل بود و دو تیم پایتخت به راحتی برای خودشان در فوتبال بی رقیب باشگاهی جولان می دادند و حریف می طلبیدند. اما هر چه که فوتبال در مسیر حرفه ای شدن قرار گرفت، صنعت فوتبال دو قطبی نیز در ایران کم رنگ تر شد و کار به جایی رسید که دیگر هیچ تیمی از قبل برنده نبود.

اما پرسپولیس دو فصل است با وجود تعدادی بازیهای بد و باخت هایی که داشته این سنت را شکسته و کمتر اجازه خودنمایی به حریفانش می دهد. پرسپولیس امسال نه فقط در میادین داخلی می جنگد بلکه در نبردهای آسیایی نیز باید توان لازم را برای خاک کردن حریفانش داشته باشد. شاید به همین دلیل است که برانکو تغییرات عمده ای در تیمش اعمال نکرده است. او نمی خواهد بازی در میادین حساس را با بازیکنان جدید تجربه کند. مربی کرواتی که برخی ها وی را به محتاط بودن محکوم می کنند، بدون حاشیه و سر و صدا اسب تیمش را زین کرده و تا جایی که توان داشته باشد چهار نعل به سمت و سوی پیروزی می تازد.