رابطه ماشین اصلاحات و جاده های خاکی و شورای شهر تهران

امیر بابایی؛ شورای شهر تهران ماشین اصلاحات را به جاده های خاکی کشانده و کاتالیزوری شده است برای همه ناامیدی های مردم.

در روزهایی که مردم هر ساعت و شاید ساعتی چند بار، ناکارآمدی تیم اقتصادی دولت را در وبسایت ها با جستجوی "قیمت ارز و سکه" رصد و خاطرات سال 90 را جلوی چشمان شان مرور می کنند و در تلگرام و اینستاگرام شعارهای روحانی را دست به دست می نمایند، بازی "استعفا" قوز بالای قوز شده تا عده ای از مردم به این نتیجه برسند که اصلاح طلبان نه تنها برنامه ای نداشته اند بلکه در کم توجهی به منافع مردم، دست کمی از اصولگرایان ندارند.

از یکسو رفتارها و سخنان تیم اقتصادی دولت شباهت عجیبی به رفتارهای احمدی نژاد پیدا کرده و از سوی دیگر شورای شهر تهران، محلی برای آزمایش "آماتوریسم" در عرصه سیاست شده است.

اصلاح طلبان شورای شهر تهران نه توانسته اند مانند اصولگرایان پشت سر چمران نامی حرکت کنند و رفتارهای ریش سفیدمآبانه داشته باشند و نه توانسته اند در مدعای خرد جمعی و خودمجتهدپنداری، اقدام شایسته وو نتیجه مدارانه ای انجام دهند.

تا دیروز همه هم و غم برخی از اعضای شورا، تغییر نام خیابان ها و ساختمان ها شده باشد و لابد پیش خود فکر می کردند حالا که پروژه ای افتتاح نمی شود با این فانتزی بازی ها می شود سر مردم را گرم کرد، "نفت" را "مصدق" و "نیایش" را "آیت الله هاشمی رفسنجانی" می کردند بدون اینکه به اندازه دو ماشین در ساعت از ترافیک آنها کاسته شود، انگار انقلاب 57 تکرار شده و همه خواسته مردم (رای مردم) برای این تغییر نام ها بوده است!

اعضای شورای شهر تهران البته پیش از اینکه در فضای 57 قرار بگیرند، در فضای 76 غرق شدند و تصور کردند با انتخاب شهرداری از جنس سیاست، علیرغم برخی مخالفت ها و حساسیت ها، می توانند مردم را در هیجان ببرند یا در هیجان نگه دارند. آن "آماتوریسم" از همین جا شروع شد که قبل از اینکه چاله را بکنند مناره را بردند و قبل از اینکه شرایط کاری شهردار منتخب را بسنجند، آن را انتخاب کردند و بعد به دنبال گرفتن حکم و ایجاد شرایط کاری مطلوب رفتند.

رفتارهای آماتوریسم در شورای شهر و شهرداری ادامه پیدا کرد، شهردار کارگزارانی در یک رفتار مغایر با توسعه سیاسی و توسعه فردی، از حزب متبوع اش استعفا داد تا نشان دهد تحزب تا موقع نشستن بر روی صندلی معنا دارد، "ژن های خوب" را به شهرداری آورد، مراسمی برگزار نمود و گفت تا آخر ایستاده ام اما فی الفور بخشنامه ای برای توجه به شئونات صادر کرد، استعفایی داد که در موردش هر روز سخن تازه ای می گفت، یک روز آن را "سرّ دلبران" خواند و دچار خود دلبرپنداری شد و روز دیگر گفت دلایل استعفا را خواهم گفت و نهایتا هم تنها دلیل استعفا را بیماری ذکر کرد و ادامه کار را با وجود بیماری، خیانت دانست، شورای شهر هم رای به ادامه کار داد و شهردار نیز رای شورا را پذیرفت اما روز بعد دوباره استعفایش را نوشت!

انصافا خودتان را به جای مردم و ناظران تان بگذارید، اگر برای آنها شعور قائل اید، حداقل سخنی که خواهید شنید چه خواهد بود، آیا حق نمی دهید که در خوش بینانه ترین حالت نام "آماتوریسم" را بر این شورا و این رفتارها بگذارند؟