مودریچ، فاتح نبرد شماره ده‌ها

 پیشانی خود را با دست می‌مالید، حرکتی که متخصصین زبان بدن می‌گویند از کسی سر می‌زند که به خاطر مسائل کاری- حرفه‌ای به شدت تحت فشار قرار دارد.

زمانی که هم‌تیمی مسی در بارسلونا، ایوان راکیتیچ در وقتهای اضافه پیروزی 3-0 کرواسی را قطعی کرد، در حالت چهره‌ی مسی، تسلیم موج می‌زد. گویی او از آغاز می‌دانسته که تحمل سنگینی بار انتظارات ملتی که دو بار قهرمان جام جهانی شده، به تنهایی، از عهده‌ی او ساخته نیست.

مردم آرژانتین، دیه‌گوی مارادونای بزرگ که بازی را از سکوها تماشا می‌کرد و هم‌تیمی‌های مسی، همه و همه به او امید بسته بودند.

سرمربی آلبی‌سلسته، خورخه سمپائولی بعد از کسب تساوی ناامیدکننده‌ی 1-1 مقابل ایسلند، تلاش کرده بود در مصاف کرواسی بخشی از بار سنگین مسی را از روی شانه‌هایش بردارد.

او که روز شنبه در بازی ایسلند تیمش را با سیستم 4-2-3-1 به میدان فرستاده بود، سیستمی که به کل حول محور مسی می‌چرخید، دیروز سیستم بازی تیمش را به سمت راست متمایل کرده بود. آرژانتین در مقابل کرواسی با سیستم 3-4-3 بازی می‌کرد و سرجیو آگوئرو و ماکسیمیلیانو مزا در خط حمله مسی را یاری می‌کردند.

سیستم بازی آرژانتین حتی گاهی به 4-4-2 تبدیل می‌شد، زمانی که مزا به کناره‌ها می‌رفت و مسی در مرکز خط حمله قرار می‌گرفت. سیستمی که بارسلونا فصل پیش با استفاده از آن به قهرمانی لالیگا رسیده بود. فصلی که مسی در جریان 36 بازی تیمش 34 گل برای کاتالان‌ها به ثمر رسانده بود.

اما همه‌ی این تمهیدات نتیجه نداد. به جای اینکه صاحب توپ شدن‌های پیاپی، مسی را از پا بیندازد، دیروز توپ کمتر به مسی رسانده می‌شد. حتی با اینکه دفاع‌های کناری آرژانتین ادواردو سالویو و مارکوس آکونا برای خلق فرصت به طرف زمین حریف یورش می‌بردند و در غیاب‌شان حفره‌های بزرگی در خط دفاع بوجود می‌آوردند، مسی صاحب توپ نمی‌شد. ستاره‌ی بزرگ آرژانتین در تلاش برای رسیدن به توپ مدام عقب و عقب‌تر می‌آمد.

در نیمه‌ی اول پای مسی تنها 20 بار به توپ خورد. در تیم آرژانتین تنها آگوئرو با 17 بار تماس با توپ بود که از این نظر آماری بدتر از مسی داشت. جالب‌تر اینکه هیچکدام از 20 موردی که پای مسی توپ را لمس کرده بود در محوطه‌ی جریمه‌ی حریف اتفاق نیفتاده بود. در واقع یک ساعت طول کشید تا برای اولین بار مسی در محوطه‌ی جریمه صاحب توپ شود.

در پایان بازی مشخص شد پای مسی ظرف 90 دقیقه تنها 49 بار به توپ خورده است. آماری که در میان 13 بازی او در جامهای جهانی بدترین آمار به حساب می‌آید. در دیدار با ایسلند، این آمار برای مسی 116 بود.

حضور مسی در سمت راست نشان می‌داد روش بازی او این است که در فاصله‌ی حدوداً 23 متری دروازه به صورت شناور جابجا و صاحب توپ شده، توپ را روی پای چپ خود آورده و یا پاس دهد یا به سمت دروازه شوت کند. همان چیزی که در مقابل ایسلند دیده بودیم. روشی که به راحتی قابل پیش‌بینی بود و کروات‌ها به راحتی خنثایش کردند.

وقتی آرژانتین در نیمه‌ی دوم عقب افتاد، تا مدتی به نظر می‌رسید مسی قصد دارد دست به اقداماتی فوری و اورژانسی بزند، چرا که او بیشتر از قبل متمایل به مرکز بازی می‌کرد. مسی در این لحظات با وجود فشار سنگین کروات‌ها مقاومت جانانه‌ای نشان داد، یک بار فرصتی طلایی در اختیار گونزالو هیگواین گذاشت و بار دوم هم کریستین پاوون تعویضی را صاحب توپی کرد که واقعاً حکم پاس گل را داشت.

اما مسی لحظه به لحظه عصبانی‌تر می‌شد. او را بارها در دایره‌ی مرکزی میدان در حالی دیدیم که برای شروع یک حمله تقلا می‌کرد و دست و پا می‌زد. وقتی مسی در حاشیه‌ی دایره‌ی مرکزی صاحب توپ می‌شد، حداقل 5 مدافع کروات مثل پهبادهای حاضر به یراق به او نزدیک می‌شدند تا خطر را کاهش دهند.  

"مسی را متوقف کن تا آرژانتین را متوقف کنی". این به نظر شما اظهارنظری سطحی است ؟ نه، این در واقع تاکتیکی است موفق. درحالیکه 10 دقیقه تا پایان بازی باقی مانده بود، مسی دیگر خود را رها کرده بود. با سر پایین و دستهای روی کمر، مسی دیگر در بازی ناپدید شده بود.

دقیقاً در تضادی واضح با شماره‌ی 10 کرواسی، لوکا مودریچ. کسی که دیشب هر چه کروات‌ها در فاز حمله انجام دادند، با محوریت و نقش‌آفرینی او انجام شد.

مودریچ در سیستم 4-2-3-1 تیمش به عنوان هافبک هجومی مرکزی بازی می‌کرد، همان نقشی که مسی در بازی ایسلند بازی کرده بود. مودریچ در میدان رها نشده بود تا یک‌تنه بار تیمش را به دوش کشد ولی او بود که موتور تهاجمی کرواسی را روشن کرد و به آن نیرو داد.

درحالیکه مسی کسی را نداشت که توپ را به او برساند، تغذیه‌کنندگان مودریچ گروهی از بهترینهای اروپا بودند، مارسلو بروزویچ، ایوان پریشیچ و البته راکیتیچ.

در اتفاقی عجیب و نادر، بارسلونا و رئال مادرید دست در دست هم انداخته، می‌جنگیدند. راکیتیچ و مودریچ ریتم و ضرباهنگ خط میانی تیم‌شان را در اختیار گرفته و مدیریت می‌کردند. خاویر ماسکرانو که برای دریافت چک‌های فربه، قبل از دوران بازنشتگی راهی چین شده، در مقابل این دو حرفی برای گفتن نداشت و اغلب اوقات تماشاچی بود.

هر بار که کرواسی جلو می‌آمد و مودریچ صاحب توپ می‌شد، خط میانی و دفاع آرژانتین به وضوح بر خود می‌لرزیدند. در دقیقه‌ی 20 بازی، کابالرو و نیکلاس تاگالیافیکو در حالتی کاملاً عصبی بین هم پاسهای کوتاه رد و بدل می‌کردند که مودریچ به آنها نزدیک شد و چیزی نمانده بود توپ را تصاحب کرده و گلی راحت به ثمر برساند. اما در دقیقه‌ی 53 آنته ربیچ، کابالرو را مجبور کرد اشتباهی دیگر مرتکب شود. این بار ربیچ از فرصت استفاده کرد تا کرواسی را پیش بیندازد.  

بعد از گل درحالیکه کرواسی تحت فشار قرار گرفته بود، مودریچ در مرکز میدان بازی‌ای فوق‌العاده مقتدرانه و ماهرانه به نمایش گذاشت و درحالیکه 10 دقیقه به پایان مانده بود از فاصله‌ی 23 متری دروازه‌ی آرژانتین فضایی مناسب پیدا کرد و با گلی زیبا و تماشایی خیال‌مان را از بابت حضور کروات‌ها در مرحله‌ی یک‌هشتم راحت کرد. کرواسی بعد از جام 98 برای اولین بار به مرحله‌ی دوم جام جهانی صعود خواهد کرد. حالا سوال اینجا است که آیا در آن مرحله، علاوه بر سرود ملی کروات‌ها، سرود ملی آرژانتین را هم خواهیم شنید ؟