نقد شادی بعد از گل بازیکن استقلال؛ این همه طلبکاری از کجا می‌آید؟

 البته که طلبکاری با مطالبه‌گری فرق دارد. مطالبه‌گری یعی تلاش برای گرفتن حقوق مشروع شهروندی که اتفاق بسیار خوبی است. آنچه ما را زجر می‌دهد اما طلبکاری و پرخاشگری کور و بی‌منطق است. انگار از زمین و زمان طلب داریم. مدام با این توهم دست به گریبانیم که دیگران سهم‌مان را خورده‌‎اند و به حق واقعی‌مان در زندگی نرسیده‌ایم. در حالی که خیلی از ما کار واقعی برای کشورمان انجام نمی‌دهیم و سود منطقی و متناسب به جامعه نمی‌رسانیم، توقع داریم لای پر قو باشیم و از بیشترین امتیازات بهره ببریم. این روحیه همه جای زندگی روزمره ما دیده می‌شود، پس چرا فوتبالمان باید مستثنی باشد؟ به همین شادی گل زشت و بدخیم مرتضی تبریزی در بازی با العین امارات نگاه کنید تا یک مصداق عالی از این طرز تفکر را ببینید. طرف در یک بازی تشریفاتی، به عنوان بازیکن حذف‌شده به یک تیم حذف‌شده دیگر گل زده و بعد حدود یک دقیقه انگشتش را روی دماغ نگه داشته تا یک علامت «هیس» مصرانه و دنباله‌دار به مخاطبانش حواله بدهد. البته از دیروز بعضی دایه‌های مهربان‌تر از مادر ماله دست گرفته‌اند و می‌گویند هدف مرتضی ساکت کردن تماشاگران العین بود! بچه گیر آورده‌اید؟ 200 نفر تماشاچی تیم 2 امتیازی العین که در شرایط عادی هم حال ندارند دماغشان را بالا بکشند، چه چیزی ممکن است به مرتضی تبریزی گفته باشند که او وسط زمین و با آن نگاه مجهول خاص دنبال آرام کردنشان باشد؟ لااقل آنقدر شجاعت داشته باشید که مسئولیت اتفاق رخ داده را بپذیرید.
مرتضی تبریزی با قیمت بسیار بالا و در قامت یک سوپراستار به استقلال منتقل شد. جابه‌جایی او آنقدر حاشیه داشت که مدیرعامل ذوب‌آهن تا همین یک ماه پیش دنبال حکم جلب امیرحسین فتحی بود. بعد این آقا کلا 5 گل در لیگ هجدهم زده که بعضی از آنها خیلی سرنوشت‌ساز بوده؛ مثل یکی از 3 گل تیم به تراکتورسازی یا یکی از 4 گل تیم مقابل پیکان و استقلال خوزستان! زور آقای ضعیف‌کش در آسیا هم فقط به العین
 اوت شده رسید تا تنها بار غم را از حذف تشریفاتی آبی‌ها کم کند، غافل از اینکه بابت این شاهکار قرار است منتی به وزن «هیس» بر سر مردم بگذارد. حالا لابد تبریزی به گمان خودش هزینه 3 تا 4 میلیاردی انتقالش به استقلال را توجیه کرده و موقعیت را برای تسویه‌حساب با منتقدان مناسب دیده؛ کسانی که انتظار داشتند خریدی چنین پرسروصدا و گرانقیمت حداقل در یکی از مصاف‌های مهم با امثال پرسپولیس و سپاهان خودی نشان بدهد و کار را برای تیم در بیاورد. تبریزی البته پارسال هم نشان داده بود بازیکن بازی‌های آسان‌تر است. از 13 گل پارسال او برای ذوب‌آهن، فقط 5 گل در 2بازی رفت و برگشت برابر استقلال خوزستان به ثمر رسید. با این همه، اصل موضوع چیز دیگری است. اصلا فرض کنیم مرتضی تبریزی کریستیانو رونالدو است؛ اما آیا واقعا واکنش او به مشتی انتقاد باید چنین باشد؟ این همه طلبکاری از کجا می‌آید؟ در فوتبال زیانبار ایران که دستش تا آرنج توی جیب ملت است، شما چه گلی به سر هوادار زده‌اید که اینطور قیافه می‌گیرید؟