در سوگ استاد محمد جواد محبت

به قلم :دکتر حامد وفاپور

ماه از دل خون فشاند، مهر بر سر دست کوبد

ثابت و سیار  گرید، در فراق یار گرید

عاقبت روح بزرگ استادی کم نظیر و ادیبی خردمند به بلندای آسمان راه یافت و روان گرامیش در آشیانی از مقامات محبوب ازلی جای گرفت.

آنکه طایر جانش در تنگنای زمین و قفس تن قرار نیافت و نغمه ارجعی سر داد که :

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

چرا که آن استاد سخن، ترنم حضرت لسان الغیب را نیک می شنید و دریافته بود که :

نشیمن تو نه این کنج محنت آباد است

تو را زکنگره عرش می زنند سفیر

او که بارها در فراق یار گریست، اکنون در وصالش نیک خندید...

ای بزرگ معلم عشق و معرفت، خوش بیاسای در حریم او که عاشقان بیدل جز در حرم یار جای ندارند و نخواهند.