آن «مرد» آدرس مستقیم داد

 ادمین کانال تلگرامی «کشکول نصر» در واکنش به کناره‌گیری قالیباف به نفع کاندیدای دیگر جبهه اصولگرایی نوشت:

درس اول

بالاخره یاد گرفتیم؛ کار تیمی را می‌گویم، همان‌که همیشه وقتی به آن می‌رسیدیم کُمِیت‌مان لنگ می‌زد. اما این بار گوش شیطان کر، انگار از شکست‌های قبلی درس گرفته بودیم و سر بزنگاه توانستیم مُچ تک‌رأیی و خودخواهی را بخوابانیم.

این کار صدالبته مَرد می‌خواهد؛ کسی که بتواند پا روی نفس بگذارد. حدیث شریف را حتما شنیده‌اید: «آخرین چیزی که از دل مؤمن بیرون می‌رود حُبّ جاه و مقام است».

حتما خیلی سخت است که جزو آخرین دوست‌داشتن‌های مؤمن از دنیاست.

ایثار از جمله اعمالی است که ادا و ریا ندارد. نمی‌توانی ادای ایثار را دربیاوری. باید راکبِ مرکبِ نفسَت باشی.

بزرگترهای ما یادشان می‌آید و ما جوان‌ترها هم کم و بیش شنیده‌ایم قصه معروف شب عملیات و میدان مین و معبری که هنوز باز نشده است.

امروز هم همان میدان است و همان معبر؛ و مردی که باید از خود می‌گذشت تا لشکر بتواند برای عملیات برود.

قالیباف امروز -یعنی سه‌دهه بعد از جنگ- ثابت کرد هنوز رزمنده است و ایثارگر.

ثابت کرد در کنار عناوین امروزی‌اش یعنی آقای شهردار، سردار، فرمانده، کاپیتان و دکتر، هنوز همان «حاج باقر» رزمنده و بسیجی است؛ با همان لهجه شیرین مشهدی‌اش که حال و هوای سلطان خراسان را برایمان زنده می‌کند. همان فرمانده‌ای که در معراج شهداء با پیکر برادر شهیدش وداع نکرد تا شرمنده شهدای دیگر نباشد.

در این میدان تا توانستند تخریبش کردند و هرچه دروغ و دغل بلد بودند برایش بافتند و ساختند، اما او پا پس نکشید و مردانه و یکتنه مبارزه کرد و ایستاد تا موعد ایثار فرابرسد.

حالا او سر بلند است. این سربلندی حاصل تصمیم جهادی اوست. در همه نظرسنجی‌ها نفر دوم و یکی از شانس‌های رسیدن انتخابات به دور دوم بود، اما خودش را برای یک‌دله کردن و یکی کردن جبهه انقلاب فدا کرد.

اینکه یکی از پیشتازان نظرسنجی‌ها و اعتماد عمومی باشی و به‌نفع هم‌تیمی‌ات کنار بروی، سربلندی دارد؛ وإلا روغن ریخته را که همه نذر امام‌زاده می‌کنند!

درس دوم

برای اینکه اهمیت و مدل کار قالیباف را بهتر درک کنیم، باید نقبی به انتخابات گذشته بزنیم.

سه نفر با هم متحد شدند برای انتخابات و گفتند در نهایت با یک نفر کار را تمام می‌کنند. از همین جناح، نفر چهارمی هم در روز آخر وارد کارزار شد. انتخابات ۴+۲ شد. روحانی و عارف یک طرف و قالیباف، ولایتی، حدادعادل و جلیلی هم در طرف دیگر صحنه ایستادند.

در یک طرف نهایتا عارف کناره‌گیری کرد و هرچند در بیانیه انصرافش از کلمات وحدت‌آفرین و توصیه رئیس دولت اصلاحات استفاده کرد، اما صراحتا از روحانی حمایت نکرد؛ اما با توجه به جایگاه محوری مرحوم هاشمی رفسنجانی در آن زمان و حمایت  لحظه آخری این دو نفر، نتیجه مطابق میل روحانی رقم خورد و آرای عارف به سبد او واریز شد.

ولی در این‌سو که بنا از اول بر ائتلاف اصولگرایان بود، جلیلی و پایداری با سازی ناکوک وارد عرصه شدند و بر طبل خود کوبیدند و تا آخر ماندند.

قصه سه نفر دیگر بسیار پردردتر است. علی‌رغم نتیجه نظرسنجی‌ها -که در انتخابات هم ثابت شد- قالیباف اول بود اما یکی که حتی تلفن و پیام‌های مرحوم مهدوی کنی را بدون پاسخ گذاشت و خود را تا روز رأی‌گیری از دسترس خارج کرد. دیگری هم کناره گرفت البته از جنس نذر روغن ریخته و در بیانیه‌اش اسمی از قالیباف نیاورد و بر تردید اصولگرایان برای انتخاب نهایی افزود.

اما امروز قالیباف درک سیاسی خود را نشان داد. با صراحت و دادن "آدرس مستقیم" کناره‌گیری کرد و اعلام کرد تمام امکاناتش در اختیار ستاد جناب رئیسی است.

من کناره‌گیری قالیباف را از جنس اقتدار و اتحاد می‌دانم نه کناره‌گیری منفعلانه که در انتخابات گذشته باعث تشتت بیشتر آرا شد.

جمله آخر

از برکات این دوره، قائل شدن جبهه پایداری به اتحاد است. دبیرکل محترم هم این دوره فرمودند کسی که به‌نفع نفر نهایی کناره‌گیری نکند خائن است و... بگذریم...

کاری به نتیجه‌ای که در انتخابات حاصل خواهد شد ندارم. کاری به اینکه این کناره‌گیری را درست نمی‌دانم و معتقد بودم به جهاتی باید سردار تا آخر در صحنه می‌ماند هم ندارم، اما قالیباف امروز جلوه دیگری از سیاست‌ورزی‌اش را به نمایش گذاشت. سیاست‌ورزی همراه با ایثار و گذشت.

او را بیش از پیش دوست خواهم داشت.

فان حزب الله هم الغالبون