گفتگو با تنبل ترین دزدان تهران ! / نقشه را داخل زندان روی پاکت سیگار کشیدیم !

  ۲۸ آذر ماه امسال زنی به اداره پلیس رفت و گفت گوشی موبایلش را در اتوبوس سرقت کرده‌اند.

وی توضیح داد: در خیابان ولیعصر، در حالی که فرزندم بغلم بود ‌سوار اتوبوس شدم. کنار من مادر و دختری ایستاده بودند و سر صحبت را با من باز کردند. حتی دختر جوان که روی صندلی نشسته بود، جایش را به من داد تا با فرزندم روی صندلی بنشینم اما پس از آنکه آنها از اتوبوس پیاده شدند، ‌ هرچه دنبال گوشی موبایلم گشتم، نبود. حدس زدم مادر و دختر گوشی مرا به سرقت برده‌اند تا اینکه ساعاتی بعد متوجه شدم آنها با نفوذ به گوشی‌ام از طریق تلگرام و واتس آپ به همه دوستان و بستگانم پیام فرستاده و به بهانه های مختلف درخواست پول کرده‌اند. برخی از آنها هم از همه جا بی خبر و به گمان اینکه من دچار مشکل شده ام، پول را به حسابی که فرد کلاهبردار گفته بود، واریز کرده‌اند.

پس از ثبت اظهارات این زن، پرونده‌ای تشکیل شد و گروهی از ماموران پلیس آگاهی تهران تحقیقات خود را زیر نظر بازپرس شعبه پنجم دادسرای ویژه سرقت آغاز کردند. تیم تحقیق در نخستین گام به بررسی شماره حساب‌هایی پرداختند که دوستان شاکی به آن پول واریز کرده بودند. حساب‌ها متعلق به چند مرد بودند که ماموران با انجام اقدامات اطلاعاتی آنها را شناسایی و دستگیر کردند.

متهمان دستگیر شده، معتاد بودند و می‌گفتند کارت‌های عابربانکشان را به مدت دو یا سه روز به دو مرد جوان به نام های وحید و هومن اجاره داده بودند. در این شرایط تحقیقات برای دستگیری وحید و هومن آغاز شد و ماموران از مردان معتاد خواستند تا با این دو نفر به بهانه اجاره دادن کارت بانکی، قرار بگذارند. در این شرایط ماموران محل قرار صوری را به صورت نامحسوس تحت کنترل قرار دادند و دو متهم را دستگیر کردند. وحید و هومن از مجرمان سابقه دار در زمینه سرقت بودند که به تازگی از زندان آزاد شده بودند. آنها در بازجویی‌ها به سرقت و کلاهبرداری اعتراف کردند و گفتند که برای سرقت و جیب‌بری در اتوبوس‌های بی‌آرتی، یک مادر و دختر را استخدام کرده بودند و حالا تحقیقات برای دستگیری مادر و دختر سارق ادامه دارد.

سارقان تنبل

وحید و هومن مدعی هستند که به خاطر تنبلی، تبدیل به سارق شده‌اند. چون حوصله کار کردن نداشتند. گفت‌وگو با یکی از آنها را بخوانید.

از جزییات نقشه ای که کشیده بودید ‌بگو؟

از کجا شروع کنم؟ همه این‌ها نقشه من بود. هم سرقت می‌کردیم هم کلاهبرداری. البته سرقت را خودمان انجام نمی دادیم. برای این کار مادر و دختری را استخدام کرده بودیم اما پشت پرده کلاهبرداری خودمان بودیم.

نقشه را کی کشیدی؟

وقتی در زندان بودیم. جزئیاتش را روی یک پاکت سیگار داخل بند نوشتم و وقتی آزاد شدیم، موبه مو اجرایش کردیم. اول از همه مادر و دختر جیب بری را استخدام کردیم. کار آنها این بود که داخل اتوبوس یا در شلوغی بازار، اقدام به جیب بری کرده و گوشی موبایل زنان را به سرقت می بردند. مادر سابقه دار بود اما دخترش تازه وارد دنیای سارقان شده است. آنها پس از سرقت، گوشی ها را تحویل ما می دادند و سهمشان را می گرفتند تا ما به سراغ نقشه بعدی یعنی کلاهبرداری هایمان برویم.

کلاهبرداری هایتان، به چه صورت بود؟

وقتی گوشی به دستمان می رسید، سیم کارت را از داخلش در آورده و درون یک گوشی دیگر قرار می‌دادیم. سپس از طریق تلگرام و واتس آپ آن خط به مخاطبانش پیام می فرستادیم. پیام هایی با این مضمون که تصادف کرده ایم یا در بیمارستان هستیم و نیاز به پول داریم. خلاصه به بهانه های مختلف برای مخاطبان، ‌پیام می فرستادیم و از ۳ تا ۱۰ میلیون تومان از افراد پول درخواست می کردیم.

مگر صاحبان خط، ‌سیم کارت هایشان را نمی سوزاندند؟

زمان طلایی که می گویند همین است. بعد از ساعت اداری، نمی شود سیم کارت را سوزاند. یعنی طرف باید صبر کند تا روز بعد که سیم کارتش را بسوزاند. ما هم معمولا از مادر و دختر می خواستیم بعد از ساعت اداری سرقت را انجام بدهند.

پول را به حساب معتادان واریز می کردید؟

درست است. ما کارت عابربانک افراد معتاد را به مدت دو یا سه روز اجاره می کردیم و معمولا برای هر کارتی که دو یا سه روز دستمان بود، یک میلیون تومان می‌دادیم.

از هر گوشی که سرقت می‌کردید، چقدر گیرتان می‌آمد؟

بستگی داشت. گاهی اوقات همه مخاطبان صاحب گوشی که برایشان پیام می‌فرستادیم فریب می‌خوردند و پول واریز می کردند و رقم آن بالای ۵۰ میلیون تومان میشد، گاهی هم نه، زیر ۵۰ میلیون تومان. ما معمولا به ۲۰ نفر پیام می فرستادیم، گاهی همه واریز می کردند، گاهی فقط ۷ یا ۸ نفر.

نقشه دیگری هم داشتید برای سرقت هایتان؟

برای سرقت که نه. ما هدفمان بیشتر کلاهبرداری بود. حتی گاهی گوشی موبایل های سرقتی را در سطل های زباله رها می کردیم چون می ترسیدیم اگر به مالخر بفروشیم گیر بیفتیم. مگر مالخر چقدر گوشی را می‌خرید؟ به ریسکش نمی ارزید. از طرفی من و دوستم دزدان راحت طلب و تنبلی هستیم. اصلا به همین دلیل خلاف و سرقت را انتخاب کردیم. دوست داریم پشت میز بنشینیم و پول به حسابمان واریز شود. البته ما یک نقشه دیگر هم برای کلاهبرداری داشتیم. به این صورت که سیم کارت از سارقان می خریدیم. یعنی با گوشی کاری نداشتیم. سیم کارت اعتباری از ۳۰۰ هزارتومان می خریدیم تا یک میلیون تومان. سیم کارت دائمی را هم بین ۳ تا ۵ میلیون تومان. سپس در سایت های مختلف، ‌آگهی فروش ماشین خارجی با قیمت خیلی پایین می گذاشتیم. زیر آگهی می نوشتیم به دلیل مهاجرت، زیر قیمت می فروشیم. افراد مختلف زنگ می زدند به همان سیم کارت های سرقتی. چون قیمت ماشین خوب بود، حاضر می شدند بیعانه از ۵۰۰ هزار تا بالای یک میلیون تومان واریز کنند که البته پول هم به کارت افراد معتاد واریز می شد و این وسط ردی از ما وجود نداشت.

چطور این ایده ها به ذهنت خطور کرد؟

زندان برای خودش دانشگاهی است. در آنجا کلاهبردارانی بودند که با مردم تماس می گرفتند و به بهانه برنده شدن در مسابقات مختلف، آنها را پای دستگاه خودپرداز می کشاندند و حسابشان را خالی می کردند. وقتی این موضوع را متوجه شدیم با خودمان گفتیم چه کاری است که به خودمان زحمت سرقت و استرسش را وارد کنیم، هر لحظه هم ممکن است بعد از سرقت گوشی، پلیس تعقیبمان کند یا به دام شاکی گرفتار شویم. بهترین کار این بود که پشت میز بنشینم و سارق استخدام کنیم و خودمان پشت پرده باشیم اما خب بخت با ما یار نبود که خیلی زود گیر افتادیم.