گوش‌تان را هر جایی سوراخ نکنید

سوراخ کردن خانگی گوش با سوزن‌های معمولی و نخ‌های غیرجراحی و یا مراجعه به مراکز غیردرمانی یا درمانی بدون مجوز که در شرایط غیراستریل و با وسایل غیرمجهز اقدام به پیرسینگ گوش می‌کنند می‌تواند سبب انتقال عفونت‌های خطرناک همچون ایدز، هپاتیت B و C و کزاز یا بروز التهاب، قرمزی، تراوش چرک و دردناک شدن موضع شود.

شاید دیده باشید افرادی را که از نرمه تا غضروف بالای گوش شان را چندین سوراخ می‌کنند تا بتوانند به واسطه تزیین گوش با انواع پیرسینگ‌ها و گوشواره‌های نگینی و حلقه ای، بهتر به نظر برسند. این افراد باید بدانند که سوراخ کردن گوش باید در مراکز درمانی معتبر به وسیله دستگاه‌های مخصوص و در شرایط استریل و با رعایت اصول بهداشتی انجام شود و بیماران دیابتی، افرادی که کورتون استفاده می‌کنند و کسانی که خون شان منعقد نمی‌شود و مبتلایان به ایدز و هپاتیت باید تحت نظر پزشک اقدام به سوراخ کردن گوش نمایند.

عفونت، مهم‌ترین عارضه پیرسینگ

مهم‌ترین عارضه سوراخ کردن گوش، عفونت این موضع است. در نتیجه پیش از سوراخ کردن، این موضع را با الکل یا محلول‌های مشابه، ضدعفونی کنید. در روزهای پس از سوراخ کردن گوش، روزانه دو بار گوشواره را تمیز و چندین بار به وسیله پدهای ضدعفونی کننده ناحیه بین گوش و گوشواره را استریل کنید. در طی روز گوشواره را در موضع خود بچرخانید و با این کار مانع چسبیدن آن به زخم سوراخ گوش شوید. قبل از این کار دستتان را با آب و صابون بشویید. جهت بسته نشدن سوراخ گوش، ۴ تا ۶ هفته گوشواره به گوش باشید. بهترین جنس گوشواره طلا و نقره است و در صورت حساسیت به این دو فلز نخ بخیه را در سوراخ گوش‌تان گره بزنید.