مداح عید فطر؛ توهین یا تبعیض؟!

شعرخوانی یک مداح در مراسم نماز عید فطر، واکنش های  متعددی را به دنبال داشت و عمده انتقادات نیز مبتنی بر این گزاره بود که او به رییس جمهور توهین کرده است و توهین، صد البته، هم غیر اخلاقی است و هم جرمی شناخته شده در قانون مجازات اسلامی.

این که آیا  توهینی صورت گرفته یا خیر، موضوع این بحث نیست و اساساً نباید چنان سختگیرانه به قضایا نگریست که  هر شعر و سخنی را  اهانت بار دانست  و جامعه را  چنان ترساند که هیچ کس جرأت دم برنیاوردن داشته باشد . چنین وضعی نامی جز استبداد نخواهد داشت.

آنچه موضوع این نوشتار است، اتفاقا فراتر از بحث توهین است؛ آنچه مردم را می آزارد، این نیست که چرا فردی به رییس جمهور حرف ناروا گفته است بلکه محور آزار مردم، موضوع دامنه داری به نام تبعیض است.

مردم می گویند این که کسی بر دولت نقد داشته باشد یا اصلاً از رییس جمهور خوشش نیاید، امری طبیعی است ولی  آیا استفاده از تریبون های عمومی برای نمایش مخالفت، شرعی، قانونی و اخلاقی است؟  

مردم می پرسند آیا به ما هم اجازه می دهند از تریبون های مذکور، برای بیان دیدگاه های سیاسی مان استفاده کنیم یا بیت المال مسلمین، ملک طلق برخی افراد خاص است؟!

مردم می گویند چرا تریبون های عمومی به نسبت آرای عمومی هر جریان سیاسی، در اختیار آنها قرار نمی گیرد؟

چگونه است در شهری مانند تهران که اکثریت مطلق آن هم در انتخابات مجلس، هم در شوراها و هم در ریاست جمهوری، رویکردشان را به صراحت و البته در چارچوب نظام نشان داده اند، از تریبون های عمومی که قاعدتا باید بازتاب صدای عموم باشد، نه تنها نشانی از این عموم نیست که علیه اراده عمومی نیز سخن گفته می شود؟ این سوال در کلیت کشور نیز مصداق می یابد.

هیچ  اشکالی ندارد نشریه، سایت یا خبرگزاری خصوصی بزنند و شعرهایشان را در آن منتشر کنند ولی مشکل اینجاست که رسانه هایشان  نیز عمدتا همانند تریبون نماز عید فطر، متعلق به بیت المال است و تو گویی این جماعت عادت کرده اند از تریبون جمهور، علیه جمهور و رییس آن جمهور استفاده کنند.

تمرکز روی این که فلان حرف توهین است و بهمان کاریکاتور اهانت و ... به استبداد و بستن دهان منتقدان می انجامد؛ آنچه مغفول مانده و اصلی که به فروع رفته، عدالت و بهره مندی بدون تبعیض همه صداها، از امکانات عمومی است.

تبعیض، به مراتب بدتر از توهین است.