انجام این کارها برای والدین ممنوع است/ آسیب در کمین فرزندان

برای کودکان آسیب پذیری که در معرض کودک آزاری و بی توجهی قرار دارند، باید اطمینان حاصل کنیم که از آنها محافظت و حمایت می شود تا بتوانند بهترین شانس را در زندگی داشته باشند.

برخی از کودکان به دلیل شرایط زندگی یا محیط خانه در معرض خطر آسیب جسمی و روحی بیشتری نسبت به سایرین هستند.

نوزادان، کودکان و جوانانی که قربانی کودک آزاری و بی توجهی می شوند، اثرات مضری را در رشد جسمی، شناختی، عاطفی، رفتاری و اجتماعی خود تجربه می کنند. آسیب اساسی ناشی از سوء استفاده و غفلت می تواند توانایی کودک را برای توسعه ظرفیت های اعتماد، صمیمیت و تمایلات جنسی تضعیف کند.

یک نوزاد، کودک یا فرد جوان ممکن است به دلیل آسیب واقعی یا احتمالی جسمی، روانی یا عاطفی یا در نتیجه بی توجهی توسط شخصی که مسئول مراقبت از او است، در معرض آسیب قرار گیرد. افراد جوان همچنین ممکن است در اثر عوامل محیطی (به عنوان مثال، بی خانمانی) یا رفتارهای خودآزاری در معرض خطر آسیب جسمی، روانی، جنسی یا عاطفی قرار بگیرند.کودک آزاری و بی توجهی معمولاً در طول زمان رخ می دهد و تأثیرات آن ممکن است انباشته باشد.

جامعه عموماً این ایده را ترویج می‌کند که کودکان متعلق به والدین خود هستند و بنابراین حقوق والدین بر حقوق کودکان برتری دارد. سوء استفاده و بی توجهی در دو سال اول زندگی کودک می تواند عواقب قابل توجه و طولانی مدتی برای رشد کودک داشته باشد. خطرات برای نوزادان عبارتند از:

• استفاده مادران از داروهای خطرناک یا الکل در دوران بارداری

• مصرف مواد توسط والدین

• خشونت خانوادگی

• مشکلات سلامت روانی والدین یا ناتوانی ذهنی که مراقبت والدین از نوزاد 

• وابستگی ضعیف به نوزاد

• فقدان حمایت های اجتماعی یا انزوا

• مسکن یا وضعیت مالی ناپایدار

• سابقه سوء استفاده یا بی توجهی والدین با فرزند دیگر در خانواده.

نیازهای سلامتی کودک ممکن است این مشکلات را تشدید کند

رفتارهای مضر نسبت به کودکان

• استفاده از نیروی فیزیکی بر روی کودکان 

• بی توجهی به نیازهای جسمی یا عاطفی کودکان

• رفتارهایی که باعث می شود کودکان احساس بی مهری یا بی ارزشی کنند 

• خشونت فیزیکی، کلامی یا عاطفی نسبت به سایر اعضای خانواده در مقابل کودکان یا زمانی که کودکان در خانه هستند

اگر احساس می کنید ممکن است به فرزندتان آسیب برسانید:

اگر فرد دیگری نیز از فرزند شما مراقبت می کند و در نزدیکی شماست، از او بخواهید مدتی سرپرستی را به عهده بگیرد. 

چند نفس عمیق بکشید.

از کودک خود دور شوید و 10 تا 15 دقیقه تنها باشید. کاری را انجام دهید که شما را آرام کند؛ مثلاً به موسیقی گوش دهید، پیاده روی کنید یا دوش بگیرید.

اگر نمی توانید از فرزندتان دور شوید، نزدیک بنشینید و کمی به خودتان زمان بدهید. سعی کنید گوش های خود را ببندید یا از هدفون های حذف کننده صدا استفاده کنید اگر صدای کودک شما بسیار بلند است.

با کسی تماس بگیرید تا در این لحظه با شما صحبت کند، مانند یکی از اعضای خانواده یا یک دوست.

وقتی آرام تر شدید به این فکر کنید که چه اتفاقی افتاده است و این واقعه چگونه بر شما و فرزندتان تأثیر می گذارد.

کاری برای بهبود وضعیت انجام دهید. به عنوان مثال، روال زندگی خود را تغییر دهید یا مدیریت استرس را امتحان کنید.

برای ایجاد تغییرات کمک بگیرید.

با کمک گرفتن، بهترین کار ممکن را برای فرزندتان ، خانواده و خودتان انجام می دهید.

در اینجا برخی از افراد یا خدماتی هستند که می توانند به شما کمک کنند:

• مشاوران والدین یا خطوط کمکی سلامت روان

• خدمات حمایتی خانواده یا برنامه های فرزندپروری

• خدمات روابط خانوادگی 

• پزشک عمومی یا پرستار سلامت کودک و خانواده

• روانشناس ، مشاور یا مددکار اجتماعی

• خدمات حمایت از خشونت خانوادگی