سکوت وزیر ارشاد در مقابل نمایش همجنس گرایی در سالنهای تهران
رسالت هنر نمایش انتقال معنا و مفهوم موضوعاتی مناسب و تاثیرگذار برای مردم و چه بسا خانواده‌هاست، اما در این سال‌ها در مسیر نامناسبی گام برمیدارد.
وقتی مطلع می‌شوید نمایشی توسط یک کارگردان با سابقه آثاری خوب در حال اجراست با رغبت بیشتری به دیدن اثر جدیدش در یکی از سالنهای شهر می‌روید، اما وقتی به تماشای اثر می‌نشینید کاری متفاوت از کارهای قبلی این کارگردان را می‌بینید که اجرای چنین نمایشی توسط این کارگردان جای تعجب دارد.
این نمایش با اقتباس از یکی از نمایشنامه‌‌های خارجی تنسی ویلیامز در حال اجراست؛ نمایشی که از ابتدا منتظر اجرای تمیز و حرفه‌ای هستی و تصور می‌کنی که اینبار دیگر موسیقی و سلبریتی در کار نیست، اما به یکباره با دیالوگ‌هایی مواجه می‌شویم که از رختخواب و اتاق خواب بیرون نمی‌آید.
موضوع دیگر در این نمایش، ابهام ارتباط نامناسب بین دو دوست است؛ بنابر این گزارش موضوع نمایش درباره «بریک» جوانی الکلی است که به خاطر خودکشی بهترین دوست و همبازیش در فوتبال احساس گناه دارد، احساسی گناهی که تا آخر نمایش ابهام است که بریک چرا آنقدر با دوستش رابطه‌ی صمیمی دارد و «مگی» همسر «بریک» هم به خاطر این ابهام از شوهرش رنج می‌کشد. این ابهام در همان اواسط نمایش برای مخاطب اینطور برداشت می‌شود که «بریک» با دوستش رابطه‌ی صمیمی غیر معمولی داشته و این برای همسر «بریک» هم ابهام شده نمایشی که در پس آن صحبت از همجنسگرایی است.
اما در خلال نمایش همسر «بریک» در حالی که باردار نمی‌شود اذعان می‌کند که حامله است از همین بخش نمایش هم دیالوگ‌های نامناسب خواهر «بریک» که خانه‌شان در همسایگی آنهاست شروع می‌شود و می‌گوید ما صدایی از شما نشنیده‌ایم چطور باردار هستی و دیالوگ‌های دیگری که قابل بیان نیست.
آنچه که سوال شده مجوز اجرای چنین نمایشی است یعنی چطور اثری با این محتوا مجوز اجرا می‌گیرد! آن هم در سالن پر تماشاگری که نیمه دولتی است. هرچند به گفته‌ی برخی هنرمندان، تئاتر چند سالی است که رها شده و نظارت درستی بر آن نمی‌کنند. همچنین در این سال‌ها استفاده از کلمات رکیک، حرکات موزون و نشان دادن رابطه‌های نامناسب در آثار نمایشی بیشتر از هر موقع به چشم می‌خورد و در پی آن هم با بی توجهی مسئولان این حوزه همراه بوده، معلوم نیست معاونت هنری وزارت ارشاد و مرکز هنر‌های نمایشی چه زمانی قرار است برخورد قاطعی در مواجهه با این آثار داشته باشند!
قطب الدین صادقی بازیگر نمایشنامه نویس و کارگردان در پاسخی به سوالی مبنی بر اینکه چرا این روز‌ها اجرای آثار با محتوای نامناسب بیشتر از گذشته شده، اظهار کرد: این سوال را از خالقانشان و مسئولانی که اجازه‌ی چنین آثاری را می‌دهند، باید پرسید! من خودم هم خیلی از این آثار را نمیبینم و در کارهایم هم اینطور موضوعات را نمی‌پردازم، ولی به طور حتم بحرانی وجود دارد.
وی ادامه داد: شاید این موضوعات در جامعه خیلی مطرح شده که در تئاتر هم آمده البته پرداختن به شوخی‌های جنسی و موضوعات جنسی را نمی‌پسندم که فقط برای جذب مخاطب است و معتقدم تماشاگر را هم نمی‌توان با این شگرد‌های نامناسب جذب کرد، زیرا به نظر من تئاتر یک بیان فرهنگی فخیم است که با آن می‌توان مسائل بزرگ بشریت را مطرح کرد.
صادقی تصریح کرد: نگاه افرادی که به این موضوعات می‌پردازند به گیشه است می‌خواهند مخاطب تفنن طلب را با این صحنه‌ها سرگرم کنند مثل صحنه‌های جنسی و کافه‌ای که در فیلم‌های خارجی وجود دارد؛ این مسئله یک نوع ترفند تجاری است برای پول درآوردن.
رسالت هنر نمایش انتقال معنا و مفهوم موضوعاتی مناسب و تاثیرگذار برای مردم و چه بسا خانواده‌هاست، اما در این سال‌ها تئاتر در مسیر نامناسبی گام برمیدارد. در واقع برای جذب مخاطب از رقص و آواز تا دیالوگ‌ها و موضوعات سخیف پیش رفته و اگر خوشبینانه بگوییم، هنر نمایش هنوز به ابتذال نرفته و اگر وضع موجود به این صورت پیش برود به ابتذال هم کشیده می‌شود. نکته‌ی قابل توجه، حضور برخی کارگردان‌هایی است که آثار حرفه‌ای بسیاری در سال‌های گذشته به صحنه بردند، اما اکنون آن‌ها هم وارد این مسیر اشتباه شدند.
شاید بهتر باشد؛ وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی هرچه زودتر تذکری جدی‌تر به مدیران زیر مجموعه‌ی خودش بدهد، زیرا موضوع قبح شکنی ارتباطات حرام در سالنهای نمایش است و اگر حتی دو اثر هم به این شکل و با این محتوا‌های نامناسب اجرا شود، تاثیراتی خوبی روی مخاطب نخواهد داشت.
برای ورود به کانال تلگرام فرتاک نیوز کلیک کنید.
