فیلمی در احترام به تاریخ سینمای ایران

سینما شهر قصه فیلم با قالبی کمیک به خوبی توانسته است حرف های جدی را هم در درون خود مطرح کند و علاوه بر روایتی از تاریخ سینما در این سرزمین ، نقدی جامعه شناسانه نیز با خود به همراه داشته باشد و این مهمترین حسنی است که فیلمساز توانسته است با هوشمندی و به دور از شعارزدگی اثری را خلق کند که حرف دارد و اتفاقا حرف هایش هم جدی است.

سینما شهر قصه از دیگر حُسن هایش این است که ادا در نیاورده است نه در شوخی هایش و نه در حرف های جدی اش، خنده ای که می‌گیرد درست است و به هر قیمتی قرار نیست مخاطب خود را بخنداند و از آن طرف هم به هیچ وجه با احساسات مخاطب خود بازی نمی کند و روایت اش کاملا صمیمانه و بی پیرایه است.

فیلم از اتمسفر و فضاسازی خوبی نیز برخوردار است و همه چیز به اندازه است، تاکید می کنم همه چیز به اندازه است، معضلی که بسیاری از فیلم های سینمای ایران با آن مواجه است یعنی یا چیزی کم دارد یا انقدر زیاده گوست که حوصله مخاطب خود را سر می برد اما در شهر فرنگ فیلمساز توانسته است به گونه ای حرکت کند که نه فیلم متوقف شود، نه خود را تکرار کند و نه زیاده گو باشد.

آنچه که در پایان باید به آن توجه داشت این است که شهرفرنگ شاهکار سینمایی نیست و در لحظاتی کلاژ تصویری فیلم بر روایت اصلی آن قالب می شود اما آنچه مهم است این است که فیلم مسیر خود را چه در مضمون و چه در فرم به درستی انتخاب کرده است و توانسته است اثری را خلق کند که هم ادای دین به تاریخ سینمای ایران باشد، هم جذابیت های بصری لازم برای دنبال کردن آن را به همراه داشته باشد و هم نگاهی کاملا جامعه شناسانه در لایه های زیرین خود انتقال دهد.