ادعای حمایت از هنرمندان و دم خروس هجمه تبلیغاتی به یک خواننده

دیدار امیر تتلو با سید ابراهیم رئیسی فارغ از همه برداشت های سیاسی که در پی داشت، با هجمه تبلیغاتی علیه یک هنرمند روبرو شد. موضوعی که نشان داد در عمل برخی رسانه ها و مدعیان دفاع از اهالی فرهنگ، تنها وقتی حاضر به حمایت از یک خواننده هستند که هم جهت با جریان سیاسی آنها باشد.

 امیر تتلو خواننده ای است که با وجود سن و سال کم، حامیان و هواداران بسیاری دارد. فعالیت او در شبکه های اجتماعی باعث شده است تا بخش مهمی از علاقه مندان به موسیقی آثار او را مورد توجه قرار داده و به آن توجه کنند. طیف وسیعی از مخاطبان این خواننده فارغ از اینکه سلیقه هنری آنها چگونه است، در عمل قابل نادیده گرفته شدن نیستند.

با این حال رفتارهای هنجارشکنانه امیر تتلو در گذشته باعث شد تا او حتی در معرض برخوردهای قضایی قرار گیرد. اما توبه او از گذشته و بازگشت به هنجارهای اجتماعی عملا وی را در حال حاضر تبدیل به هنرمندی کرده که حاضر به زیرپا گذاشتن قوانین کشورمان نیست و حتی از این قوانین دفاع می کند. صراحت او در دفاع از کشورمان به اندازه ای است که حتی با حیرت عده ای از منتقدان وی روبرو شده است.

با این وجود، همانها که در زمان برخورد قضایی با این خواننده، مدعی حمایت از وی بودند، حالا که او از نامزد رقیب آنها حمایت کرده، تصاویری مربوط به گذشته تتلو را به نمایش گذاشته و سعی می کنند که او را هنرمندی ضداخلاقی نشان داده و رقیب خود را به دلیل دیدار با او و صحبتی کوتاه با این هنرمند، مورد نقد و حتی تخریب قرار دهند.

در برابر این واکنش های دوگانه باید به این واقعیت اشاره کرد که اگر قرار به زیر ذره بین قرار دادن گذشته هنرمندان باشد و پرونده های اخلاقی آنها مورد بررسی قرار گیرد، بسیاری از هنرمندان از گذشته قابل دفاعی برخوردار نبوده و این موضوع ارتباطی با مواضع سیاسی آنها ندارد.

با این حال جالب است که چطور آنها که به دلیل نقد مطبوعاتی وضعیت پوشش برخی هنرمندان، منتقدان را مورد حمله قرار داده و مدعی حمایت از هنر و اهالی فرهنگ بودند، اکنون حاضرند با انتشار تصاویری مربوط به گذشته یک هنرمند دیگر، او را تخریب کرده و با تحقیر یک هنرمند جوان، در عمل به تسویه حساب سیاسی با او روی آورند؟

منطق برخورد با افرادی مانند امیر تتلو حکایت از آن دارد که از نظر عده ای، هر آنکه از ما نیست، برماست و حمله به گذشته و حال و آینده او مباح است. اما اگر این هنرمند در موضع سیاسی همراه با طیف اصلاحات باشد، از حاشیه امن برخوردار شده و هرگونه نقد او با واکنش شدید روبرو خواهد شد.

این نوع برخورد دوگانه و ابزاری با هنرمندان و حامیان آنها پیش از این با بسیاری از هنرمندان و نویسندگان دیگر نیز تکرار شده بود. واکنش های تخریبی به مواضع علیرضا افتخاری تنها به سبب دفاع از رئیس دولتهای نهم و دهم هنوز در اذهان عمومی هست. یا برخورد منفی رسانه های اصلاح طلب با نویسنده رمان کافه پیانو یکی دیگر از نمودهای برخورد منفی با آنهایی است که حاضر نیستند از نامزدهای مورد توجه اصلاح طلبان دفاع کنند.

به این ترتیب ایجاد دوقطبی در طیف هنرمندان یک خطای راهبردی است و نشان می دهد که عده ای می خواهند همه چیز را در این کشور با خط کش سیاسی بسنجند. اگر قرار است زیر ذره بین قرار دادن زندگی خصوصی هنرمندان نفی شود، این باید درباره همه هنرمندان صدق کند؛ خصوصا هنرمندانی که صراحتا از گذشته خود توبه کرده اند. اما اگر قرار است که پرونده اخلاقی هنرمندان در رسانه ها گشوده شود، نباید هیچ هنرمند و یا سیاستمداری از این کار برآشفته شود؛ از جمله هنرمندانی که امروز در حمایت از روحانی، این سو و آن سو می روند.

گر حکم شود که مست گیرند

در شهر هرآنکه هست گیرند

استانداردهای دوگانه سیاسی در واکنش به هنرمندان، حکایت تلخی است که در آستانه انتخابات بار دیگر نشان می دهد همه ادعاهای اصلاح طلبان در حمایت از هنرمندان و اهل فرهنگ دروغی بیش نیست و رسانه های اصلاح طلب و چهره های مدعی اصلاح طلبی وقتی نوبت به نقد رقیب می رسد، حاضرند همه آرمانها و شعارهای خود را زیرسوال برده و دست به رفتاری بزند که در تناقض با ادعاهای قبلی این جماعت است.