بازیکنی که آمد در پرسپولیس جاودانه شود ؛ آچاری در دستان برانکو !

امروزِ سیامک نعمتی روزی را به یادمان آورده که می‌گفت «می‌خواهم در پرسپولیس جاودانه شوم.» امضایش هنوز ننشسته بود پای برگه‌ی قرارداد باشگاه اما حرف‌های‌شان را زده بودند. حالا همان نقل‌قول یک جمله‌ای را کنج ذهن‌تان داشته باشید تا ببینیم ستاره‌ی ۸۸ تا این جاودانگی چقدر راه دارد.

سیامک نعمتی ویژگی‌هایی دارد که تفاوتش با خیلی دیگر از ستاره‌ها را باید در آنها جستجو کنیم. ویژگی‌هایی که در نخستین فصل حضورش در پرسپولیس، او را نگه داشتند و قطعا بدون آنها نعمتی هیچ موفقیتی را تجربه نکرده بود. صبوری او بهترین نمونه از همین ویژگی‌هاست. چیزی که نزدیکان سیامک وقتی می‌خواهند درباره‌‌ی او حرف بزنند، پیش از همه آن را به زبان می‌آورند و تاکید بعدی‌شان هم این است که او نه فقط در فوتبال، که در زندگی شخصی‌اش هم به همین اندازه آرام و صبور است.

برای تایید این ادعا کافی است روزهای اول حضور او در تیم پیکان را به یاد بیاوریم. همان روزهایی که می‌دیدیم مجید جلالی با بی‌اعتنایی از کنار سیامک نعمتی می‌گذرد. انگار کوچک‌ترین اعتقادی به او نداشت. کم‌کم اما به او بازی داد و به یکباره نعمتی شد همه‌کاره‌ی تیم. به طوری که جلالی می‌گفت حاضر است هر بازیکنی و حتی گادوین منشا را از دست بدهد اما نعمتی را نه. که البته هر دو را از دست داد اما بیشتر نگران جای خالی نعمتی بود تا گلزن نیجریه‌ای.

عجیب هم نبود آن همه اصرارش برای نگه داشتن سیامک نعمتی که در آن سه سال فقط در دو پست برای پیکان بازی نکرده بود: دروازه‌بان و دفاع چپ. گاهی اما دفاع راست بود و در بعضی بازی‌ها هافبک راست. یک روز هافبک وسط بازی می‌کرد و روزی دیگر هافبک چپ. کم‌کم تا پشت فوروارد نفوذ کرد و حتی گاهی در خط حمله پیکان به بازی گرفته می‌شد. برای همین بود که مجید جلالی از دست دادنش را به سختی پذیرفت.

و ناگهان بهترین بازیکن پیکان در پرسپولیس تبدیل شد به بازیکنی که فقط روی نیمکت می‌نشست و فرصت بازی به او نمی‌رسید. سیامک نعمتی اما مثل نخستین روزهایش در پیکان صبوری کرد، حرفی نزد و حتی ندیدیم که این همه نیمکت‌نشینی اخم را به چهره‌اش بیاورد. حتی فصل پیش که در یکی دو بازی به زمین آمد و با پاس‌گل و یا گل‌هایش نتیجه را به سود پرسپولیس برمی‌گرداند، چیزی برایش تغییر نکرد و در بازی بعدی می‌دیدیم که دوباره روی نیمکت نشسته.

واقعیت اما این است که حتی اگر پرسپولیس محروم نمی‌شد و ستاره‌هایش نمی‌رفتند، برانکو ایوانکوویچ باز هم سیامک نعمتی را در برنامه‌هایش می‌گنجاند. چرا؟ چون او هم از تیپ جدید بازیکنانی است که برانکو و فوتبال جهان می‌پسندند. انگار ذائقه‌ی فوتبال کلا عوض شده. حالا مربیان ترجیح می‌دهند وسط زمین بازیکنانی مثل مودریچ، راکیتیچ و یا یکی مثل ژاوی را داشته باشند. یا نمونه‌هایی از سیدجلال و شجاع و حتی انصاری را در دفاع وسط.

در واقع الان فوتبال جهان بازیکنانی را می‌پسندد که هم توان فنی و هم قدرت بدنی بالایی داشته باشند. پرسپولیس هم از این نمونه‌ها زیاد دارد اتفاقا: کمال، نعمتی، نوراللهی، علیپور. بازیکنانی که بر خلاف سلیقه‌‌ی قدیمی‌ترها، جثه‌ی آنها برتری‌شان را تعریف نمی‌کند.

سیامک نعمتی هم یکی از همین‌هاست. بازیکنی که همه‌ی ویژگی‌های دلخواه برانکو را دارد. سرعتش عالی از همه‌ی هافبک های پرسپولیس بالاتر است و از آن بهتر، دقت پاس‌هایش که حیرت‌انگیز جلوه می‌کند. نعمتی در هر بازی بالای ۸۶% پاس سالم می‌دهد که بی‌نظیر است برای یک هافبک در لیگ ایران. او در پیکان در پست‌های زیادی بازی کرده و برای همین حالا شده آچاری در دست برانکو که یک روز او را در خط حمله به بازی می‌گیرد، روزی دیگر پشت فوروارد و یا در بازی حساس و مهمی مثل بازی در خانه‌ی السد با خیال راحت در دفاع راست. سیامک نعمتی هم بر خلاف قامت نه چندان بلندش که حتی به ۱۸۰ سانتیمتر نمی‌رسد، یک سرزن فوق‌العاده است و گواه‌مان برای این ادعا، عملکردش در دوحه که در همه‌ی نبردهای هوایی سر اول را او زد. حتی اگر در سرزنی به خوبی سیدجلال و شجاع و یا انصاری نباشد.

شماره ۸۸ پرسپولیس یک ویژگی عجیب و غریب هم دارد: هوش پوششی. یعنی به خوبی می‌داند که وقتی در دفاع بازی می‌کند، در چه زمانی باید کجا را پوشش بدهد و بازیکنان مقابلش را چطور پوشش بدهد برای توپ‌گیری. دوباره بازی با السد را به یاد بیاورید که او در دفاع راست، حتی یک اشتباه هم نداشت در پر کردن فضاهای خالی.

خوبی‌اش این است که سیامک نعمتی با رویای ملی‌پوش شدن به پرسپولیس نیامده که ذهنش درگیر تیم‌ملی باشد. آمده که به قول خودش در پرسپولیس جاودانه شود و با سکوت و تلاشش در این راه قدم برمی‌دارد و بر خلاف جنگجو بودنش در زمین، ندیده‌ایم که دنبال حاشیه‌های بیرونی بدود. برای یک بازیکن ۲۴ ساله شاید خیلی زود باشد اما انگار سیامک نعمتی راز جادوانگی را به خوبی دریافته است.