چند نکته کوتاه از بازی استقلال و نفت مسجد سلیمان

یک- اگر حسین حسینی همانقدر که برای خالی کردن زیر پای مهدی رحمتی و تبدیل شدن به گلر اول استقلال تمرکز کرد، روی بهبود کیفیت دروازه‌بانی‌اش متمرکز می‌شد، الان وضع تیم خیلی بهتر بود. خیلی‌ها فکر می‌کنند حسینی هنوز یک استعداد جوان است، اما او در بیست‌وهفت سالگی باید خیلی بالاتر از این باشد. حالا هی برو مصاحبه کن بگو: «نمی‌خواستند گلر اول باشم.» خب شدی، الان چه می‌کنی؟
دو- قطعا برای قضاوت خیلی زود است، اما واقعا استراماچونی به خاطر همین میلیچ قهر کرده بود و می‌خواست به کشورش برگردد؟
سه- «گول هیکلش را نخورید» در مورد شیخ دیاباته صدق می‌کند؛ دو ماه حضور در ایران و دو مصدومیت.
چهار- پیش از بازی تصاویر بنرهای متعدد هواداران استقلال روی خروجی خبرگزاری‌ها رفت. وجه مشترک همه آنها، حمله به پرسپولیس با ادبیات تند بود. البته که این کری‌ها نمک فوتبال است و آنطرفی‌ها هم از این کارها کرده‌اند، اما شاید همین تمرکز بیش از حد روی حریف باعث شده استقلال در این سال‌ها به نتیجه نرسد. در کنار «حمامی» کردن کری‌ها، مثلا یک بنر هم می‌نوشتید شبیه اینکه: «تا آخر دنیا پای تو هستیم استقلال.» راه دوری نمی‌رفت.
پنج- استقلال یک ساعت از نفت جلو بود و در بخش زیادی از این یک ساعت، بازیکنان این تیم عقب کشیده بودند. در چنین شرایطی استراماچونی به جای استفاده از عناصر هجومی برای ضد حمله، مرتضی تبریزی کند و ایستا را به زمین فرستاد، اما بعد از اینکه بازی مساوی شد و استقلال نیاز به حمله پیدا کرد، تازه شاهد حضور دشتی و محسن کریمی سرعتی در زمین بودیم. کسی می‌داند چرا؟
شش- این استقلال ستاره ندارد یا کم دارد. قرار نیست بهترین بازیکنان تیم‌های متوسط لیگی، لزوما در پرسپولیس و استقلال هم ستاره شوند. آبی‌ها در این چند سال اگر یکی از خریدهای خوب زمستانی‌شان را در تابستان انجام می‌دادند، وضع‌شان خیلی فرق می‌کرد.