حواشی بزرگ فینال آسیا / بُرد فردوسی پور،باخت پرسپولیس

روز شنبه هفته جاری فینال لیگ قهرمانان آسیا به پایان رسید و ناکامی و حسرت دیگری برای فوتبال و هواداران ایرانی به ثبت رسید. تیم پرسپولیس تهران که در طی چند سال اخیر تنها نماینده موفق فوتبال ایران در عرصه بین‌المللی بوده برای دومین بار طی سه سال اخیر به فینال معتبر‌ترین جام باشگاهی قاره آسیا راه پیدا کرد و باز هم با شکست مواجه شد. به غیر از رقبای داخلی و هواداران‌شان که در فصول اخیر تحت تاثیر قدرت پرسپولیس، جز ناکامی چیزی را تجربه نکرده‌اند، ورای بحث فوتبالی همه در آرزوی برد پرسپولیس بودند تا اندکی شادی به جامعه‌ی غم‌زده‌ی ایرانی تزریق شود، اما انگار طلسم خوشحالی برای ایرانیان قصد شکسته‌شدن ندارد.

فینال امسال لیگ قهرمانان آسیا را از سه زاویه می‌توان مورد بررسی ویژه قرار داد که نشانگر وسعت ابعاد فرهنگی اجتماعی فوتبال است. اولین نکته آدرس‌های اشتباهی است که به هواداران فوتبال ایران برای ناکامی‌های چند دهه اخیر در آسیا داده می‌شود. اینکه به هوادار و افکار عمومی القا شود که علت ناکامی‌های فوتبال ایران به مسائل خارج از کشور همانند لجبازی‌های afc و داوری و نفوذ کشورهای دیگر و‌... ‌ارتباط دارد، دروغی بزرگ است. عمده دلیل ناکامی فوتبال ایران در سه دهه اخیر به مشکلات و کمبود‌های زیرساختی، سوءمدیریت در سطح کلان ورزش، دخالت‌های سیاسی در تصمیمات فوتبالی و شعار‌های پوپولیسمی توسط سکان‌داران فوتبال کشور بازمی‌گرد. تا زمانی که این واقعیات پذیرفته‌ و در راه اصلاح آنها گامی برداشته نشود هیچ‌گاه و با هیچ معجزه‌ای موفقیت در فوتبال این مملکت دیده نخواهد شد و حسرت و ناراحتی هدیه این پدیده پرطرفدار به جامعه ایرانی خواهد بود.

نکته دوم، عملکرد پر ایراد سازمان صدا و سیماست که زمانی قرار بود دانشگاهی برای تمام مردم ایران باشد. اقدام afc در انتخاب عادل ‌فردوسی‌پور به‌عنوان گزارشگر فارسی‌زبان پخش مسابقه از طریق شبکه‌های اجتماعی نشان‌گر تفاوت سطح مدیریت یک سازمان بزرگ مانند صدا و سیما و نهادی هم چون کنفدراسیون فوتبال آسیا بود و بدون شک درسی بزرگ برای کسانی بود که داعیه‌ی مدیریت و تعامل با مردم دارند. اما استقبال مردم از این تصمیم afc باز هم ثابت کرد که رسانه‌ای که عنوان ملی بودن را یدک می‌کشد چقدر از ملی بودن دور است. اینکه شخصی مانند فردوسی‌پور و امثال او که مورد غضب مدیران رسانه ملی هستند، تحت حمایت مردم قرار می‌گیرند و محبوبیتی عجیب به‌دست می‌آورند، بیانگر شکاف عظیمی بین جامعه و تصمیم‌گیرندگان بوده و قطعا این اتفاق بازنگری مدیران رسانه ملی را در تصمیم‌های شخصی می‌طلبد، که هزینه‌های بسیاری ایجاد کرده است.

فردوسی‌پورها فرزندان رسانه ملی هستند برای پرورش آنها هزینه‌های بسیاری شده و به‌جای انکار این محبوبیت و اجازه بهره‌برداری دیگران از آنها باید به احترام به سلایق مردم فکر کرد و از لجبازی‌‌ها دست کشید. اینکه به ترفند‌های همچون کندی سرعت اینترنت و‌... دست به دامان شویم تا محبوبیت مغضوبین، آشکار نشود، اعترافی بزرگ به ناتوانی مدیریت در کشور است.

نکته سوم، نیاز جامعه ایرانی به شادی است که گویی توسط دولت‌مردان فراموش شده که غم و نگرانی به‌جامعه تزریق می‌کنند. عدم موفقیت پرسپولیس در دیدار فینال لیگ قهرمانان آسیا برای بسیاری از کارشناسان قابل پیش‌بینی بود و همگان اذعان داشتند صعود به دیدار پایانی خودش دست‌آورد بزرگی بوده و بازیکنان این تیم با غیرت و تعصب چیزی شبیه معجزه را رقم زدند و تا همین‌جای کار هم باید به احترام‌شان کلاه از سر برداشت، ایستاد و تشویق‌شان کرد. اما اگر همه خواستار موفقیت در دیدار پایانی بودند دلیل عمده‌اش تزریق شادی به جامعه بود، شادی که حلقه‌ی گمشده‌ی مردم ایران است و به جرات می‌توان گفت که سال‌هاست شور و شعفی در بین مردم دیده نشده است. شرم بر مدیریتی که دست به دامان دعا و آرزوی موفقیت برای تیم فوتبال در جدالی نابرابر می‌شود تا شاید جامعه چند روزی طعم شادی را بچشند.

اتفاقات دیدار پایانی لیگ قهرمانان آسیا چه از نظر فوتبال چه از نظر فرهنگی اجتماعی باید مورد بررسی ویژه قرار گیرد و تصمیم‌گیرندگان برای ملت ایران متوجه راه اشتباه‌شان بشوند. این راه نه شادی و نه موفقیتی را به همراه دارد و سرمایه‌های انسانی کشور را هم از دست خواهد داد.

به قلم پوریا منصوری