منامه، در رختکن تیم ملی چه گذشت ؟

 حضور در جام جهانی، تضمین کننده آینده 4 ساله فوتبال هر کشوری است؛ بازی کردن در بزرگترین رویداد فوتبالی و حتی ورزشی جهان، رویای هر بازیکنی است و برای رسیدن به آن هر تلاشی جایز است؛ البته در این میان تلاش های فوتبالی منظور ماست نه اقدامات عجیبی که نمونه آن را در حال حاضر شاهد هستیم؛ اعطای میزبانی مرحله برگشت دور دوم مقدماتی جام جهانی 2022 به بحرین در شرایطی که تیم ملی ایران 3 بازی از 4 بازی این دور را میزبان بود، یک تلاش غیر فوتبالی برای غلبه بر اقتدار فوتبال ایران بود؛ اقتداری که البته در دور رفت با هدایت مارک ویلموتس خدشه دار شده بود.

تیم ملی علی رغم تلاش های فدراسیون فوتبال و طبق آن چه که پیش بینی می شد نتوانست از شانس میزبانی خود بهره ببرد و ناگزیر عازم منامه شد تا 4 دیدار سرنوشت ساز خود را در این شهر برگزار کند. بحرینی ها به گرفتن میزبانی از ایران بسنده نکردند و شاهد اقدامات دیگری از جمله برگزاری بازی های ایران در بدترین زمین ممکن بودیم. در زمین فوتبال اما، فوتبال است که سخن می گوید. این یک برداشت مستقیم از جمله معروف آرسن ونگر در کتاب زندگی نامه خودش است گفته:

"در سال های اخیر فوتبال دستخوش تغییرات شگرفی شده است. از نظرم برخی از این تغییرات، برجسته تر از بقیه هستند. افزایش مالکان خارجی؛ ظهور شبکه های اجتماعی توام با مطالبات و افراط هایش؛ و فشار مداوم بر بازیکنان و مربیان در دورانی که انتظارات بیش از هر زمان دیگری است؛ رویه قبل و بعد از انجام مسابقه، با تغییرات زیادی مواجه شده است، به ویژه بابت آنالیزهای بیشتر و بیشتر. اما یک چیز تغییر نمی کند: 90 دقیقه همچنان متعلق به بازیکنان است، 90 دقیقه ای که بازیکن در آن همه کاره است."

مصداق بارز این جمله را در بازی شب گذشته ایران و بحرین شاهد بودیم؛ جایی که ملی پوشان فوتبال ایران بی توجه به تمامی حواشی، 90 دقیقه فقط فوتبال بازی کردند؛ کاری که در آن خیلی سرتر از حریف بودند و نتیجه هم به خوبی این برتری را نشان داد؛ 3-0؛ حال و هوای رختکن تیم ملی پیش و پس از این دیدار دیدنی بود. زمانی که ستاره های تیم ملی در آخرین دقایق باقی مانده به شروع بازی با تمرکز و اعتماد به نفس بالا باهم دست دادند و حلقه اتحادی را تشکیل دادند که هدف آن یک چیز بود؛ شکست دادن بحرین و دیگر هیچ. صحبت های اسکوچیچ برای بازیکن در این لحظات شنیدنی بود:

" ما به شما اعتقاد کامل داریم از همان دقیقه قوی بازی کنید. نصف راه را رفتیم و فقط باید قدرت خودتان را به حریف نشان دهید."

بعد از این جملات نوبت به احسان حاج صفی رسید تا به عنوان کاپیتان تیم چند کلمه با هم تیمی هایش صحبت کند:

"از دقیقه یک تا نود فقط باید تمرکز و آرامش داشته باشیم. اسیر حاشیه و شلوغ کاری آنها نمی شویم و کار خودمان را می کنیم. فقط می خواهیم از فوتبال بازی کردن لذت ببریم."

مهدی طارمی که همیشه بازیکنی آرام و کم حرف در چنین شرایطی بوده نیز با درک حساسیت بالای کار توصیه مهمی به هم تیمی هایش داشت:

"بازی 90 دقیقه است ولی فرقی نمی کند کسی 5 دقیقه بازی کند یا 90 دقیقه؛ هر چقدر که در زمین باشیم، می دویم و تلاش می کنیم برای خودمان، خانواده مان و مردم ایران..."

یک...دو...سه...یاعلی...

این شعار، پایان بخش حلقه اتحاد ملی پوشان پیش از شروع بازی در رختکن بود. همه مصمم برای رقم زدن یک اتفاق بزرگ بودند چون یک ملت به آنها اعتقاد داشت و مهمتر از همه خودشان از برتری کامل خود نسبت به تیم حریف مطلع بودند. رد شدن از زیر قرآن، خروج از تونل و مراسم آغازین بازی... سرود ملی و سوت سوت شروع بازی...

نیمه اول بدون گل به پایان رسید؛ علی رغم اینکه تیم ملی قدرت خود را به حریف دیکته کرده بود. اما فوتبال ایران همیشه طالب درام است! و فوتبال دوستان هم ناخوداگاه به این ژانر علاقه مند شده اند؛ ژانری که برای لذت بردن از آن، به هر استرس و فشاری راضی هستند چون می دانند قرار است پایان خوش برای شان رقم بخورد؛ از این پایان ها کم نداشته ایم و آخرین مورد آن را هم شب گذشته دیدیم؛ جایی که تیم ملی در نیمه دوم با درخشش زوج طلایی خط حمله خود، نسخه بحرین را در کشورش پیچید و سه بر صفر این تیم را شکست داد.

سوت پایان بازی که به صدا در آمد، اتفاقی که باید رخ می داد، رخ داده بود؛ آن هم به بهترین و بی نقص ترین شکل ممکن. پیروزی، 3 امتیاز دارد و شیرین است اما 3-0 چیز دیگری است. ملی پوشان به خوبی از پس کار بر آمده بودند و یکی یکی در حین ترک زمین، در آغوش اسکوچیچ جای گرفتند، سرمربی که نشان داد می تواند فوتبال ایران را در بازی های این چنینی سربلند کند.

بعد از رقم زدن یک نتیجه عالی، همه شاد و سربلند راهی رختکن شدند؛ وقت جشن فرا رسیده بود؛ بعد از آن هم فشار و استرس... "اکنون می خواهیم از این برد لذت ببریم و از فردا برای بازی با کامبوج برنامه ریزی کنیم."؛ این جمله ای بود که اسکوچیچ هم در نشست خبری آن را گفت چرا که می دانست شاگردانش چه کار بزرگی انجام داده اند.

همه بازیکنان که وارد رختکن شدند، دیگر صدا به صدا نمی رسید. همه شاد بودند و از هر گوشه رختکن صدای (Yesssss…) به گوش می رسید؛ بله آنها توانسته بودند کاری که باید را انجام دهند. فرقی هم نداشت که چه کسی بازی کرده، چه کسی نیمکت نشین بوده، چه کسی سکونشین و چه کسی گلزن... همه به یک اندازه از این نتیجه مهم خوشحال بودند. و اینک سرمربی وارد می شود... اسکوچیچ که وارد رختکن می شود، همه با صدای بلند شروع به تشویق و هورا کشیدن می کنند. جشن اصلی شروع می شود و مگر می شود جشنی به این مهمی باشد و حسین کنعانی یزله نرقصد... مدافع ملی پوش پرسپولیس به افتخار جمع رقص معروف خود را انجام می دهد و سپس در آغوش احمد نور آرام می گیرد.

مهدی طارمی در این لحظه در نقش یک بازیکن حرفه ای نکته مهمی را به هم تیمی هایش گوشزد می کند: "بچه ها همه عالی بودیم و باتمرکز، همین را باید برای بازی با عراق هم حفظ کنیم..." سپس تشویق و هورا با یک لیدر محبوب به نام سردار آزمون ادامه پیدا می کند...

بعد از جشن خصوصی ملی پوشان، نوبت به حضور عزیزی خادم، رئیس فدراسیون فوتبال می رسد که برای تبریک و خسته نباشید به ملی پوشان وارد رختکن می شود. او بعد از اینکه با تمامی ملی پوشان دست داده و آنها را به آغوش می کشد، چند کلمه ای هم صحبت می کند:

"امروز کاری انجام دادید که بزرگان فوتبال ایران موفق به انجام آن نشده بودند، تازه بحرین خوش شانس بود که سه گل خورد. تک به تک تان بهترین بودید و مطمئن هستم که عراق را هم از سر راهمان برمی داریم و با حضور در جام جهانی همه تان را در تیم های بزرگ اروپایی خواهیم دید."  

بعد از صحبت های رئیس فدراسیون، جشن همچنان ادامه دارد... جشنی که با یک عکس یادگاری تاریخی با عنوان "فاتحان منامه" به پایان می رسد....