هشدار به خانواده ها و مربیان رده های پایه

یکی از مهم ترین اصول کار در مدارس فوتبال، پرداختن به اخلاقیات و نظم و انضباط در کنار آموزش فوتبال است. متاسفانه مشاهده شده برخی مربیان تنها بعد ورزشی و فنی کار را مدنظر قرار داده و برای موارد یاد شده وقت نمی گذارند. مربی ای موفق است که همزمان به موارد فوق، روانشناسی، آمادگی جسمانی و آنچه سبب رشد و تکامل یک بازیکن در تمامی ابعاد و زمینه ها می شود توجه کافی داشته باشد. منظور از اخلاقیات صرفا مباحث دینی نیست. بلکه اصول اولیه پذیرفته شده در تمامی جهان همچون احترام به والدین، مربیان و بازیکنان و رعایت حقوق آن هاست. همچنین پرهیز از دروغگویی، پذیرفتن اشتباه و عذرخواهی و تلاش برای جبران آن و عدم توجیه و فرار از زیر بار مسولیت می تواند نکات کلیدی مهمی باشد که مربی بایست به آموزش آن ها اهتمام ورزد. حداکثر تلاش، کوشش، امید و آینده نگری، تمرکز روی تمرین و نحوه زندگی، مهارت های ارتباط، نوع دوستی و کمک به سایر بازیکنان، در نظر گرفتن اهداف تیمی، عدم خودخواهی، رعایت نظافت و انضباط فردی و گروهی، عدم تمسخر بازیکنان ضعیف تر، کمک به پیشرفت آن ها، گوش دادن و عمل نمودن به فرامین مربی، بررسی ایرادات و سعی در برطرف نمودن آن ها و تقویت نقاط قوت از جمله موارد مهمی است که یک مربی پایه می بایست به آن ها اشرافیت داشته و متناسب با سطح فکری، سن و سال و توان بازیکنان آن ها را آموزش دهد تا بتواند بازیکنانی توانمند تر و موفق تر تربیت کند. در چنین محیط پربار آموزشی، حتی اگر بازیکنی نتوانست به پیشرفت آنچنانی رسیده یا از استعداد کمتری جهت فتح قله های فوتبال برخوردار بود، حداقل مهارت های زندگی در جامعه را آموخته و در بعد اخلاقی، تربیتی، انضباطی و شخصیتی پیشرفت چشمگیری داشته و خواهد دانست چگونه در سایر زمینه‌های زندگی رشد کند. اما خانواده ها نیز موظفند همین اهداف را دنبال نموده و بدانند تنها سیر نمودن شکم بازیکنان و پول توجیبی یا خریدن تبلت و لپ تاب و...برایشان، از آن ها فردی موفق، مستقل و تاثیرگذار در جامعه نخواهد ساخت. خانواده ها بایست تجربیات خود در تمامی زمینه ها و مهارت های مختلف زندگی را به فرزندان بیاموزند و اگر احساس می کنند کار کمی سخت و پیچیده است، اجازه بدهند بخشی از آن در محیط ورزشی پیگیری و اجرا شود. با سوق دادن فرزندان به محیط ورزشی و پرداخت شهریه و تهیه البسه ورزشی، نه تنها متضرر نشده و هزینه اضافی نکرده و متحمل خسارت نشده ایم، بلکه عالی ترین سرمایه گذاری برای عزیزترین افراد خانواده یعنی فرزندانمان را انجام داده و به آن ها یاد می دهیم این بهترین محیط برای حضور و فعالیت های اجتماعی آن ها است. پس با یک تیر چند هدف را نشانه گرفته که در نهایت موفقیت، پیشرفت و آرامش فرزندان خود را تضمین کرده و در سال های میانسالی و پیری خیالمان راحت تر خواهد بود که بهترین مسیر و راه را به آن ها نشان داده ایم. کودک و نوجوانی که یاد بگیرد بهترین مکان برای سلامتی و آرامش روحی و جسمی اش اماکن و محیط های ورزشی است، بدون تردید کمتر در معرض خطا و لغزش قرار گرفته و در هر حالت و شرایطی نهایتا به سمت ورزش همگرا خواهد شد. پس می بایست خانواده ها در انتخاب معلمین درسی و مربیان ورزشی نهایت وسواس و دقت را به خرج دهند. چرا که انتخابی درست ممکن است مسیر زندگی فرزندشان را تغییر داده و بالعکس انتخابی ناآگاهانه، آن ها را فرسنگ ها از اهداف و آرزوهایشان دور کند. ورزشکار در محیط ورزشی مبارزه واقعی و تلاش جسمی و روحی برای کسب موفقیت را خواهد آموخت و یاد خواهد گرفت چگونه با ریختن عرق و تلاش فردی و گروهی به هدفش که همان موفقیت و آرامش است برسد.

محسن بابادی