سولدو روی بی‌رحم‌ترین نیمکت فوتبال ایران

 از زمانی که محمدرضا زنوزی مالکیت گرگ‌های سرخ را به دست گرفته، 10 شخص هدایت فنی تیم را بر عهده گرفتند که در میان آنها هم نام داخلی و هم خارجی و هم نام جوان و هم باتجربه به چشم می‌خورند اما از مسعود شجاعی که هنوز کفش‌هایش را نیاویخته تا ژرژ لیکنس و یان توشاک ۷۲ ساله که تراکتور آخرین مقصد آنان در دنیای مربیگری بود، هیچ‌کدام حتی یک فصل در دره گرگ‌ها دوام نیاوردند. حال، زنوزی پس از تسویه حساب با بدهکاران خارجی تراکتور، دوباره به برنامه‌ریزی برای کورس قهرمانی روی آورده و به این منظور، پس از حدود دو سال، یک مربی خارجی جدید به فوتبال ایران آورده؛ زونیمیر سولدو.

در دنیای مربیگری، سولدو مربی کارنامه‌داری محسوب نمی‌گردد. هرچند ۱۳ سال قبل با دیناموزاگرب در فوتبال باشگاهی کرواسی دبل کرد، به دلیل مسائل شخصی از سال ۲۰۱۰ و به مدت ۷ سال از فضای فوتبال دور بود؛ تا زمانی که دستیاری فلیکس ماگات را در شاندونگ لوننگ پذیرفت. با این حال، او تمام تلاش خود را به کار گرفته تا با کار روحی و روانی در بدنه بازیکنان تراکتور و اعمال قوانین سخت‌گیرانه، پرشورها را از نظر روحی آماده بازگشت به جمع مدعیان لیگ سازد. در کوتاه‌مدت، کسب یک امتیاز از سپاهان و شکست پدیده آغاز بدی برای مربی کروات تبریزی‌ها به حساب نمی‌آید.

چالشی که مدیران تراکتور با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند اما ثبات در میان‌مدت و درازمدت است؛ آنچه نه در سال جاری و نه در فصل‌های قبل، چه در سطوح فنی و چه در سطح مدیریتی تجربه نکرده‌اند. تراکتور پیش از امسال، یکی از متمول‌ترین تیم‌های لیگ به شمار می‌رفت که از جذب خارجی‌های متعدد برای تشکیل یک تیم باکیفیت و پرمهره ابایی نداشت اما ناکامی آنان جایی رقم می‌خورد که مربیان موفقی نظیر تقوی، دنیزلی و رسول خطیبی نیز حتی نیم‌فصل در تیم باقی نماندند.

آنچه پرسپولیس و سپاهان را در لیگ بیستم از سایر مدعیان پیش انداخت، توجه مربیان و مدیران این دو تیم به ایجاد ثبات بود. تراکتور سولدو شاید از نظر فنی به سطحی همطراز این دو تیم برسد، ولی بدون برنامه میان‌مدت، بدون اعتماد طولانی‌مدت به یک مربی، نتیجه‌نگرفتن چندباره قرمزهای شمال شرق کشور قطعی خواهد بود.